Πηγή : ethnos.gr

Άρθρο του Αντώνη Καρακούση για το “ΒΗΜΑ”

 Η κυβέρνηση Παπαδήµου είναι αλήθεια ότι εργάζεται µετ’ εµποδίων. Απειρες οι εκκρεµότητες που την καταδιώκουν και πάµπολλα τα θέµατα και τα προβλήµατα που αναφύονται στον δρόµο της. Επιπλέον δεν παύει να είναι µια κυβέρνηση συνεργασίας τριών κοµµάτων, µε ό,τι αυτό συνεπάγεται. Οι καθυστερήσεις είναι αναπόφευκτες, όπως και οι συγκρούσεις µεταξύ των µελών της αναµενόµενες.

Ακόµη, ο χρόνος της είναι περιορισµένος και το έργο της επίσης προσδιορισµένο. Οσο κι αν δεν υπάρχει συνταγµατική πρόβλεψη για «κυβέρνηση ειδικού σκοπού» – η κυβέρνηση είναι κυβέρνηση –, οι περιορισµοί πρέπει να θεωρούνται δεδοµένοι.

Ωστόσο, ακόµη και σε αυτό το στενό χρονικό και πολιτικό πλαίσιο, θα κληθεί να χειρισθεί κρίσιµα θέµατα που συνδέονται ευθέως µε το µέλλον της χώρας.

Η έκτη δόση εκρίθη, αλλά η ρύθµιση των χρεών και η παρεπόµενη δανειακή σύµβαση παραµένουν ζητούµενο.

Το πώς θα ρυθµισθούν τα χρέη της χώρας και ποια µορφή θα λάβει το ελληνικό τραπεζικό σύστηµα είναι επίµαχα και µείζονα θέµατα.

Από το πώς θα αντιµετωπισθεί, για παράδειγµα, το ζήτηµα των τραπεζών θα κριθεί η µορφή που θα έχει η ελληνική οικονοµία στο µέλλον. Θα είναι µια κρατική ή µια ανοιχτή οικονοµία, θα συνεχίσει να παρακολουθεί το κοινοτικό κεκτηµένο ή θα περιπέσει σε καθεστώτα µαφιόζικα, αντίστοιχα εκείνων που επικράτησαν στην Ανατολική Ευρώπη µετά την κατάρρευση του λεγόµενου «υπαρκτού σοσιαλισµού»;

Για να µην αναφερθούµε στα τρέχοντα και ανακύπτοντα θέµατα και προβλήµατα, όπως π.χ. το Σκοπιανό που εισβάλλει από τη ∆ευτέρα στο προσκήνιο ή το επερχόµενο των κυρώσεων κατά του Ιράν, το οποίο κατά σύµπτωση είναι η µόνη πετρελαιοπαραγωγός χώρα η οποία σε τούτους τους δύσκολους καιρούς µάς δίνει καύσιµα µε πίστωση. Βάσει των παραπάνω δεν υπάρχουν χώρος και χρόνος για πολιτικά παιχνίδια στο πλαίσιο της κυβέρνησης Παπαδήµου.

Οι πρώτες, µετά την έγκριση εκταµίευσης της έκτης δόσης, τεχνητές και εν πολλοίς χωρίς περιερχόµενο αντιπαραθέσεις µεταξύ υπουργών, προερχόµενων από τα δύο µεγάλα κόµµατα, δεν ταιριάζουν προς την κρισιµότητα των συνθηκών.

«Τα παιδία παίζει» θα µπορούσε να πει κανείς. Αλλά στο παρόν οικονοµικό περιβάλλον κανείς δεν µπορεί να παίζει.

Πηγή : tovima.gr

Άρθρο του Παναγιώτη Παναγιώτου για το “ΕΘΝΟΣ”

Τα μονομερή μέτρα λιτότητας, χωρίς ένα ευρύτερο ευρωπαϊκό σχέδιο ρεαλιστικής χρηματοδότησης με αναπτυξιακή στόχευση των χωρών που έχουν πρόβλημα, θα αποδειχθούν μια “τρύπα στο νερό”…

Από κρίση χρέους μερικών χωρών της Ευρωζώνης, τελικά η “κρίση” έγινε “κρίση του ευρώ” και εν τέλει έθεσε υπό αμφισβήτηση την Ευρωζώνη στο σύνολό της και κατ’ επέκταση ακόμα και την ΕΕ! Αιτία γι’ αυτήν τη μετεξέλιξη είναι το γεγονός ότι οι “Μερκοζί” αρνήθηκαν εξαρχής και πεισματικά να δουν την ουσία της κρίσης, που είχε ως ένδειξη (πυρετό) τις εθνικές δημοσιονομικές αποκλίσεις ή ακόμα και τους εκτροχιασμούς, αλλά η βαθύτερη αιτία βρισκόταν στις γενετικές συστημικές ατέλειες του ευρώ, που η διεθνής κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος έφερε στην επιφάνεια οξύνοντας τις ευρω-εσωτερικές αντινομίες και ανισότητες.

Ετσι υιοθετήθηκε μια “κλασική” καταστροφική συνταγή βίαιης οριζόντιας λιτότητας, η οποία δημιουργεί με τη σειρά της μια ανεξέλεγκτη ύφεση, η οποία στη συνέχεια υπονομεύει την απόδοση των μέτρων της δημοσιονομικής προσαρμογής, οπότε απαιτούνται νέα περιοριστικά μέτρα κ.ο.κ.

Ετσι το έλλειμμα για να “μαζευτεί” χρειάζεται άντληση πολλαπλάσιων οικονομικών πόρων -μέχρι ασφυξίας- από την πραγματική οικονομία σε ένα περιβάλλον ραγδαία μειούμενης ρευστότητας. Ενώ παράλληλα, λόγω των υψηλών τόκων, το χρέος διευρύνεται και καθίσταται μη διαχειρίσιμο. Σταδιακά οι “αγορές” άρχισαν να “χτυπούν” μία – μία τις απροστάτευτες και με προβλήματα δανεισμού χώρες, αρχίζοντας από τις πιο ευάλωτες και πηγαίνοντας στις πιο ισχυρές, όσο οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης δεν “έχτιζαν” ένα αποτελεσματικό οικονομικό ανάχωμα. 

Αποτέλεσμα σήμερα το “κόστος δανεισμού” να χτυπάει την πόρτα σχεδόν όλων των χωρών της Ευρωζώνης, καθώς δεν αποτιμάται μόνο η αδυναμία μιας χώρας ή δύο ή τριών, αλλά συνολικά του ευρώ ως νομίσματος, σε συνδυασμό με “κινδύνους” που αφορούν την ύπαρξη της ίδιας της Ευρωζώνης!

Δραστικοί τρόποι αντιμετώπισης υπάρχουν (από το ευρωομολόγο μέχρι τη διαφορετική λειτουργία της ΕΚΤ). Ομως κάποιος πρέπει σε τελευταία ανάλυση να “πληρώσει” γιατί, ως γνωστόν, “τζάμπα γεύματα δεν υπάρχουν”. Αλλά δυστυχώς αυτοί που μπορούν διστάζουν λόγω “πολιτικής μυωπίας” παρ’ ότι η κρίση έρχεται καταπάνω τους! Ηδη, η κατάσταση τείνει να ξεφύγει και να γίνει ανεξέλεγκτη. Το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει τα χάλια του. Ο υπόλοιπος κόσμος δύσκολα το δανείζει. Τα κεφάλαια ζητούν καλύτερα “καταφύγια” εκτός Ευρώπης, πλην εκείνων που κάνουν σκληρά κερδοσκοπικά παιχνίδια. Οι δανειακές ανάγκες των ευρωπαϊκών χωρών για το 2012 είναι εξαιρετικά μεγάλες και οι “καχυποψίες” εκτινάσσουν τα επιτόκια στα ύψη. Αρα χρειάζονται συνολικές και συστημικού χαρακτήρα απαντήσεις από την Ευρωζώνη. Τα μονομερή μέτρα λιτότητας, χωρίς ένα ευρύτερο σχέδιο ρεαλιστικής χρηματοδότησης, αναπτυξιακού χαρακτήρα των χωρών της Ευρωζώνης, θα αποδειχθούν μια “τρύπα στο νερό”, με πολλά όμως ανθρώπινα θύματα…

Πηγή : www.ethnos.gr