Αρχείο μηνός Ιανουάριος 2012

Χωρίς κατηγορία

Και όμως, παράγει: προσούτο Δράμας!

Σχολιάστε

Άρθρο του Δημήτρη Σκαρμούτσου για το protagon.gr
Ρεπορτάζ: Δημήτρης Μπούτος


“Den exoume prosciutto Parmas… έχουμε προσούτο Δράμας!” δηλώνουν ο Θωμάς και ο Γιώργος Δούζης αναβιώνοντας το παλιό μπακάλικο με τη σειρά ελληνικών παραδοσιακών προϊόντων ΈΡΓΟΝ. Με σύμμαχο την οικογενειακή παράδοση τριών γενεών στο χώρο των τροφίμων και την αγάπη για το αντικείμενο κατάφεραν να διαψεύσουν όσους πιστεύαμε πως “η χώρα δεν παράγει τίποτε”.
Τη στιγμή που από το 2008 η Ελλάδα φαινόταν να βρίσκεται σε όλο και βαθύτερη οικονομική ύφεση τα δύο αδέρφια απέδειξαν πως πάντα υπάρχει χώρος για σωστούς επαγγελματίες και καινοτόμες πρωτοβουλίες.

Με ολοκληρωμένες σπουδές στα Μαθηματικά και την Εφαρμοσμένη Πληροφορική αντίστοιχα, σε ηλικία μόλις 28 και 25 ετών αποφάσισαν ν’ασχοληθούν με αυτό που πραγματικά αγαπούν και να υλοποιήσουν την εξής ιδέα: προώθηση μικρών παραγωγών και τοπικών προϊόντων, που οι ίδιοι εντόπιζαν, μένοντας παράλληλα πιστοί στην προσωπική τους, σύγχρονη αισθητική. Επιλέγοντας αυστηρά και έναν προς έναν τους προμηθευτές τους έδωσαν στην επιχείρηση σταθερό ρυθμό ανάπτυξης βασιζόμενοι στην ποιότητα των εμπορευμάτων.

Ξεκινώντας σταδιακά το 2007 με το μέλι “Μέλισσας Έργον” έφτασαν σήμερα να διαθέτουν τα προϊόντα τους σε τριακόσια (300) σημεία πώλησης στην Ελλάδα ενώ έχουν ισχυρή παρουσία σε οκτώ ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία, Αγγλία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Γερμανία, Κύπρος, Σερβία, Πολωνία).
Από το Φεβρουάριο του 2011 λειτουργεί στη Θεσσαλονίκη το ομώνυμο παντοπωλείο προσφέροντας περίπου τριακόσια (300) ξεχωριστά ελληνικά προϊόντα.
Μεταξύ αυτών βρίσκει κανείς νησιώτικα αλείμματα, παρθένα ελαιόλαδα, βιολογικά ζυμαρικά, χαρμάνια μελιών ανώτερης ποιότητας, προερχόμενα όλα από μικρούς συνεταιρισμούς και “ρομαντικούς” παραγωγούς που επιμένουν ελληνικά, όπως υποστηρίζουν οι αδερφοί Δούζη.

Για να ενταχτεί ένα προϊόν στη σειρά ΈΡΓΟΝ πρέπει να πληροί συγκεκριμένες προϋποθέσεις, ν’αποτελεί παρασκεύασμα της μεσογειακής δίαιτας και ταυτόχρονα μία νέα γαστρονομική πρόταση.

Το ιδιαίτερο κατόρθωμα του παντοπωλείου ΈΡΓΟΝ είναι ο συνδυασμός της ποιότητα από τα παλιά με την αισθητική και τη χρηστικότητα του σήμερα.
Μέσα στο παλιό γυάλινο βαζάκι ή την χαρτοσακούλα του παραδοσιακού μπακάλικου μπορούμε να βρούμε φίνα μουστάρδα Θεσσαλονίκης και φασόλια γίγαντες ελέφαντες Πρεσπών. Αυτή η μοντέρνα προσέγγιση στην ελληνική παράδοση και γαστρονομία εξασφάλισε “διεθνή καριέρα” για το φιλέτο τόνου από την Αλόνησο και άλλους παρόμοιους μεζέδες.

Πέρα από τα εκλεκτά παραδοσιακά σκευάσματα, ο ίδιος ο χώρος του παντοπωλείου ξεχειλίζει εικόνες και μυρωδιές της ελληνικής φύσης, στοιχείο που λείπει από αντίστοιχες σύγχρονες επιχειρήσεις .

Ωστόσο το μυστικό της επιτυχίας βρίσκεται και στην οργανική συμμετοχή των επιχειρηματιών όπου τα προϊόντα τους κυκλοφορούν. Είτε με ιδιόκτητα καταστήματα είτε με τη μορφή franchise και store in a store διάθεσης, τα δύο αδέρφια σκοπεύουν να κάνουν τους χώρους τους σημεία αναφοράς της ελληνικής γαστρονομίας, σε όποια χώρα κι αν αυτά βρίσκονται.

Επόμενος στόχος τους, η επέκταση σε γαλακτοκομικά και αλλαντικά είδη καθώς και σε άλλα προϊόντα ψυγείου. Η πορεία της επιχείρησης για το 2012 προοιωνίζεται άκρως ανοδική, αφού οι αδερφοί Δούζη επεξεργάζονται προτάσεις για το πρώτο κατάστημα με μορφή franchise στο Λονδίνο. Επίσης σχεδιάζουν τις κατάλληλες συσκευασίες και κωδικούς, ώστε οι ελληνικές γεύσεις να φτάσουν σε μέχρι σήμερα δυσπρόσιτες αγορές, όπως αυτή της Ασίας. Φαίνεται πως τα επτά βραβεία, το ενθουσιώδες αφιέρωμα στον “Guardian” και η εγχώρια αναγνώριση είναι μόνο η αρχή.



“Μπακάλικο ΈΡΓΟΝ”
διεύθυνση: Τσιμισκή και Γρηγορίου Παλαμά 5,
τηλέφωνα επικοινωνίας: +30 2310 223550, +30 2310 284224
ιστότοπος: http://www.ergonproducts.gr
Πηγή : protagon.gr
Χωρίς κατηγορία

Αγοράστε ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΡΟΪΌΝΤΑ

Σχολιάστε

Ένα άρθρο του Δημήτρη Καμπουράκη για το protagon.gr
Κι Όμως Παράγει!
Η σκέψη μας εδώ στο protagon είναι πολύ απλή. Αν κάθε Έλληνας καταφέρει μέσα στο 2012 να αγοράσει ελληνικά προϊόντα αξίας 1.000 ευρώ στη θέση ξένων προϊόντων που αγόρασε πέρυσι, τότε θα προστεθεί στην προβληματική ελληνική οικονομία το αστρονομικό ποσό των 12 δισεκατομμυρίων ευρώ. Ολόκληρο το περιβόητο ΕΣΠΑ που υποτίθεται ότι θα αναζωογονούσε τη χώρα, είναι 18 δισεκατομμύρια για τέσσερα χρόνια. Αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει η είσοδος 12 δις ευρώ τον χρόνο στην κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα; Τι σημαίνει σε επενδύσεις, σε νέες θέσεις εργασίας; Σε πολύπλοκα προβλήματα λοιπόν, χρειάζονται απλές λύσεις.

Στροφή στο ελληνικό τρόφιμο, στο ελληνικό ποτό, στροφή στον Έλληνα παραγωγό. Και σιγά-σιγά, στροφή στο ελληνικό ρούχο και το ελληνικό παπούτσι. Μην ψαρώνετε από τα πολυδιαφημισμένα ξένα προϊόντα, μη θεωρείτε μόδα την κατανάλωση τους. Οι πολυεθνικές του τροφίμου, του ποτού, του ρούχου, της συσκευής, μας έκαναν να τρώμε πλαστικά σαν Αμερικάνοι, να ντυνόμαστε σαν Βρεττανοί ή Ιταλοί, να πίνουμε σαν Γάλλοι, να γίνουμε γκατζετάκηδες σαν Γιαπωνέζοι. Η ματιά μας πρέπει να είναι ανοικτή στον κόσμο, αλλά όχι ως το σημείο να περιφρονήσουμε τους εαυτούς μας και να υιοθετήσουμε συμπεριφορές συλλογικής καταστροφής μας. Ως εδώ. Αξίζουμε πολύ περισσότερα και ως παραγωγοί και ως καταναλωτές και ως αυτεξούσιοι πολίτες.  

Πηγή : protagon.gr
Χωρίς κατηγορία

Η αριστερή χρεοκοπία

Σχολιάστε

Άρθρο του Γιώργου Καρελιά για το protagon.gr


Ποιο «κούρεμα», ποιο νέο δάνειο και ποιος Γερμανός επίτροπος; Η είδηση του Σαββατοκύριακου ήταν η πτώχευση της εκδοτικής εταιρείας του ΚΚΕ!

Ειδησάρα. Διότι μέχρι τώρα ξέραμε ότι οι κομμουνιστές είναι καλοί επιχειρηματίες στον δυτικό κόσμο. Στην Κύπρο, για παράδειγμα, το ΑΚΕΛ είναι μεγάλος επιχειρηματίας (μεγαλύτερος είναι η Εκκλησία). Κι εδώ η Τυποεκδοτική ήταν μια ανθούσα επιχείρηση, τουλάχιστον  στις δεκαετίες του  ’80 και του ’90, παίρνοντας εμπορικές δουλειές. Φαίνεται, όμως, ότι η κρίση δεν κάνει διακρίσεις. Και χτύπησε και την «κόκκινη» επιχείρηση, που κατέφυγε στο περιβόητο άρθρο 99 του Πτωχευτικού Κώδικα, για να αποφύγει τις πιέσεις των πιστωτών της.

Δεν είναι καλά τα πράγματα στο χώρο του Τύπου. Οι απολύσεις πληθαίνουν (τέτοιες έκανε πριν από μήνες και η Τυποεκδοτική). Το ίδιο και οι καθυστερήσεις στην καταβολή των μισθών (το φαινόμενο παρατηρήθηκε και σε μέσα ενημέρωσης που ελέγχει το άλλο κόμμα της Αριστεράς, ο Συνασπισμός).

Αλλά η κατάσταση δεν είναι καλύτερη στα κόμματα εξουσίας. Στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ παρατηρήθηκαν καθυστερήσεις στην καταβολή της μισθοδοσίας, παρά τις συνεχείς προκαταβολές που παίρνουν από την κρατική επιχορήγηση. Τα δάνειά τους από τράπεζες σε λίγο δεν θα είναι εφικτό να εξυπηρετούνται.

Αυτή είναι η οικονομική κατάσταση του πολιτικού συστήματος σήμερα. Τα δυο μεγάλα κόμματα είναι, ουσιαστικά, χρεοκοπημένα. Τα μικρότερα εξαρτώνται απολύτως από την κρατική επιχορήγηση και τα τραπεζικά δάνεια. Τα στελέχη τους, όμως, κατακεραυνώνουν τους Γερμανούς και λοιπούς ευρωπαίους, οι οποίοι ζητούν συμμάζεμα των δαπανών του κράτους, για να χορηγήσουν νέα δάνεια. Συμμάζεμα, όμως, το 2011 δεν έγινε. Παρά τις περικοπές μισθών και συντάξεων και την
φοροκαταιγίδα, το έλλειμμα δεν μειώθηκε!

Τι θα συμβεί αν αποτύχουν οι συζητήσεις, δεν δοθεί το νέο δάνειο και η χώρα υποχρεωθεί να ζήσει μόνο με όσα η ίδια βγάζει; Πώς θα συνεχιστεί η πολυτελής χρηματοδότηση του πολιτικού συστήματος; Δεν θα συνεχιστεί, γιατί τότε «θα τους πάρουν με τις πέτρες». Τότε, όμως, θα την πληρώσουν εκατομμύρια Έλληνες και  οι πρόσφατες σκηνές της πλατείας Συντάγματος, με τις ουρές για πατάτες και κρεμμύδια, θα γίνουν καθημερινό φαινόμενο.

Όποιοι, λοιπόν, εξανίστανται με τα αιτήματα κάποιων Γερμανών να μας βάλουν επιτηρητή, να αφήσουν κατά μέρος τις, δήθεν, ηρωικές δηλώσεις και να φροντίσουν να τα ακυρώσουν στην πράξη. Εθνική αξιοπρέπεια με το χέρι συνεχώς απλωμένο δεν υπάρχει.


Πηγή : protagon.gr

Χωρίς κατηγορία

Σε τι, λοιπόν, χρησιμεύει η κυβέρνηση;

Σχολιάστε

Άποψη γραμμένη για την naftemporiki.gr
Σήμερα – 30 Ιανουαρίου, τελικά: πήγε να μεταφερθεί στην Κυριακή 29 Ιανουαρίου λόγω απεργιών στο Βέλγιο «κατά της λιτότητας», αλλά απεφασίσθη ψυχραιμία για την ευρωπερίσταση… – έχουμε μια ακόμη Κορυφή.
Στο κτήριο Justus Lipsius του Συμβουλίου, αρχιτεκτονικής ελαφρώς σταλινικής μέχρι να φυτρώσει δίπλα του αέρινο κτήριο, ειδικά για τα Ευρωπαϊκά Συμβούλια Κορυφής, και αφού περάσουν δίπλα από την μπρούντζινη προτομή του Βέλγου νεο – στωικού ουμανιστή (ψέματα: από πλαστικό είναι, με μπρούντζινο επίχρισμα!), οι ηγέτες των κυβερνήσεων και κρατών των «27 μείον 1» (οι Βρετανοί συνεχίζουν να διαφωνούν, να δούμε τώρα πώς οι δικηγόροι θα βγάλουν πέρα νομικά τις αδυναμίες που χτίζονται, εγγενείς, στα επιχειρούμενα σχήματα της «Ευρώπης») θα προωθήσουν τη μείζονα θεσμική αναθεώρηση. Που θα δημιουργήσει, λέει, «ενισχυμένη αρχιτεκτονική» για την Οικονομική και Νομισματική Ενωση, μέσω του «Νέου Δημοσιονομικού Συμφώνου» [Τι είναι αυτό; «Ενα ακόμη πιο κλειστοφοβικό κλουβί απ’ ό,τι το αποτυχημένο Σύμφωνο Σταθερότητας, από το οποίο θα πετάξουμε έξω ακόμη πιο μακριά το κλειδί αφού κλειδωθούμε όλοι μέσα». Θυμηθείτε τον, τον ορισμό]. Α, ναι, θα ξαναδούν παρασκηνιακά και την αντιμετώπιση του ελληνικού ζητήματος – στις 8/9 Δεκεμβρίου είχαν «καλωσορίσει τη δέσμευση/commitment της νέας (τότε) ελληνικής κυβέρνησης, και όλων των κομμάτων που τη στηρίζουν, να υλοποιήσει πλήρως το πρόγραμμά της».
Βέβαια, από την κυβέρνηση Παπαδήμου υπήρχε η προσδοκία το ελληνικό ζήτημα να μείνει χαμηλά, καθώς «δεν αποτελεί αντικείμενο της Κορυφής». Ομως η κα Μέρκελ είχε ούτως ή άλλως προαναγγείλει ότι το ελληνικό ζήτημα θα απασχολούσε την Ευρώπη σοβαρά το πρώτο 6μηνο του 2012: όταν, δε, η Γερμανία προαναγγέλλει, έχουμε π.χ. την «απόλυτη προτεραιότητα [εκ μέρους της Ελλάδος] στην εξυπηρέτηση του χρέους» και δικαίωμα βέτο του «νέου επιτρόπου Προϋπολογισμού» στις δαπάνες και τη φορολογία στην Ελλάδα…

Πώς η συζήτηση της Ελλάδας με την «Ευρώπη» αποκτά κρίσιμη σημασία
Ιδού, λοιπόν, μια πρώτη απάντηση σ’ ένα υπαρξιακό ερώτημα που, μέσα στην εναλλαγή κωμικού και τραγικού και πάλιν κωμικού που έφθασε να αποτελεί η ελληνική δημόσια ζωή, τίθεται πλέον με ένταση. Σε τι ακριβώς χρησιμεύει η κυβέρνηση; Οχι αναγκαστικά, όχι αποκλειστικά ετούτη εδώ η κυβέρνηση συνεργασίας/σωτηρίας κ.ο.κ., αλλά κάθε κυβέρνηση: ναι, είναι μια πλατφόρμα/ένα ρινγκ για την εκκαθάριση κομματικών και ενδοκομματικών λογαριασμών. είναι ένας κοινός τόπος για απόπειρες άσκησης λεπτο-διακυβέρνησης (π.χ. φαρμακοποιοί). είναι και μια όμορφη μνήμη παλαιότερων εποχών – τότε που οι τιτλούχοι απολάμβαναν μαύρα αυτοκίνητα και παρατρεχάμενους και αίσθηση τιμής, χωρίς την απειλή γιαουρτιών και αβγών. Ομως τώρα, υπό τις σημερινές συνθήκες, ο ρόλος της κυβέρνησης είναι κυρίως να υπερασπίζεται τη χώρα, την οικονομία της, την κοινωνία της, τους ανθρώπους της -μην τους ξεχνούμε στην εξίσωση! – απέναντι στο διεθνές σύστημα.
Καθηλωμένοι στην παρακολούθηση των τεχνικών διαδικασιών του PSI, αφήσαμε να ξεφύγουν από τα μάτια μας οι πολύ πιο σημαντικές προσκλήσεις του Νέου Οικονομικού Προγράμματος που δεν αρκεί να το συζητούμε αναμεταξύ μας και να βλέπουμε τι δεν συμφωνούμε (εδώ οι «κοινωνικοί εταίροι» συμφώνησαν μόνον σε de facto πάγωμα των εργασιακών, εδώ η Βουλή δεν κατάφερε να συμφωνήσει για… τους φαρμακοποιούς της Θεσσαλονίκης και τα ωράρια λειτουργίας τους), αλλά χρειάζεται να τις επεξηγήσουμε και στους «έξω». Δηλαδή τι; Να επεξηγήσουμε πού προσάραξε για εγγενείς λόγους η προσαρμογή η οποία εφαρμόστηκε εδώ και 20 μήνες, πού αντιθέτως έμεινε πίσω συνειδητά η διαρθρωτική αλλαγή: να ξεφύγουμε, δηλαδή, από τα εύκολα στερεότυπα, τώρα ακριβώς που και οι ξένοι – με πρώτη κιόλας την κα Μέρκελ!- δέχονται ότι στην «ειδική περίπτωση Ελλάδα» υπήρξε αποτυχία, αστοχία του διεθνούς συστήματος. Να ξαναδούμε τη συνταγή, τη διάγνωση και τη θεραπεία. Να ξαναδούμε προπαντός τους χρόνους προσαρμογής. Να ανακαλύψουμε μαζί μορφές ελαστικότητας.
Σε αυτό θα ‘πρεπε να χρησιμεύει η κυβέρνηση. Σε μια διεθνή επανατοποθέτηση των πραγμάτων, «τύπου Μόντι». Αλλά με τι στήριξη; Από ποια σπαρασσόμενα κόμματα; Από ποιους βαρόνους του ΠΑΣΟΚ που τώρα συνωθούνται ποιος καλύτερα θα αποκηρύξει (ή: δεν έχει διαβάσει) το κακόζηλο αρχικό μνημόνιο; Σε αυτό θα ‘πρεπε να χρησιμεύει η κυβέρνηση – και φυσικά, σε μια συνολική επανεμφάνιση της Ελλάδας του 2012 στην ευρωπαϊκή σκηνή της θεσμικής διαπραγμάτευσης. Μια ευρωπαϊκή σκηνή, όπου το δικαίωμα πρωτοβουλίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έχει ψοφήσει. όπου το Ευρωκοινοβούλιο έχει (ξανα)σβήσει. όπου η Κορυφή λειτουργεί ως spa για τη Γερμανία με θεραπαινίδα τη Γαλλία… Επανεμφάνιση χωρίς τους παπαγαλισμούς ευρωπαϊστικής τοποθέτησης «καλού παιδιού», με όλη την πικρή εμπειρία της «κοινοτικής αλληλεγγύης» του 2010-11. Αλλά με τι στήριξη; Από ποια σπαρασσόμενα κόμματα; κ.ο.κ.
Αμα η σχέση της ελληνικής κοινής γνώμης με την «Ευρώπη» αφεθεί στην τύχη της, θα δούμε να ανεβαίνει – και να εγκαθίσταται- ένα κύμα ευρωαμφισβήτησης, με ρίζα στον καινούργιο ωραίο μας διχασμό μνημονιακών – αντι-μνημονιακών. Που υπόσχεται να προξενήσει μεγάλες και μόνιμες ζημιές. Οπως θα ‘λεγε στο «Βήμα» κι ο Αντ. Καρακούσης, «Ο λαϊκισμός κυβερνώσα ιδεολογία»…

Πόσο το PSI-Plus δεν είναι απλή υπόθεση να αξιολογηθεί
Σ’ αυτά θα ‘πρεπε να χρησιμεύει η κυβέρνηση. Ασφαλώς και για το PSI-Plus, βέβαια, και για το Νέο Οικονομικό Πρόγραμμα (που ήδη βαφτίστηκε, αποκρουστικά, «υπερμνημόνιο» από τα Μέσα Ενημέρωσης). Μιλήσαμε πριν, ως εάν οι διαπραγματεύσεις για το PSI-Plus να υπήρξαν κάτι το σχετικά ευθύγραμμο. Ως εάν οι επιλογές που κρύβονται πίσω από τη διαπραγμάτευση για τα επιτόκια, ή πάλι για την ενεργοποίηση των CACs/των ρητρών συλλογικής δράσης έχουν αυτονόητα θετικό ή αρνητικό περιεχόμενο. Τίποτε τέτοιο δεν ισχύει! Ολα τα βήματα της διαπραγμάτευσης αυτής έκρυβαν, κρύβουν ακόμη παγίδες. Γι’ αυτό και, όταν το Χρηματιστήριο γνώρισε (πάλι, μνήμες ημερών αρχαίων…) ημέρες και ώρες νευρωτικής μετάφρασης των ειδήσεων/φημών/προσδοκιών για κατάληξη του PSI-Plus σε άνοδο μέχρι +30% των τραπεζικών μετοχών (που τα χαρτοφυλάκιά τους θα καταγράψουν τις υποαξίες του κουρέματος μέχρις ισοδύναμο 68%-72%), θα μπορούσε κανείς να διερωτηθεί: πόσο σοβαρά τις αντιλαμβανόμαστε τις εξελίξεις;
Συζητώντας τις ημέρες των διεργασιών αυτών με έναν εξ αποστάσεως μεν παρατηρητή των εξελίξεων, όμως με πολύ μεγαλύτερη ένταση ενδιαφερόμενο για το τι βρίσκεται πίσω από τα φαινόμενα του προσκηνίου – τον Αλέκο Παπαδόπουλο, τον οποίο όλο και περισσότεροι προσεγγίζουν και συζητούν μαζί του: τουλάχιστον αυτή η συνήθεια δεν χάθηκε, η συζήτηση… – είδαμε να διαμορφώνεται μια τριπλή ανησυχία. Την καταγράφουμε. Πρώτον, στις συζητήσεις του PSI-Plus αλλά και του Νέου Οικονομικού Προγράμματος διαμορφωνόταν «έξω» (και μεταφέρεται «μέσα») ένα κλίμα εμπιστοσύνης ότι «το πράγμα θα βγει» – αλλά ήδη το επόμενο βαρύ ερώτημα που τίθεται είναι: «όσα (και) τώρα θα συμφωνηθούν, υπάρχει ενδεχόμενο να εφαρμοσθούν στην πράξη;» Αυτή η σταθερή απόσταση μεταξύ αποφασιζόμενων/ψηφιζόμενων και εφαρμοζόμενων στην πράξη αρχίζει να αδειάζει την Ελλάδα – άδικο: θα ‘πρεπε να λέμε «το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας», αλλά η χώρα αντιμετωπίζεται ως σύνολο – από κάθε πειστικότητα.
Δεύτερον, στη συζήτηση για τα διαβόητα CACs, τις ρήτρες δηλαδή συλλογικής δράσης σύμφωνα με τις οποίες ο Ελλην νομοθέτης θα ειδοποιεί/απειλεί όσους δεν δεχθούν τους όρους του κουρέματος -όπως συμφωνηθεί με την πλειονότητα των πιστωτών: οι διαπραγματευτές του IIF αναφέρονται σταθερά στους «επενδυτές», όχι στις τράπεζες ή τις «αγορές»- ότι οι όροι αυτοί θα επεκταθούν και στους μη εθελουσίως προσερχόμενους, ο Αλ. Παπαδόπουλος βλέπει μια μείζονα απειλή. Οχι αν τα CACs διακηρυχθούν ως πίεση, αλλά αν ενεργοποιηθούν/ εφαρμοσθούν στην πράξη άμα δεν υπάρξει μεγάλη συμμετοχή στο τελικό PSI: να εγκατασταθεί διεθνώς ένα «ανεξέλεγκτο κλίμα μακροχρόνιας αναξιοπιστίας» έναντι της Ελλάδας. Το ότι οι σύμβουλοι της ελληνικής διαπραγμάτευσης (και οι «εταίροι» μας, εν πολλοίς) ωθούν προς ψήφιση και ενεργοποίηση των CACs δεν σημαίνει υπ’ αυτήν την έννοια πολλά: δεν θα κληθούν αυτοί να λειτουργήσουν την ελληνική οικονομία σε 5 ή σε 10 χρόνια! Κυρίως, δεν θα έχουν αυτοί να κάνουν με το βαθύ κύμα λαϊκισμού που επαπειλείται με μια κοινοβουλευτική χορωδία, η οποία θα ψάλει (για να ξεφύγει από το φάσμα των γιαουρτιών) «θα τους δείξουμε εμείς, των ξένων που βασανίζουν το λαό μας»!
Τρίτον, μεγάλη ανησυχία Αλ. Παπαδόπουλου για το πώς, πόσο αξιόπιστα και πόσο λειτουργήσιμα θα συμφωνηθεί και θα υλοποιηθεί – εδώ, δε, η υλοποίηση θα βαρύνει την πλευρά των «έξω», περισσότερο από τους πομπώδεις «μέσα»- η στήριξη του ελληνικού τραπεζικού, ευρύτερα του όλου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Που θα βρεθεί ξεθεμελιωμένο από το PSI-Plus. Αμα αυτή η αξιοπιστία δεν εξασφαλιστεί, τότε είναι που θα έχουμε πάει δεκαετίες πίσω την ελληνική οικονομία.

Α.Δ.ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ 
Πηγή : naftemporiki.gr