Άρθρο του Άρη Δαβαράκη για το protagon.gr
Από την Κυριακή το βράδυ που δεν είχα ύπνο περιμένοντας πως η Δευτέρα θα μας έφερνε επιτέλους «μια κάποια λύση», να μην κρεμόμαστε πια τόσο πολύ από αυτή την βασανιστική αβεβαιότητα, πέρασαν τρία 24ωρα χωρίς να συμβεί απολύτως τίποτα. Πάνε – έρχονται οι αρχηγοί των τριών κομμάτων τα οποία στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου, οι Τροϊκανοί, οι υπουργοί και οι Γ.Γ, που καλούνται εκτάκτως να δώσουν επιπλέον στοιχεία, έγινε και μια απεργία, λέμε-λέμε-λέμε στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα – κουρκούτι πια το μυαλό μας, έτοιμο να δεχτεί τα πάντα.
Πώς να μην αναρωτηθώ: Τι σόϊ κυβέρνηση ήταν αυτή του ΓΑΠ ο οποίος, πριν εκλεγεί ακόμα, πριν ορκιστεί πρωθυπουργός, είχε ήδη πάει στο ΔΝΤ, εν αγνοία της ΕΕ (που δεν το ήθελε το ΔΝΤ τότε με τίποτα μέσα στα πόδια της) να δώσει Γή και Ύδωρ – για λόγους που ποτέ δεν μάθαμε (σε μια man-to-man συνέντευξη της δικής του σχολής, της Αμερικάνικης, όπου όλα ρωτιούνται) – στους «Φακέλους», στους «Πρωταγωνιστές», σε μια κοινή συνέντευξη τύπου όπου θα μπορούσα και εγώ ακόμα (ναι –και εγώ ακόμα) να τον ρωτήσω να μου λύσει ένα σωρό απορίες που έχουνε στριμωχτεί στον εγκέφαλό μου και, κακά τα ψέματα, με στεναχωρούν και με βαραίνουν.
«Τιτανικός, Τιτανικός, βυθιζόμαστε», είχε εντολή να φωνάζει ο κ. Παπακωνσταντίνου για κάποιο λόγο. Και ας πούμε ότι ήταν έτσι και είχε δίκιο. Χρειαζόμασταν την «βοήθεια των φίλων» μας. Εντάξει. Συμβαίνουν αυτά. Μας την δώσανε λοιπόν –και σε πρώτη φάση μας την δώσανε ανεξέλεγκτα και με προθυμία σχεδόν, ζητώντας απλώς να βάλουμε μια τάξη επιτέλους στα του οίκου μας με αυτά τα λεφτά. Τα πήραμε. Δεν ξέρω τι τα κάναμε –αλλά δεν κάναμε τίποτα. Η πιο αδρανής, μαλθακή, άχρηστη κυβέρνηση της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας – η κυβέρνηση του ΓΑΠ, δυό χρόνια και. Η Μπιρμπίλη στην αρχή και η πράσινη ενέργεια, opengov.gr, αλλάζουμε ή βουλιάζουμε – αλλά μέτρο κανένα, λογαριασμοί μηδέν, διαχείριση ανύπαρκτη. Φούσκες πολλές, ανοησίες, ελαφρότητες, σαχλαμάρες, «Η Δανία του Νότου» και τα λοιπά. Και ταξίδια. Πολλά ταξίδια. Πάρα πολλά ταξίδια.
Και μετά η παραδοχή της αποτυχίας, η ανακοίνωση (ουσιαστικά) της πτώχευσης (από το Καστελλόριζο, μέσω ΑΟΖ), το «δεν μπορώ να κάνω τίποτα» – και άντε πάλι «θέλουμε κι’ άλλα, δεν μας φτάνουν αυτά». Όλη η Ευρώπη άνω-κάτω με την Ελλάδα, όλος ο κόσμος άνω κάτω με την Ελλάδα. Εκεί που λίγο είχαμε φτιάξει την εικόνα μας, πίσω Γιάννη τα καράβια σου, οι Έλληνες, οι τεμπέληδες, οι απατεώνες, οι τζάμπα μάγκες.
Και τραβάει η ιστορία και ξημερώνει 9 Φεβρουαρίου του ’12 τώρα που γράφω και λύσεις, πολύ απλά, δεν υπάρχουν. Η υπογράφουμε και ζούμε μια δεκαετία (χοντρά-χοντρά) τεραστίων στερήσεων και αναπροσαρμογών που θα πονέσουν όσο δεν έχουμε ακόμα καν διανοηθεί, ή δεν υπογράφουμε για να ζήσουμε πια «με ότι έχουμε», ότι παράγουμε και όσα λεφτά τυπώσουμε – όπως όταν πηγαίναμε στην Τουρκία το 1990 και αγοράζαμε ένα πακέτο τσιγάρα πέντε εκατομμύρια λίρες. Και δουλειά γιοκ. Ποιος να επενδύσει; Γιατί να επενδύσει; Κάποια έσοδα από τον τουρισμό μας θα τα έχουμε – θα είναι και πιο φτηνός με τη δραχμή του ομορφάντρα (πάει αυτό, «έγραψε»). Δεν το θέλουμε αυτό –κανείς λογικός άνθρωπος δεν το θέλει. Θα διαλυθούν τα πάντα. Η εγκληματικότητα θα μας ρημάξει –και με τι λεφτά θα πληρώνεται η αστυνομία, ο στρατός, οι λιμενοφύλακες –τα παιδιά μας που θα τους ζητάμε να τα βάζουν κάθε μέρα με οργανωμένες συμμορίες που θα αλωνίζουν παντού;
Ας τελειώνουν επιτέλους αυτές οι διαπραγματεύσεις, ας εγκατασταθεί και ένας επίσημος επίτροπος – θα μας βοηθήσει πολύ να ξεμπερδεύουμε μια ώρα αρχύτερα. Τι συζητάμε; Τι διαπραγματευόμαστε; Δεν έχουμε κανένα χαρτί στο χέρι μας για να διαπραγματευτούμε οτιδήποτε. Ας υπογράψουμε επιτέλους και ας πάμε για εκλογές.
Σ’ αυτές τις εκλογές, όσο ύπουλος κι’ αν είναι ο εκλογικός νόμος των Πασοκονουδού, θα απολύσουμε το 70% (υπολογίζω εγώ προχείρως) του «πολιτικού μας προσωπικού». Τελειώσαμε με αυτούς, να πάνε σπίτια τους –και αν πρέπει να πάνε και φυλακή –όποιοι πρέπει. (Δεν είναι τίποτα. Αντέχεται. Έχω πάει). Και αν θα μείνει και το 30% , θάναι από τα Επικρατείας και από κάποιες εξαιρέσεις εντίμων και εργατικών πολιτικών –που επιβεβαιώνουν απλά τον κανόνα της υπερκομματικής μίζερης ανεπάρκειάς, της ανικανότητας τους, της αναισθησίας και των εγκληματικών τους προθέσεων και πράξεων.
Ας τελειώνουμε όμως. Να υπογράψουμε. Να μείνουμε στην Ευρωπαϊκή Οικογένεια, έστω και με σκυμμένο το κεφάλι όσο χρειαστεί για να ανακάμψουμε. Να κάνουμε εκλογές και να βάλουμε στόχους. Να σηκώσουμε τα μανίκια και να ξαναδουλέψουμε όπως ξέρουμε να δουλεύουμε – όταν δεν δουλεύουμε τους «κουτόφραγκους». Να φύγει το Πασοκονουδού μακριά από μας, όσο πιο μακριά γίνεται –να συρρικνωθεί στο ρεαλιστικά ελάχιστο εφικτό. Και να ορκιστεί μια κυβέρνηση φτιαγμένη από τους νεοεκλεγμένους «άλλους» –πολυκομματική, με πρωθυπουργό τον ικανότερο να επικοινωνήσει σε όλους τους Έλληνες πως, στ’ αλήθεια τώρα πια, χτίζουμε μια Νέα Ελλάδα. Όχι τις παπαριές του ΓΑΠ. Αλήθειες, κανονικές. Πρακτικά πράγματα. Ενέργεια, αιολική, ηλιακή, εκμετάλλευση (μάλλον συν-εκμετάλλευση) των φυσικών μας υποθαλασσίων «οικοπέδων». (Πώς η Κύπρος συνεργάζεται στο τρυπάνι με ΗΠΑ, Ισραήλ και Ρωσία); Επιστροφή στην σύγχρονη αγροτική ζωή, αλλιώς πια, με χαρά και δημιουργικότητα που θα πιάνει κόκκινο. Και τουρισμό –τον πρώτο στον κόσμο σε καλές τιμές (όχι «φτηνές», καλές λέω) και υψηλότατη ποιότητα – value for money.
Θέλουμε και μπορούμε και θα φτιάξουμε μια Ελλάδα για την οποία τα παιδιά μας και τα τρισέγγονά μας θα είναι πάρα πολύ υπερήφανα. Φτάνει να γλυτώσουμε απ’ αυτό το πολιτικό προσωπικό που είναι για τον Καιάδα.
Να υπογράψουμε – ό,τι θέλουν. Να κάνουμε εκλογές και να βάλουμε μπρός. Άλλη λύση δεν υπάρχει.
Χωρίς Πασοκονουδού και χωρίς παλαιολιθικά μορφώματα σαν το ΚΚΕ – που δεν έχει να προτείνει τίποτα και περιμένει ακόμα να κάνουμε επανάσταση να φτιάξουμε σοβιέτ. Και χωρίς άλλους πολλούς. Τους ξέρετε – δεν θα τους ονοματίσω. Να φύγουν. Ξεφορτώματα. Μακριά – σε μαγικά νησιά, όπου θέλουν.
Υ Γ 1: Και μη μου πείτε «οι Γερμανοί είναι κι’ αυτοί απατεώνες γιατί μας πουλούσαν όπλα άχρηστα και πανάκριβα». Ποιος τα παρέλαβε; Ποιανού η υπογραφή είναι από κάτω;
Y Γ 2:Το κείμενο γράφτηκε περασμένες δύο. Δεν θα άλλαζα τίποτα. Μόνο “καλή δύναμη ” να ευχηθώ.
