Αρχείο ετικέτας Δημόσιο

Χωρίς κατηγορία

Χαμένοι στον λαβύρινθο του Δημοσίου

Σχολιάστε
Άρθρο του Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου για το “ΕΘΝΟΣ”

Στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, ένα από τα μεσημεριανά πολιτικοδημοσιογραφικά στέκια της Αθήνας ήταν το εστιατόριο «Κεντρικό» στη Σταδίου, 100 μέτρα από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη. Ανάμεσα στους συχνότερους θαμώνες του ήταν ο νεαρός τότε Ανδρέας Ανδριανόπουλος. Μέχρι που κάποια μέρα ορκίστηκε υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών και από την επομένη κιόλας άρχισε να καταγράφει απουσίες.

Πέρασε κάπου ένας μήνας, είχαμε πεισθεί πια ότι θα είχε αλλάξει στέκι, όταν κάποια μέρα ξανάκανε την εμφάνισή του. Κι όταν τον ρωτήσαμε γιατί είχε εξαφανιστεί, μας απάντησε ότι όλο αυτόν τον μήνα ενημερωνόταν για τα θέματα της αρμοδιότητάς του και μελετούσε τη νομοθεσία των ασφαλιστικών ταμείων, για την οποία, όμως, κάποια στιγμή πληροφορήθηκε ότι δεν ίσχυε πια γιατί πολλές, ίσως οι περισσότερες, διατάξεις της, είχαν τροποποιηθεί κατά καιρούς με εμβόλιμες τροπολογίες σε άσχετα νομοσχέδια.

Θυμήθηκα το περιστατικό αυτό γιατί διαβάζοντας προχθές στο «Εθνος» το ρεπορτάζ για την έκθεση του ΟΟΣΑ σχετικά με τη δημόσια διοίκηση στάθηκα σε μία παράγραφο: «Οι ειδικοί επιστήμονες του ΟΟΣΑ διαπίστωσαν ότι τα τελευταία 15 χρόνια εκδόθηκαν σχεδόν 17.000 νόμοι, προεδρικά και υπουργικά διατάγματα αλλαγής αρμοδιοτήτων. Ενας υπουργός με μεγάλη εμπειρία σε διαφορετικά υπουργεία δήλωσε μάλιστα ότι χρειαζόταν κάθε φορά πάνω από έναν χρόνο για να βρει άκρη στα νέα του καθήκοντα».

Τριάντα πέντε χρόνια χωρίζουν αυτά τα δύο περιστατικά. Δείχνουν πως τίποτα δεν άλλαξε. Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Εκείνο που προκύπτει από το σύνολο της έκθεσης είναι ότι η κατάσταση έχει επιδεινωθεί δραματικά. Καταντήσαμε να έχουμε μια δημόσια διοίκηση που αποτελεί αξεπέραστο εμπόδιο για την προώθηση της όποιας μεταρρύθμισης και που είναι από δύσκολο μέχρι αδύνατον να αναμορφωθεί μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Κι εκείνο που επίσης προκύπτει από την έκθεση είναι πως ούτε τυχαία φτάσαμε στη σημερινή μας κατάντια, ούτε ανεξήγητο είναι που δεν μπορούμε να χτυπήσουμε τη φοροδιαφυγή, ούτε θα πρέπει να μας ξενίζει που δεν είμαστε ικανοί να τηρήσουμε τα μνημόνια και τις δεσμεύσεις μας, αλλά ούτε και θα πρέπει να ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι τα όσα κάναμε ή δεν κάναμε επί δεκαετίες θα μπορούσαν να διορθωθούν μέσα σ’ ένα ή δύο χρόνια.

Πηγή : ethnos.gr

Χωρίς κατηγορία

Το τανγκό της ισότητας

Σχολιάστε

Γνώμη – Κείμενο του Γιώργου Κούρου

Σίγουρα τα ποσά που ακούγονται το τελευταίο διάστημα, όσον αφορά στα χρέη προς το Δημόσιο, είναι εντυπωσιακά και δημιουργούν αίσθηση στην κοινή γνώμη, που μάλλον είναι και το ζητούμενο, αφού σε αρκετές περιπτώσεις τα ονόματα που οδηγούνται στον εισαγγελέα είναι, όπως λέμε στη δημοσιογραφική γλώσσα, τρανταχτά.
Όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να παταχθεί η φοροδιαφυγή και να εισπραχθούν τα ληξιπρόθεσμα χρέη, αφού είναι ο μόνος δρόμος για να ορθοποδήσει η οικονομία και να σταματήσουν να πληρώσουν τα συνήθη υποζύγια, να διευρυνθεί η φορολογική βάση και γενικά να αισθανθούμε ότι ζούμε σε ένα κράτος δικαίου.
Και καλώς επομένως όσοι χρωστούν να πληρώσουν! Όλοι όμως, ακόμη και το Δημόσιο. Γιατί εάν μπορείς, σε ένα κράτος δικαίου, να «κρεμάς στα μανταλάκια» τους φοροφυγάδες και όσους δεν εξοφλούν τα χρέη τους προς την Εφορία ή τα Ασφαλιστικά Ταμεία, θα πρέπει να έχεις «όπλα» για να αντιμετωπίσεις ανάλογα και το κράτος που δεν πληρώνει.
Και το Ελληνικό Δημόσιο, δυστυχώς, έχει πολλά χρέη. Το ποσό προσεγγίζει τα 7 δισ. ευρώ, όσο δηλαδή το ύψος της 6ης δόσης που αναμένουμε από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ! Ποιος θα τα πληρώσει αυτά;
Πώς οι επιχειρήσεις ή οι επιτηδευματίες, στους οποίους χρωστάει το Δημόσιο και εξαιτίας αυτού του
λόγου βρίσκονται στο «κόκκινο», θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το κράτος;
Ποιον θα στείλουν στον Εισαγγελέα και στη φυλακή εάν δεν εισπράξουν τα χρέη τους και αναγκαστούν να βάλουν «λουκέτο»; Καλό θα είναι οι ασκούντες την οικονομική πολιτική να γνωρίζουν ότι η «συμμόρφωση προς τις υποχρεώσεις» δεν αφορά μόνο τους πολίτες, αλλά και το ίδιο το Δημόσιο. Δεν μπορεί ένας μισθωτός, συνταξιούχος, να πληρώνει τους φόρους στην ώρα του και όταν έρθει η ώρα να πάρει το εκκαθαριστικό της Εφορίας με επιστροφή φόρου να εισπράττει τα χρήματα, σχεδόν, ένα χρόνο μετά και χωρίς τόκο. Όπως στο τανγκό χρειάζονται δύο, έτσι και σε θέματα φορολογικού δικαίου «χορεύουν» δύο.
Το υπουργείο Οικονομικών, δηλαδή το κράτος, και φυσικά οι φορολογούμενοι. Και στη συγκεκριμένη σχέση, δυστυχώς, αρκετές φορές, οι υποχρεώσεις του ενός είναι άρρηκτα συνδεμένες με τις υποχρεώσεις του άλλου. Και όταν ένας εκ των δύο συμβαλλομένων δεν τις τηρεί τότε το «συμβόλαιο» σπάει.


Πηγή : naftemporiki.gr