Αρχείο ετικέτας tanea.gr

Χωρίς κατηγορία

Η διαλεκτική της ήττας

Σχολιάστε

Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος για τα ΝΕΑ

Η Ιστορία πολλές φορές κάνει λάθη. Λάθη που ακόμη κι αν δεν αποβούν μοιραία την καθυστερούν στον δρόμο που έχει πάρει. Παράδειγμα, το Τείχος του Βερολίνου, ανάχωμα του ιμπεριαλισμού, η καταστροφή του οποίου όχι μόνον εμπόδισε την επίτευξη της αταξικής κοινωνίας και κατ’ επέκταση της παγκόσμιας ειρήνης αλλά άνοιξε τον δρόμο και στους συκοφάντες. Σε όλους αυτούς που άδραξαν την ευκαιρία και άρχισαν να μιλούν για ολοκληρωτισμούς, για Στάζι, για Κα Γκε Μπε και για γκουλάγκ. Οι περισσότεροι έπεσαν στην παγίδα, όμως υπήρξαν και μερικοί που αντιστάθηκαν σθεναρά, όπως το ΚΚΕ, που ξέρει πως η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω, απλώς ακολούθησε μια παρακαμπτήριο λόγω δημοσίων έργων στην περιοχή του Βερολίνου.


Οταν η Ευρώπη γιόρταζε την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, η κ. Παπαρήγα στην Καισαριανή θρηνούσε γιατί έπεσε ο φράχτης που προστάτευε τους λαούς από τον ιμπεριαλισμό. Και επί τη ευκαιρία, το ΚΚΕ διόρθωσε μερικά ακόμη λάθη της Ιστορίας, όπως την αποκαθήλωση του Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι (κατά κόσμον: Στάλιν) και του δικού μας Νίκου Ζαχαριάδη. Γιατί όταν έχεις την Ιστορία με το μέρος σου, έχεις και το δικαίωμα να παίρνεις ένα κόκκινο μολύβι και να επιμελείσαι την πρόζα της. Ή να αδιαφορείς για τις παρακαμπτηρίους που ακολουθεί. Οπως έλεγε ο Ροΐδης για την ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, αυτή δεν πρόκειται ποτέ να ασχοληθεί με τη θεωρία της εξέλιξης αφού ο Δαρβίνος δεν θίγει σε κανένα σημείο τις αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου της Νικαίας. Ετσι και το ΚΚΕ, μεταφράζοντας την εκλογική του ήττα, διαπιστώνει απλώς ότι «το συνολικό εκλογικό αποτέλεσμα εκφράζει τάση ανάσχεσης του όποιου ταξικού ριζοσπαστισμού αναπτύχθηκε στη διάρκεια της κρίσης». Γιατί το ΚΚΕ ξέρει πως, όπως η Ιστορία πέφτει έξω, έτσι μπορεί να πέσει έξω κι ο λαός της. Ξέρει ακόμη πως σε μια κοινωνία, όπως η ελληνική, όπου ο χαρακτηρισμός «αντικομμουνιστής» συνεπάγεται ακόμη και σήμερα την πολιτική απαξίωση του χαρακτηρισμένου, οι συνιστώσες που λεηλάτησαν τη γνησιότητά του, και ο κ. Τσίπρας που αποφοίτησε απ’ το σχολείο του, τη στιγμή της δικής τους «ανάσχεσης» θα χρειαστούν την εγκυρότητα της δικής του υπογραφής.
Επιστημονική, πολιτική ή ιστορική φαντασία, δεν ξέρω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, όσο κι αν έχασε σε ποσοστά, ο λόγος του και η νοοτροπία του εξακολουθούν να ηγεμονεύουν την ελληνική Αριστερά. Κι επειδή δεν είχε ποτέ και καμιά ιδιαίτερη καούρα για τον κοινοβουλευτισμό, ξέρει ότι μπορεί να περιμένει. Αρκεί να μένει πιστό στην Ιστορία που κατέχει και να διορθώνει τα λάθη της. Κι αυτό κανείς δεν μπορεί να του το αρνηθεί. Γιατί ποτέ δεν ξεπέρασε το 10% που του έδωσαν ο Στάλιν με τον Τσώρτσιλ στη Γιάλτα και όποτε πήγε να το ξεπεράσει επανόρθωσε.
Με μία διαφορά: οι δύο ηγέτες πρόβλεψαν το ανώτατο όριο συμμετοχής του στα κοινά, αφήνοντας το κατώτατο να το κρίνει η συνέχεια.

Πηγή : tanea.gr

Χωρίς κατηγορία

Φοβίες

Σχολιάστε

Γράφει ο Δημήτρης Μητρόπουλος για τα ΝΕΑ

«ΠΟΙΟΣ φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» ρωτούσε ο Εντουαρντ Αλμπι στο πιο διάσημο θεατρικό του. Το ερώτημα δεν είχε πραγματική σχέση με τη βρετανίδα συγγραφέα. Αποτελούσε ειρωνικό σχόλιο στον αλληλοσπαραγμό ενός ζευγαριού επί σκηνής.
ΚΑΘΩΣ ξημερώνει μια δεύτερη μετεκλογική Δευτέρα σε οκτώ εβδομάδες, θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί με ανάλογο τρόπο: «Ποιος φοβάται τον ΣΥΡΙΖΑ;». Ετσι λέγεται το έργο που βλέπουμε.

ΕΡΩΤΗΜΑ: Βγαίνει η κοινοβουλευτική αριθμητική; Βγαίνει. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αθροίζουν πάνω από 160 βουλευτές. Ετερο ερώτημα: Αποτυπώνει το αποτέλεσμα μια κοινωνική πλειοψηφία; ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ – τρεις δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως φιλευρωπαϊκές – αθροίζουν ένα ποσοστό κοντά στο 45%. Από το 1974 η Ελλάδα έχει κυβερνηθεί και με μικρότερο ποσοστό, και μάλιστα από ένα κόμμα. Αρα τρία κόμματα – που αντανακλούν ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό κόμμα – φθάνουν και περισσεύουν.

ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά, ένας μόνο πολιτικός αρχηγός θέλει να κυβερνήσει. Είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Οι άλλοι θέλουν και τον ΣΥΡΙΖΑ. Με άλλοθι ότι και το κόμμα του Τσίπρα δηλώνει πως επιθυμεί την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ. Ωστόσο είναι προφανές ότι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία σχέση με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ. Και ότι αυτοί που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ είναι σε γραμμή ρήξης με τις πολιτικές του Μνημονίου. Εδώ δεν παίζουμε με τις λέξεις. Παίζουμε με τη μοίρα της χώρας. Το ένα τρίτο – αν αθροίσει κανείς και το ΚΚΕ – των ψηφοφόρων είναι διατεθειμένο να πάει τη διαπραγμάτευση με την Ευρώπη στα άκρα, ό,τι συνέπειες και αν έχει αυτό.

ΜΕ απλά λόγια, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε οι ψηφοφόροι του μπορούν να ενσωματωθούν στη λογική μια κυβέρνησης συνευθύνης – όπως την ορίζει ο γλωσσοπλάστης Ευάγγελος Βενιζέλος. Το θέμα είναι αν οι υπόλοιποι θα σταματήσουν να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους. Είναι προφανές ότι η χώρα είναι κομμένη στα δύο. Και ότι οι δυνάμεις που πιστεύουν στο ευρωπαϊκό πεπρωμένο της χώρας θα πρέπει να συγκροτήσουν μια κυβέρνηση που τα επόμενα δύο χρόνια θα περάσει δύσκολα. Γιατί στη Βουλή, στο πεζοδρόμιο και στα πλατό της τηλεδημοκρατίας θα συναντήσει την ισχυρή αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή θα πρέπει να καμφθεί με πολιτικούς όρους. Αλλά και να αποτελέσει ισχυρό επιχείρημα της κυβέρνησης των Αθηνών απέναντι στους ξένους εταίρους μας για την παράταση ή, κατά το δυνατόν, την αναθεώρηση του Μνημονίου, αλλά και για ένα γενναίο νέο πακέτο χρημάτων ώστε να ξαναπάρει μπροστά η χώρα.

ΑΝ η εμμονή να μπει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση υποκρύπτει μικροπολιτικό υπολογισμό, τότε κλάψ’ τα, Χαράλαμπε. Το να ζητάνε Βενιζέλος και Κουβέλης μετά την 6η Μαΐου να μπει ο Τσίπρας στην κυβέρνηση οδήγησε στις εκλογές της 17ης Ιουνίου. ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ μίκρυναν, ο ΣΥΡΙΖΑ γιγαντώθηκε. Μπορεί κανείς να υποθέσει τι θα γίνει αν πάμε σε τρίτες εκλογές. Το αίτημα να συμμετάσχει ο ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητικό σχήμα θα μπορούσε να εκφράζει έναν φόβο διακυβέρνησης. Αλλοι φοβούνται τα ύψη και άλλοι το σκοτάδι. Μήπως ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ φοβούνται να αναλάβουν τις τύχες της χώρας;
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Πλειοψηφία βρήκαμε. Αρχηγούς ψάχνουμε. Εκτός αν πρόκειται για ελιγμό – δηλαδή για πολιτικό θέατρο που θα έχει κατάληξη ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Πηγή : tanea.gr

Χωρίς κατηγορία

Με γενναιότητα και όχι με… παρακάλια

Σχολιάστε

Άρθρο του Νίκου Παπαδόπουλου για τα “ΝΕΑ”

Τώρα μάλιστα. Για όλα τα κακά της οικονομίας σήμερα οι ευθύνες επιρρίπτονται – αίφνης – στον Γιώργο Παπανδρέου. Λες και δεν ανέλαβε από την κυβέρνηση Καραμανλή, που είχε φέρει τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας – με τεράστια ελλείμματα στον προϋπολογισμό και το εμπορικό ισοζύγιο.
Ο Παπανδρέου προσπάθησε – μετά τους πρώτους μήνες «αφασίας» – να αποτρέψει με όλες του τις δυνάμεις το «ναυάγιο» της χώρας. Προσπάθησε να ταρακουνήσει τους Ευρωπαίους για να βάλουν φραγμούς στους κερδοσκόπους. Προσπάθησε να περάσει το μήνυμα ότι η φωτιά που άναψε στην Αθήνα θα μπορούσε να κάψει ολόκληρη την ευρωζώνη. Και στις περισσότερες μάχες ήταν μόνος.
Ασφαλώς έκανε λάθη: τα μέτρα που έλαβε ήταν μονόπλευρα και χτύπησαν κυρίως τα μεσαία και μικρά εισοδήματα. Δεν μπόρεσε να πατάξει τη φοροδιαφυγή και να μειώσει το σπάταλο κράτος. Προσπάθησε όμως να σώσει τη χώρα, φτάνοντας έως και την παραίτηση από την πρωθυπουργία. Και αυτό δεν μπορεί κανείς να του το αρνηθεί.
Δυστυχώς, ο κ. Παπανδρέου αδικεί τον εαυτό του και την κρίση του κόσμου. Σε συνεχείς δημόσιες εμφανίσεις του παρουσιάζει τη διετία της διακυβέρνησής του περίπου σαν τον δεύτερο χρυσό αιώνα του Περικλή. Ωστόσο, το χαράτσι στους λογαριασμούς της ΔΕΗ δεν είναι η νέα Ακρόπολη…
Επιμένει μάλιστα σε αφηγήσεις συνωμοσίας. Δεν χάνει ευκαιρία να διηγηθεί ότι την κυβέρνησή του την έριξαν τα συμφέροντα, οι τράπεζες σε συμπαιγνία με τα μέσα ενημέρωσης, και όχι οι χειρισμοί του με το δημοψήφισμα και η απεγνωσμένη προσπάθεια να κρατηθεί στην εξουσία διά του Φίλιππου Πετσάλνικου.
Το χειρότερο, η αδυναμία του κ. Παπανδρέου να αποδεχθεί δημοσίως τα λάθη του, έστω και αυτή την ύστατη ώρα, θα υποχρεώσει τον νέο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ να επιχειρήσει την ισοπέδωση του έργου της κυβέρνησης Παπανδρέου στην ανάγκη να ξαναστήσει το κόμμα στα πόδια του.
Η Ιστορία – καμιά φορά και το μέλλον – δείχνει επιείκεια σε όσους με γενναιότητα αποχαιρετούν την Αλεξάνδρεια. «Κι όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα».
Πηγή : tanea.gr
Χωρίς κατηγορία

[Ανορθόδοξα] Οι κληρονόμοι

Σχολιάστε

Άρθρο – Γνώμη του Τάκη Θεοδωρόπουλου για “ΤΑ ΝΕΑ”
Όσοι ανθέλληνες εξακολουθούν να ισχυρίζονται πως δεν είμαστε απευθείας απόγονοι των αρχαίων ημών προγόνων, δεν έχουν παρά να διαβάσουν το παρακάτω απόσπασμα από τον Γ’ Ολυνθιακό λόγο του Δημοσθένη – το μεταφράζω πρόχειρα:
«Το ψήφισμα (ο νόμος) δεν έχει καμιά αξία αν δεν προστεθεί σε αυτό και η θέληση να εφαρμόσετε όσα με τόση προθυμία αποφασίσατε. Διότι αν έφταναν τα ψηφίσματα και μπορούσαν να σας υποχρεώσουν να κάνετε αυτά που προστάζουν, ή αν τα ίδια ήταν σε θέση να τα εφαρμόσουν από μόνα τους, τότε δεν θα ήταν δυνατόν ύστερα από τόσα ψηφίσματα που εκδώσατε να έχουν γίνει τόσα λίγα, ή μάλλον να μην έχει γίνει τίποτε […] διότι μπορεί οι πράξεις να ακολουθούν τα λόγια και τις ψηφοφορίες χρονικά, έχουν όμως μεγαλύτερη δύναμη και είναι ισχυρότερες».
Είναι ηλίου φαεινότερον λοιπόν πως η προθυμία των πολιτικών ανδρών μας να ψηφίζουν νόμους για τη σωτηρία της χώρας, η οποία συνοδεύεται από την απροθυμία τους να τους εφαρμόσουν, δεν οφείλεται ούτε σε δειλία ούτε σε ανικανότητα. Είναι πανάρχαια ελληνική παράδοση που εμείς, οι απόγονοι του Δημοσθένη, τη φέρουμε ως εγγραφή στο DNA μας, αυτό το οποίο είναι ειδικά προγραμματισμένο για να θριαμβεύει κυρίως επί του εαυτού μας. Οπως, ως γνωστόν, συνέβη και με τους Αθηναίους στους οποίους απευθύνεται ο ρήτορας και οι οποίοι αποφάσιζαν συνεχώς να οργανωθούν για να αντιμετωπίσουν τον Φίλιππο χωρίς ποτέ να εφαρμόσουν τις αποφάσεις τους. Ως γνωστόν, η Αθήνα αναγκάστηκε να παραδοθεί στους Μακεδόνες εντέλει, αυτό όμως δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι εμείς παραμένουμε πιστοί στις πολιτισμικές μας παραδόσεις. Κρίμα που δεν ζει σήμερα ο Φαλμεράιερ για να σκίσει το κατάπτυστο πόνημά του.
Λέει κι άλλα ο Δημοσθένης για τους πολιτευόμενους της εποχής του που είχαν χτίσει σπίτια πολυτελέστερα κι από τα δημόσια κτίρια και τους ναούς, για τους εύπορους που δεν επιθυμούσαν να φορολογηθούν και άλλα πολλά. Δεν θα σταθώ όμως σε όλα αυτά γιατί μπορεί να θεωρηθεί ότι ηθικολογώ ή πως, απελπισμένος από το παρόν, αναζητώ καταφύγιο στο παρελθόν για να υπεκφύγω ή να παρηγορηθώ.
Απλώς αισθάνθηκα την ανάγκη να απαντήσω σε όσους απόρησαν επειδή στο πολυνομοσχέδιο περιλαμβάνεται και το άνοιγμα καμιάς εκατοστής επιτηδευμάτων ήδη ορθάνοιχτων βάσει προηγουμένων ψηφισμάτων – νόμων, τους οποίους η ίδια Βουλή ψήφισε πανηγυρικά. Και αν ήταν μόνον τα κλειστά, κάτι πάει κι έρχεται θα μου πεις. Είναι και όλα τα άλλα που αν καθήσεις να τα απαριθμήσεις θα πνιγείς στις λεπτομέρειες και θα χάσεις την ουσία.
Και η ουσία είναι ότι ενώ ζεις στον 21ο αιώνα και νομίζεις πως είσαι ένα τίποτε, ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι πως είσαι κληρονόμος. Κι όσο κι αν ο 4ος αι. π.Χ. στον οποίον έζησε ο Δημοσθένης θεωρείται αιώνας παρακμής για την Αθήνα, οφείλεις να αναγνωρίσεις πως σε αυτόν έζησαν και ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης. Κάθε κληρονομιά έχει και τα καλά της, έχει και τα κακά της. Κι εμείς, για να διατηρήσουμε τα δικαιώματά μας, διαλέξαμε τα χειρότερα.
Πηγή : tanea.gr