Αρχείο ετικέτας χρεοκοπία

Μύθοι και πραγματικότητα

Άρθρο του Παναγιώτη Παναγιώτου για το “ΕΘΝΟΣ”

Οτι βρισκόμαστε σε συνθήκες ελεγχόμενης χρεοκοπίας είναι αναμφισβήτητο γεγονός. Οι ευθύνες για το πώς φθάσαμε εδώ είναι το ένα θέμα. Το άλλο είναι η ικανότητα ή όχι του πολιτικού συστήματος να τη διαχειριστεί με όρους στοιχειώδους κοινωνικής συνοχής. Γιατί χωρίς αυτό το στοιχείο, όχι μόνο κανένα οικονομικό σχέδιο δεν μπορεί να εφαρμοστεί και να φέρει κάποια θετικά αποτελέσματα, αλλά επιπλέον τίθεται σε κίνδυνο και η δημοκρατία, ως πολίτευμα που προϋποθέτει ορισμένες κοινωνικές ισορροπίες. Υπ’ αυτήν την έννοια, παρότι αυξάνεται ραγδαία η ανεργία (πάνω από ένα εκατομμύριο), ο βασικός μισθός πήγε σε επίπεδα Πορτογαλίας (586 ευρώ) και επιδεινώθηκαν από κάθε άποψη οι όροι εργασίας (εργάζονται χωρίς να πληρώνονται 400.000, μετατροπή πλήρους απασχόλησης σε μερική, ανασφάλιστη εργασία κ.λπ.), εντούτοις οι εταίροι – δανειστές μας επιμένουν σε μεγαλύτερες μειώσεις μισθών, περαιτέρω απορρύθμιση των «ανοχύρωτων» από τις συλλογικές συμβάσεις εργασιακών σχέσεων κ.ο.κ.

Μας «σπρώχνουν» με διάφορα εκβιαστικά διλήμματα σε έναν καταστροφικό και επικίνδυνο δρόμο, χωρίς επιστροφή. Η «εσωτερική υποτίμηση» αν υπερβεί ένα «σημείο» (και οδηγούμεθα στην υπέρβασή του) όχι μόνο δεν λειτουργεί «θεραπευτικά», αλλά οδηγεί την οικονομία σε «κώμα», με παράλληλες κοινωνικές καταστροφές.

Επιπλέον, χωρίς να έχουν προηγηθεί σοβαρές διαρθρωτικές αλλαγές και η οικονομία να έχει αρχίσει να παίρνει εξωστρεφή χαρακτηριστικά, ακόμα και το όφελος μιας λογικής «εσωτερικής υποτίμησης» εξανεμίζεται…
Δυστυχώς το κυρίαρχο πολιτικό μας σύστημα (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) δεν μπόρεσε να διαχειριστεί επιτυχώς την κρίση. Λειτούργησαν χωρίς αξιόπιστο και ως εκ τούτου διαπραγματεύσιμο εθνικό σχέδιο και με το «κόμπλεξ» ενός «επαρχιωτισμού» έναντι των Γερμανών, που μέσω της Ελλάδας οργανώνουν ένα πανευρωπαϊκό σχέδιο ηγεμονίας τους.

Μετατράπηκαν σε «μεγάφωνα» των επιχειρημάτων τους, χωρίς να μπορέσουν να αρθρώσουν τα σοβαρά οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά επιχειρήματα της δικής μας πλευράς. Σιγά σιγά, πολλοί «μύθοι» της περιόδου της «ελληνικής ζαλάδας» αρχίζουν να ξεδιαλύνονται. Λόγου χάρη, προχθές ο επικεφαλής του προσωρινού μηχανισμού διάσωσης (EFSF), ο Κλάους Ρέγκλινγκ, δήλωσε ότι «οι επιχειρήσεις διάσωσης της Ελλάδας δεν έχουν στοιχίσει στον Γερμανό φορολογούμενο μέχρι στιγμής ούτε ένα ευρώ, αντίθετα η Γερμανία έχει ωφεληθεί από την κρίση και λόγω εισροής κεφαλαίων και λόγω πληρωμής 15 δισ. ευρώ λιγότερα σε τόκους»! Ενώ η κ. Μέρκελ, αφού πρώτα με το «μαχαίρι της εξόδου από το ευρώ στον λαιμό» μάς έβαλε και υπογράψαμε τα «πάντα όλα» απνευστί, χωρίς κανένα περιθώριο λογικής διαπραγμάτευσης δήλωσε κατηγορηματικά προχθές στο BBC ότι «το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ θα ήταν καταστροφή και τεράστιο πολιτικό λάθος»! Τα συμπεράσματα δικά σας…

Πηγή : ethnos.gr

Μεταξύ πύρρειας διάσωσης και χρεοκοπίας η χώρα…

Άρθρο της Ζέζας Ζήκου για την “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”

Οι πεφωτισμένοι ηγέτες του Eurogroup αναζητούσαν μέχρι αργά χθες το βράδυ να βρουν μια νέα «οριστική λύση». Οτι τελικά χρειάζεται ένα ακόμα βαθύτερο «κούρεμα» έως και 75%, έτσι ώστε και το ελληνικό χρέος να καταστεί βιώσιμο και να μη βάλει η Γερμανία και οι άλλες χώρες περισσότερα χρήματα. Το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, παρά το οργουελιανό ακρωνύμιο που του δόθηκε -PSI Νο 1 στις 21 Ιουλίου του 2011 και PSI Νο 2 στις 27 Οκτώβριου του 2011- ώστε να παραπλανά ότι δήθεν οι ίδιοι οι ιδιώτες δανειστές του ελληνικού κράτους το ζήτησαν, τώρα εκδικείται. Και οι δύο συμφωνίες της 21ης Ιουλίου και της 27ης Οκτωβρίου ναυάγησαν. Καθώς η ύφεση της ελληνικής οικονομίας πήρε νέα τροπή πολύ γρήγορα και μάλιστα τόσο ειδεχθή, που επιδείνωσε το πρόβλημα.

Η κεντρική ιδέα ακουγόταν λογική: Γιατί να πρέπει να σηκώσουν το βάρος της διάσωσης του ελληνικού (και αργότερα του ιρλανδικού, πορτογαλικού κ.λπ. Δημοσίου) μόνον οι φορολογούμενοι των πλεονασματικών κρατών; Γιατί να μην αναλάβουν μέρος του βάρους και οι άπληστοι τραπεζίτες οι οποίοι τόσα χρόνια δάνειζαν με το αζημίωτο τα ανόητα κράτη (την ώρα που γνώριζαν καλά την επισφαλή κατάσταση των δημοσιονομικών τους); Πώς αλλιώς θα τους δινόταν ένα μάθημα κι ένα κίνητρο την επόμενη φορά να προσέχουν σε ποιον δανείζουν; Αυτό το επιχείρημα ακουγόταν εύηχο στο Βερολίνο, στο Παρίσι και βεβαίως στην Αθήνα!

Το θρίλερ για το ποσοστό του «κουρέματος» του ελληνικού χρέους, που αποδεικνύεται εξαιρετικά κρίσιμο για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας, κορυφώθηκε χθες. Με τις δύο συμφωνίες, η πρώην κυβέρνηση Παπανδρέου δέχθηκε τη ρετσινιά της επιλεκτικής χρεοκοπίας που συνεπάγεται η «εθελοντική» αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Χωρίς εθνική στρατηγική για το χρέος, η χώρα πλέει σε ευρωπαϊκό κενό.

Οι τράπεζες που θα ενισχυθούν με δημόσια(!) χρήματα θα υποστούν συνέπειες σε πολλούς τομείς, όπως -για παράδειγμα- η παροχή των μερισμάτων τους. Η Κομισιόν παρουσίασε έναν φλου «οδικό χάρτη» για να σταματήσει η μετάδοση της κρίσης του χρέους, προτείνοντας τη «μεγιστοποίηση» της δύναμης πυρός του EFSF χωρίς τα κράτη να συνεισφέρουν περισσότερα χρήματα από αυτά που ήδη έχουν καταθέσει, χωρίς άλλες λεπτομέρειες. Ευρωπαίοι ειδικοί έχουν εργαστεί πάνω σε δύο βασικές επιλογές που είναι γνωστές ως «διαδικασία μόχλευσης» για την επίτευξη αυτού του αποτελέσματος. Και αυτή που θεωρήθηκε ως η πιο εφικτή θα μπορούσε να συμβάλει στην αύξηση της ικανότητας χρηματοδοτικής παρέμβασης του EFSF έως και στα 2.500 δισ. ευρώ τον χρόνο, έναντι μιας ικανότητας δανειοδότησης σήμερα που περιορίζεται σε 440 δισ. ευρώ.

Οπως αποκαλύπτει η εφημερίδα Wall Street Journal, που επικαλείται ως πηγές «τρία πρόσωπα» που έλαβαν γνώση της «Εκθεσης για τη βιωσιμότητα του χρέους» του ΔΝΤ, το χρέος θα έχει εκτιναχθεί το 2020 στο 129% του ΑΕΠ. «Είναι ακόμη πιο μακριά από το επίπεδο που οι περισσότεροι οικονομολόγοι θεωρούν ότι είναι βιώσιμο το χρέος, καθιστώντας δυσκολότερη από ποτέ τη θέση ότι η χώρα αυτή μια ημέρα να αποπληρώσει το χρέος της», σχολιάζει η εφημερίδα. Προκειμένου να αποφύγει το ρίσκο, το ΔΝΤ έχει ως κανόνα να δανείζει μόνο χώρες που είναι σε θέση, σύμφωνα με αναλύσεις του, να αποπληρώσουν το χρέος τους.

Το ελληνικό χρέος αυξήθηκε στα τέλη του 2011 στο 166% του ΑΕΠ, σύμφωνα με την τελευταία εκτίμηση του ΔΝΤ τον Σεπτέμβριο. Υστερα από εκτιμήσεις του καθ’ όλη τη διάρκεια του 2010 και στις αρχές του 2011 ότι η Ελλάδα δεν χρειαζόταν να προχωρήσει στην αναδιάρθρωση του χρέους της, το ΔΝΤ ζήτησε η Αθήνα να συμφωνήσει με τους ιδιώτες πιστωτές της για να το πράξει και να λάβει παράλληλα πρόσθετους πόρους από τους Ευρωπαίους εταίρους της. Η συνεισφορά του ΔΝΤ σε ένα νέο σχέδιο διεθνούς βοήθειας παραμένει αβέβαιη, καθώς τα κράτη-μέλη του είναι διχασμένα ως προς την πιθανότητα για περαιτέρω χρηματοδότηση μιας χώρας που δεν έχει τηρήσει όλες τις δεσμεύσεις της.

«Διαπραγματευόμαστε για να ελαφρύνουμε το χρέος», δήλωσε ο πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος… Παράλληλα, ο Ομπάμα, η Μέρκελ και οι λοιποί… ανταγωνίζονται σε προσπάθειες «σωτηρίας» για τη χώρα μας. Οπως, για την αποπληρωμή των χρεών μας, την ισορροπία στα δημόσια οικονομικά και τον περιορισμό της απληστίας των ιδιωτών δανειστών μας! Ομως, όλα αυτά πλήττουν την ανάπτυξη. Και το δεύτερο είναι ότι ο πανικός αποδεικνύεται αυτοεκπληρούμενη προφητεία, αφού η απώλεια της εμπιστοσύνης στα κρατικά ομόλογα αποδυναμώνει τις τράπεζες και οι αποδυναμωμένες τράπεζες αποδυναμώνουν με τη σειρά τους τα κράτη.

Πηγή : kathimerini.gr

Έτσι έζησα την χρεοκοπία

Άρθρο του Niko Ago για το protagon.gr

Δυο μέρες έσπαγα το κεφάλι μου για το τι πρέπει να γράψω. Έγραψα και «πέταξα» τίτλους και παραγράφους αλλά ξανά το μόνο που κατάφερα ήταν να ανεβάσω αμέτρητα status στο facebook και άπειρα tweet συνοδευόμενα από αρκετή κουβέντα.

Όλα ξεκίνησαν από την είδηση που έλεγε ότι «περίπου των 48% των ερωτηθέντων σε δημοσκόπηση, απάντησαν «ναι» στο ερώτημα αν θέλουν να χρεοκοπήσει η Ελλάδα». Έπαθα σοκ, το ορκίζομαι. Ένα από τα πολλά που περνάμε καθημερινά και που θα περνούσαμε τη Κυριακή το βράδυ. Για  άνθρωπο που έχει βρεθεί αυτόπτης μάρτυρας  μιας  χρεοκοπίας, η οποία συνοδεύτηκε με το «φυσιολογικό» χάος, ένα τέτοιο ενδεχόμενο ξυπνά τους χειρότερες εφιάλτες. Αλλά το σοκ της  δημοσκόπησης, – οι συμμετέχοντες σε αυτόν σίγουρα δεν έχουν καν ιδέα τι θα πει πραγματική χρεοκοπία μια χώρας – το διαδέχτηκε το μεγαλύτερο, αυτό με τις εικόνες βίας, λεηλασίας και πύρινης εκδίκησης που ακολούθησε την πορεία του κόσμου που διαδήλωνε. Δεν μπορώ να  συγκεντρωθώ ούτε και τώρα για να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Αποσπασματικά γράφω και συγχωρέστε μου τα πολύ πιθανά λάθη στη δομή του κειμένου.

Για τους βανδαλισμούς, τα χημικά, την Νέα Δανειακή Σύμβαση, την ανεργία, τα μέτρα που μας πνίγουν γράψανε άλλοι και θα γράψουμε ξανά. Όμως, μια και έζησα  στο πετσί μου χρεοκοπία, κάτι που απεύχομαι να το ζήσουν τα παιδιά μου και κατ’επέκταση η Ελλάδα, η δική τους και δική μου χώρα, πρέπει να πω σε αυτούς που την θέλουν ότι δεν μοιάζει με τίποτε από αυτά που έχουν βιώσει σε καιρό ειρήνης. Η καλύτερα, τώρα που είδαν αυτά που συνέβησαν την Κυριακή, ας σκεφτούν ότι είναι κάπως έτσι αλλά σε ευρύτερη κλίμακα. Είναι το απόλυτο χάος που συνοδεύεται με μια τρομακτική αβεβαιότητα. Η πιο σίγουρη λύση σου μοιάζει η αυτοκτονία.

Χρεοκοπία είναι να ξεκινάς το πρωί να πας στο φούρνο για ψωμί και να διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει ο φούρνος! Να έχουν ξηλωθεί ακόμα και τα κεραμίδια. Να έχει λεηλατηθεί το φαρμακείο και να έχουν κλαπεί ακόμα και οι πάγκοι. Να ξεκινάει το παιδί σου για το σχολείο και αν μπορέσει να φτάσει ως εκεί, το σχολείο να μην υπάρχει. Να θες να πας στο γιατρό αλλά ο γιατρός να λείπει από τη θέση του και το νοσοκομείο, αν δεν έχει καεί, να έχουν κλαπεί τα κρεβάτια για να πουληθούν. Οι αστυνομικοί να προσπαθούν μαζί με πλιατσικολόγους να κλέψουν ο,τι και όσο μπορούν. Θέλουν και αυτοί να ζήσουν. Γυναίκα κάθε ηλικίας να μη μπορεί να βγει στο δρόμο ακόμα και αν χρειαστεί να μαζέψει το σκοτωμένο παιδί, άνδρα ή αδελφό.  Αν σε μια αναταραχή υπάρχουν μερικοί κουκουλοφόροι, σε κατάσταση χρεοκοπίας υπάρχουν ελάχιστοι χωρίς κουκούλα.

Πάντως, αυτές είναι εικόνες που έζησα ο ίδιος και συνέβησαν σε άλλη χώρα. Στην Αλβανία του μεταδικτατορικού «υπαρκτού σοσιαλισμού». Δεν κάνω συγκρίσεις, την εμπειρία μου καταθέτω.  Και τον τρόμο μου στην ιδέα μιας δεύτερης εμπειρίας. Για το 48% θα ήθελα απλώς να προσθέσω αυτό που λέει το ρητό: πρόσεχε τι εύχεσαι διότι μπορεί να σου συμβεί.

Πηγή : protagon.gr

Ο δρόμος που φοβίζει

Άρθρο του Οδυσσέα Ιωάννου για το protagon.gr

Μια προσπάθεια ανακεφαλαίωσης της πρωτοφανούς επιχείρησης κατατρομοκράτησης όλων μας, μέσα στο Σαββατοκύριακο. Δεν θα έχουμε τρόφιμα, φάρμακα και πετρέλαιο. Θα κλείσουν οι τράπεζες και θα χυθεί αίμα μπροστά από τα ATM. Στις γυναίκες θα κοπεί μαχαίρι η περίοδος και όλοι οι άνδρες θα ξυπνήσουμε με το πέος μας μία ίντσα σε στύση, για πάντα.

Δεν θα πληρωθούν μισθοί. Ακρίδες θα πέσουν στα σπαρτά μας, στέρφες θα γίνουν μονομιάς όλες οι γίδες ελευθέρας βοσκής.

Δεν θα πληρωθούν συντάξεις. Τα παιδιά μας θα βγάλουν βυζιά στην πλάτη και όλοι θα αποκτήσουμε πέτρα στο νεφρό.
 
Ο Βενιζέλος να ουρλιάζει στους επικριτές του στην Βουλή «κόψτε την πλάκα!» Ο πιο πλακατζής από όλους! Πώς αλλιώς να περιγράψεις έναν άνθρωπο που ενώ είναι ένας από τους σαράντα- πενήντα υπεύθυνους για την κατάσταση που περιγράφει, παρουσιάζεται ταυτόχρονα και ως σωτήρας, χρωστώντας ακόμη μία μεγάλη, βαριά «συγγνώμη» που δεν έχει βγει ως τώρα από τα βλάσφημα χείλη του!
     
Δεν είμαι τζογαδόρος. Δεν μπορώ να ρίξω ζαριά για το «ναι» ή το «όχι». Όμως ένα από τα μαθήματα που έχω πάρει στην ζωή μου και μου έχει βγει σε καλό μέχρι τώρα, είναι πως όταν ανοίγονται μπροστά μου δύο δρόμοι, να ακολουθώ πάντα εκείνον που με φοβίζει περισσότερο! Κι αυτός που με φοβίζει τώρα, είναι ο άγνωστος δρόμος του «όχι».  Προφανώς αυτό ισχύει μόνο για τον εαυτό μου. Αν από την απόφασή μου εξαρτιόταν έστω ένας ακόμη άνθρωπος, θα λειτουργούσα μάλλον πιο «ορθολογιστικά». Θα κάλυπτα έτσι τα νώτα μου, υπερασπιζόμενος μία απόφαση που θα είχε με το μέρος της την διασκέδαση του φόβου των πολλών, θα ακολουθούσα έναν έτοιμο δρόμο, αλλά έτσι δεν θα γινόμουν ποτέ εγώ ο δρόμος. Όχι βέβαια με την έννοια του ταγού ή του σωτήρα, αλλά ενός ανθρώπου που ερχόμενος από το πουθενά και καταλήγοντας στο τίποτα – όπως όλοι μας-  θα ήθελε λίγη «περιπέτεια» στο μικρό ενδιάμεσο.

Εκείνη την περιπέτεια που αξιώθηκαν όλοι όσοι λοιδορήθηκαν ως τρελοί από τους σύγχρονούς τους και συκοφαντήθηκαν ως ανεύθυνοι. Όσοι ακολούθησαν τον άγνωστο δρόμο, όσοι επαναστάτησαν όταν όλοι οι σύγχρονοί τους, τους έλεγαν πως δεν ήταν ακόμη ο καιρός, πώς δεν ήταν η κατάλληλη ώρα, πως δεν βοηθούσε η κατάσταση γιατί είχαν τον Ερμή τους ανάδρομο και την Σελήνη στο διάολο. Ναι, η ζωή δεν είναι συρτάρι με κάλτσες για να γουστάρεις και να διαφημίζεις ως ιδεολογία την ακαταστασία και το ακανόνιστο. Έτσι κι αλλιώς δεν είμαι οπαδός της καταστροφής. Θεωρώ πως υπάρχουν πολλές κατακτήσεις στον πολιτισμό μας και στο παρόν πολιτικό σύστημα που αξίζει να πολεμήσω για να μην χαθούν. Αλλά η ιστορία έχει αποδείξει πως πολλές φορές ο «ρεαλισμός» αποδείχτηκε το δίδυμο αδελφάκι του φόβου για ζωή, της δειλής επιβίωσης και το τρεχούμενο αίμα έγινε πλακούντας.
 
Ξέρω τι σκέφτεστε τώρα όσοι είστε αναφανδόν υπέρ του «ναι». Ευτυχώς που κάτι τύποι σαν κι εμένα δεν κρατούν στα χέρια τους τις τύχες σας. Δίκιο έχετε. Με το ζόρι κρατάω την δική μου. Αλλά επιτρέψτε μου να σας επιστρέψω τον φόβο σας. Εσείς γιατί κρατάτε την δική μου στα χέρια σας με τόση σιγουριά για την κρίση σας;

Πηγή : protagon.gr