Αρχείο κατηγορίας Uncategorized

Υπάρχει plan A;

Γράφει ο Θανάσης Σκόκος για το protagon.gr

Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 μετά από τις φοιτητικές εκλογές και πριν την συγκρότηση των οργάνων διοίκησης οι φοιτητικές παρατάξεις συνέτασσαν, συχνά μετά από θυελλώδη ξενύχτια αντεγκλήσεων, τις «θέσεις του φοιτητικού κινήματος». Επρόκειτο κατά κανόνα για γενικόλογες διακηρύξεις, προϊόντα φραστικών συμβιβασμών, σχεδόν αποκλειστικά γενικού πολιτικού χαρακτήρα, με τυποποιημένες φράσεις-κλισέ που είχαν παράλληλα την θαυμαστή ιδιότητα να επιδέχονται πολλαπλές ερμηνείες και έτσι να βολεύονται όλοι. Θα μπορούσα ακόμη και σήμερα για παράδειγμα να γράψω σχεδόν από μνήμης τα βασικά σημεία της απόφαση π.χ. του πρώτου πανσπουδαστικού συνεδρίου.

«Οι φοιτητές θα παλέψουν στο πλάι του λαού για Ειρήνη, Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία.. για μια Κύπρο ανεξάρτητη και αποστρατικοποιημένη.. για μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική..για μια δημοκρατική  παιδεία που να ανήκει στον λαό…για να τιμωρηθούν παραδειγματικά όλοι οι συνεργάτες της δικτατορίας … για τον εκδημοκρατισμό των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας… για να μην πληρώνει τα βάρη της κρίσης ο λαός… ενάντια στη ληστρική εκμετάλλευση των ντόπιων και ξένων μονοπωλίων… για.. ενάντια…όχι…».

Ελάχιστη σημασία είχαν όλα αυτά. Η συγκρότηση των οργάνων γινόταν με βάση τα κεντρικά παζάρια των κομματικών νεολαιών και των ίδιων των κομμάτων και η ζωή τραβούσε το δρόμο της. Αυτά σκεφτόμουν διαβάζοντας την «προγραμματική συμφωνία» των τριών κομμάτων που απαρτίζουν τον κυβερνητικό  συνασπισμό. Ένα κακοφτιαγμένο κολάζ προτάσεων καλοσύνης προς την κοινωνία και αυστηρότητας προς τις επικεφαλίδες των άλυτων προβλημάτων. Ωραία πράγματα με τα οποία δύσκολα μπορείς  να διαφωνήσεις  κι άλλο τόσο δύσκολα μπορείς να εμπιστευτείς την αξιοπιστία τους. Πολύ περισσότερο όταν ξέρεις ότι θα πρέπει να έχουν τη δύναμη να πείσουν εκτός από σένα και αυτούς με τους οποίους θα διαπραγματευτείς.

Διαβάστε μερικά από αυτά: «Όχι απολύσεις στο δημόσιο. Όχι άλλες μειώσεις μισθών και συντάξεων, όχι άλλοι φόροι. Διεύρυνση της φορολογικής βάσης, ταυτόχρονα με τη σταδιακή μείωση φόρων και ασφαλιστικών εισφορών, πάταξη της φοροδιαφυγής και της παρα-οικονομίας. Επέκταση του επιδόματος ανεργίας για ένα ακόμα χρόνο (1+1) από κοινοτικούς πόρους. Εκσυγχρονισμός και εξυγίανση των συνεταιρισμών. Διαμόρφωση εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης της χώρας με νέο αναπτυξιακό και παραγωγικό πρότυπο. Ενίσχυση όλων των παραδοσιακών συμμαχιών της Ελλάδας και αναζήτηση νέων…».
Συνθήματα και γενικότητες.

Ξαναδιαβάζω χαμογελώντας στο προοίμιο πως θα σχηματιστεί μια «μικρή, λειτουργική και επιτελικού χαρακτήρα» κυβέρνηση. Πρέπει να πρόκειται για το πιο γρήγορο πολιτικό αυτογκόλ χωρίς καμιά απολύτως πίεση κακών Γερμανών ή τροικανών.  Οι ευχές για επιδόματα ανεργίας και αποκατάσταση αδικιών προϋποθέτουν κοινοτικούς πόρους που μάλλον δεν θα υπάρξουν είτε ισοδύναμα μέτρα που μάλλον δεν θα βρεθούν.

Η «προγραμματική συμφωνία» έχει δυστυχώς μικρή πολιτική αξία. Δεν γράφτηκε για να χρησιμεύσει σαν βάση ενός τεκμηριωμένου προγράμματος ανασυγκρότησης. Δεν είναι plan A. Είναι ένας προχειρογραμμένος κατάλογος, μια συρραφή λεονταρισμών και ευχών των προεκλογικών προγραμμάτων. Ήταν υποχρεωμένοι να κάνουν μια κυβέρνηση και  κάτι έπρεπε να γραφεί. Μια μικρή εξαίρεση είναι ίσως οι προτάσεις εξυγίανσης και αλλαγών στο πολιτικό σύστημα. Αρκετές ζόρικες διατυπώσεις μοιάζουν με τσουλήθρες εγκατάλειψης  που ίσως τρέξουν να χρησιμοποιήσουν οι δύο απρόθυμοι κυβερνητικοί εταίροι όταν τα πράγματα παρασφίξουν. Σε αυτό άλλωστε προδιαθέτει και ο τρόπος που συγκροτήθηκε το κυβερνητικό σχήμα.

Δεν είναι και έκπληξη όλα αυτά. Κάπως έτσι θα έρχονταν τα πράγματα. Από εκλογικό αποτέλεσμα αποφυγής του χειρότερου προέκυψαν. Κάποιος κερδισμένος χρόνος όπως έγραψαν τα αγγλόφωνα μέσα. Χρόνος για τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να προετοιμάσει τα εσωτερικά του φροντιστήρια πολιτικής προσαρμογής απολαμβάνοντας παράλληλα την αναπαυτική πολυθρόνα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κάποιος χρόνος για τον εύθραυστο κυβερνητικό συνασπισμό να παζαρέψει μια διετή ανάσα. Κάποιες ελπίδες ότι κάτι προς το καλύτερο  μπορεί να αλλάξει στο μεταξύ στην Ευρώπη. Και βλέπουμε (που λέει ο λόγος)…

Πηγή : protagon.gr

Η… σταθερότητα της αστάθειας!

Άρθρο του Παναγιώτη Παναγιώτου για το “ΕΘΝΟΣ”

Η αστάθεια σε όλα τα επίπεδα μοιάζει να είναι ο πιο… σταθερός παράγοντας της περιόδου που διανύουμε. Στα πολιτικά κόμματα λ.χ. οι αναταράξεις (οριζόντιες και κάθετες) είναι συνεχείς και κανένα “ξόρκι” δεν φαίνεται να είναι… αποτελεσματικό. Ούτε π.χ. οι “διαγραφές” που επισείει ο κ. Σαμαράς, για να “μπει τάξη” στη σύγκρουση μεταξύ λαϊκής δεξιάς και φιλελευθέρων, γιατί είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα και όχι “ανύπαρκτο”, όπως ισχυρίζεται ο πρόεδρος της ΝΔ. Ούτε η “άτακτη διαδοχολογία” που άρχισε στο ΠΑΣΟΚ, η οποία με τον τρόπο που γίνεται… ενισχύει τελικά τον κ. Παπανδρέου (!), ενώ από πλευράς ουσίας “τρελαίνει” το… σύμπαν, καθώς σημερινοί υπουργοί χειριστές του “μνημονίου” και φιλόδοξοι διάδοχοι σπεύδουν και δηλώνουν ότι ο ένας π.χ. θέλει να ανασυστήσει την… Κεντροαριστερά, ο άλλος να προβάλει την… κοινωνική διάσταση του ΠΑΣΟΚ και ο τρίτος να αναθερμάνει τον… σοσιαλιστικό χαρακτήρα του!
Κάντε λίγο… “κράτει”, παιδιά, γιατί θα σας κρεμάσουν κουδούνια… Η κατάσταση είναι πολύ πιο σοβαρή και περίπλοκη για τόσο αφελή και αναξιόπιστα πολιτικά τερτίπια ανασυγκρότησης. Ο δεύτερος ασταθής παράγοντας είναι τα “μέτρα” για τα οποία έχουμε δεσμευθεί και ο τρόπος υλοποίησης τους. Εχουμε σημαντικές καθυστερήσεις και σημαντικές αποκλίσεις από τους στόχους, ενώ τα χρονικά περιθώρια είναι λίγο να πούμε ότι είναι… απλώς στενά. Η κατάσταση της “κρατικής μηχανής” είναι πολύ κακή, ενώ τα μη καλώς σχεδιασμένα μέτρα, τη στιγμή της υλοποίησής τους δημιουργούν τεράστια προβλήματα και παντός είδους “παρεπόμενες απώλειες”. Πέρα όμως από τις εύκολες πολιτικολογίες, εάν κανείς δει τα πράγματα με αυστηρή “τεχνοκρατική προσέγγιση”, τα σύννεφα στον ορίζοντα ενός “εκτροχιασμού” πυκνώνουν…
Τέλος, εξίσου ασταθής παράγοντας είναι πια συνολικά το ευρωπαϊκό περιβάλλον. Πολλοί αναλυτές θεωρούν ήδη ξεπερασμένες τις αποφάσεις του Οκτωβρίου, τις οποίες προσπαθούμε τώρα (όσο μας αφορούν) να υλοποιήσουμε εμείς. Ηδη στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι και στο Βερολίνο έχει αρχίσει η μάχη για τα “νέα μοντέλα” διαχείρισης της κρίσης, καθώς για μια ακόμα φορά η κρίση “πρόλαβε” τα αργοπορημένα γερμανικά σχέδια. Το ευρωομόλογο έχει τεθεί πάλι στο τραπέζι των συζητήσεων, επισήμως από τον Μπαρόζο σε τρεις εκδοχές με τη μορφή μιας “Πράσινης Βίβλου”. Απ’ ό,τι φαίνεται, η κ. Μέρκελ (με την Ιταλία και την Ισπανία στον… κρόταφο) δεν το αποκλείει πλέον κατηγορηματικά, αλλά το συναρτά με ένα σκληρό θεσμικό και οικονομικό πλαίσιο. Ολα ανοιχτά λοιπόν, με τον… “λύκο” να κόβει βόλτες σ’ όλη την Ευρώπη και μεις να χτενιζόμαστε…
Πηγή: www.ethnos.gr

Η τύχη του ευρώ

Άρθρο του Τάσου Μαντικίδη για το “ΒΗΜΑ”

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που όποιος ανέβαινε στο «τρένο του ευρώ» υποτίθεται ότι έκλεινε πίσω του ερμητικά την πόρτα και πετούσε μακριά το κλειδί, αφού όπως αναφερόταν επιβιβαζόταν με εισιτήριο χωρίς επιστροφή. Η ιδέα εξάλλου από την αρχή, όπως ανέφεραν ευρωπαίοι αξιωματούχοι, ήταν η δημιουργία μιας νομισματικής ένωσης με απεριόριστη διάρκεια.
Οι Γερμανοί μάλιστα είχαν και μια έκφραση γι’ αυτό: «Κοινό πεπρωμένο» (Schicksalsgemeinschaft), για να περάσουν την ιδέα ότι η δημιουργία του ευρώ δεν είναι κάτι που μπορεί εύκολα να γίνει κομμάτια. Σήμερα ωστόσο οι κατά καιρούς δηλώσεις των «Merkozy», άνοιξαν το «κουτί της Πανδώρας», αφού όπως λέγεται οι ηγέτες της ευρωζώνης είναι έτοιμοι να δεχτούν το αδιανόητο.
Για ορισμένους μάλιστα, η Ελλάδα έχει ήδη αποκτήσει ένα νέο κλειδί το με το οποίο μπορεί να ανοίξει την πόρτα της εξόδου. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι θα είναι πολύ δύσκολο να απομονωθεί η Ελλάδα. Εάν μπορεί μια χώρα να φύγει από την ευρωζώνη, τότε γιατί όχι δυο ή τρεις, ή και οι 17 μαζί;
Μπορείς να ξεχωρίσεις όμως τα αυγά από την ομελέτα; Αυτό καλούνται ουσιαστικά, για ορισμένους αναλυτές, να καταφέρουν οι ηγέτες της ευρωζώνης και η διεθνής ελίτ της νομισματικής πολιτικής, εάν θέλουν να αναμορφώσουν ομαλά την ευρωζώνη – είτε αφήνοντας την Ελλάδα να βγει από το ευρώ είτε δημιουργώντας ένα σκληρό πυρήνα χωρών με ένα “μαλακό” περίβλημα.
Η δυσκολία της αποστολής τους αποδεικνύεται και από την ασυνήθιστη πρόταση του Βρετανού ευρωσκεπτικιστή Λόρδου Wolfson, ο οποίος προσφέρει 250.000 λίρες σε όποιον βρει τρόπο να διαλυθεί η ευρωζώνη χωρίς να προκληθεί χάος. Κανείς δεν θα προσφερόταν να χαρίσει τόσα χρήματα, εάν η απάντηση στον γρίφο ήταν προφανής. Ο πιθανός κίνδυνος από τη διάλυση της ευρωζώνης, τόσο για τις οικονομίες των χωρών της όσο και για το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα, είναι τόσο μεγάλος που πολλοί συχνά τον επικαλούνται ως τον κύριο λόγο για τον οποίο δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο.
Σχεδόν κανένας δεν πιστεύει ότι μπορεί να επιτευχθεί οποιαδήποτε ανασύνθεση της ευρωζώνης χωρίς να κλονιστεί η εμπιστοσύνη των πολιτών, κάτι που θα προκαλούσε με τη σειρά του φυγή των επενδυτών και πλήγμα στις τράπεζες, τουλάχιστον τόσο ισχυρό όσο και αυτό που προκάλεσε η κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008. Εάν γνώριζε κανείς ότι τα ευρώ του πρόκειται σύντομα να μετατραπούν, για παράδειγμα, σε δραχμές, ή σε κάποιο νέο αδοκίμαστο νόμισμα που ας το αποκαλέσουμε ευρώ του Νότου, θα τα άφηνε να κάθονται στο λογαριασμό του;
Καθώς οι επενδυτές ζυγίζουν το ενδεχόμενο διάλυσης του ευρώ, αρχίζουν να συνεκτιμούν τον επενδυτικό κίνδυνο που συνεπάγεται η πιθανή επανεισαγωγή των εθνικών νομισμάτων. Στο σενάριο αυτό, η ισοτιμία της νέας δραχμής θα κατέρρεε. Σημαντική υποτίμηση θα υφίστατο και η νέα ιταλική λίρα καθώς και η ισπανική πεσέτα. Ακόμα και το γαλλικό φράγκο θα υποχωρούσε έναντι του νέου, ρωμαλέου γερμανικού μάρκου. Αυτό έδωσε στους επενδυτές άλλον ένα λόγο να πουλήσουν σχεδόν όποιο μη-γερμανικό ομόλογο κατέχουν – δυσχεραίνοντας ακόμα περισσότερο τη χρηματοδότηση των χωρών.
Σύμφωνα με τη Nomura, οι επενδυτές θα πρέπει να αναλογιστούν τρεις κύριες παραμέτρους όταν αποτιμούν το ρίσκο «αναπροσαρμογής νομίσματος»: τη νομική δικαιοδοσία στην οποία υπόκεινται οι υποχρεώσεις, το εάν μια διάσπαση μπορεί να συμβεί με μια μορφή πολυμερούς συμφωνίας και τον τύπο της διάσπασης της ευρωζώνης που εξετάζεται, συμπεριλαμβανομένου και του εάν το ευρώ θα πάψει να υπάρχει.
Στο σενάριο του «σκληρού» ευρω των χωρών του πυρήνα, το ρίσκο της αναπροσαρμογής σε άλλο νόμισμα είναι σημαντικά υψηλότερο για τις υποχρεώσεις που υπόκεινται σε εθνικό δίκαιο στις περιφερειακές χώρες παρά για αυτές σε ξένη νομοθεσία.
Στο σενάριο της πλήρους διάσπασης της ευρωζώνης, η αποτίμηση του ρίσκου ίσως εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από το εάν η διαδικασία συμφωνηθεί πολυμερώς και από το εάν θα καθιερωθεί μια νέα ευρωπαϊκή νομισματική μονάδα (ECU-2) για να διευθετήσει τα συμβόλαια που είναι σε ευρώ.
Καθώς όταν πληγεί η αξιοπιστία ενός συστήματος, η κατάρρευσή του μπορεί να επέλθει ταχύτατα, ο φόβος για αποσύνθεση της ευρωζώνης κινδυνεύει να γίνει αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Ο πιο πρόσφορος τρόπος για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη της αγοράς σήμερα θα ήταν να βρει η ΕΚΤ κάποιον τρόπο να στηρίξει τις κυβερνήσεις που ακολουθούν λογική οικονομική πολιτική. Μέχρι στιγμής, ωστόσο, η κεντρική τράπεζα και η Γερμανία – που είναι και ο κύριος χρηματοδότης της ευρωζώνης – αντιστέκονται σθεναρά, θεωρώντας μάλιστα πως θα πρέπει να κάνεις τη ζωή δύσκολη στις χώρες της περιφέρειας προκειμένου να αντιμετωπίσουν άμεσα τα χρόνια προβλήματά τους.
Όπως όμως επισημαίνουν πολύ στην αγορά, η ΕΚΤ και η Γερμανία θα πρέπει να θυμούνται, ότι το καρότο αποτελεί εξίσου καλό κίνητρο με το μαστίγιο. Αν δεν βρουν μάλιστα σύντομα κάποιο καρότο να προσφέρουν, το ευρώ τελικά μπορεί να μην επιζήσει.
Πηγή : www.tovima.gr

Τυπωθήτω ευρώ ή αντίο Ευρωζώνη

 Άρθρο Του Χάρη Σαββίδη
Η Aγκελα Μέρκελ παραδέχτηκε, χθες, αυτό που εδώ και ημέρες υποστήριζαν οι αναλυτές και προεξοφλούν οι αγορές: Η κρίση εισέρχεται σε μία νέα φάση, αγγίζοντας πλέον το σύνολο της Ευρωζώνης. Αυτό που ακόμα αρνείται να δεχθεί η καγκελάριος είναι ότι ο δρόμος που οδηγεί στην έξοδο από την κρίση περνά από την… Φραγκφούρτη. Προκειμένου να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη των αγορών στα δημόσια οικονομικά της Ευρωζώνης απαιτούνται κεφάλαια που ουδείς θέλει και μπορεί να διαθέσει -ούτε τα πλουσιότερα μέλη της Ευρωζώνης, ούτε οι αναδυόμενες οικονομίες, ούτε το ΔΝΤ. Για το λόγο αυτό ως μόνη λύση μένει η εκτύπωση ευρώ, την οποία αργά ή γρήγορα η Γερμανία θα αναγκαστεί να αποδεχθεί, προκειμένου να αποφύγει τη διάλυση της Ευρωζώνης.
Στο Βερολίνο το έχουν αντιληφθεί αυτό από καιρό και προσπαθούν να διαμορφώσουν τις συνθήκες ώστε να εξασφαλίσουν τα περισσότερα δυνατά ανταλλάγματα πριν πουν το «τυπωθήτω». Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η ρητορική περί πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης και αλλαγής των Συνθηκών. Αυτό θα είναι το τίμημα για να ξεκινήσουν τα… τυπογραφεία στη Φραγκφούρτη. Εφόσον, βέβαια, αυτό συμβεί και υποχωρήσουν οι πιέσεις των αγορών, η διαπραγματευτική θέση των Γερμανών θα εξασθενήσει.
 Στον αντίποδα, όσο καθυστερεί η εμπλοκή της ΕΚΤ τόσο φουντώνει η «πυρκαγιά» στην Ευρωζώνη και άρα γίνεται δυσκολότερη η κατάσβεσή της. Κατά συνέπεια, στη Γερμανία έχουν κίνητρο να αναβάλλουν την απόφαση για οριστική λύση (ώστε να βελτιώσουν τη διαπραγματευτική τους θέση), αλλά πρέπει να υποχωρήσουν προτού είναι πολύ αργά. Είναι θετικό που η καγκελάριος Μέρκελ αντιλαμβάνεται ότι η κρίση κλιμακώνεται. Δεν είναι, όμως, σαφές αν έχει συνειδητοποιήσει την ταχύτητα αυτής της κλιμάκωσης. Oτι δηλαδή ίσως η νέα φάση της κρίσης να αποδειχθεί ο επίλογος της Ευρωζώνης.
Πηγή: www.imerisia.gr