Οι συναντήσεις του πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς τις επόμενες ημέρες έχουν ιδιαίτερη σημασία. Οι κ. Παπανδρέου και Σαμαράς έχουν μια μοναδική ευκαιρία: να συμφωνήσουν σε ένα δικό τους Μνημόνιο που θα τους δεσμεύει να συνεισφέρουν σε ορισμένες επώδυνες μεταρρυθμίσεις τις οποίες χρειάζεται η χώρα. Ο κ. Παπανδρέου μπορεί να είναι οργισμένος γιατί πιστεύει ότι παρέλαβε χάος και θέλει να συνεχίσει τις επιθέσεις στη Ν.Δ. Ο κ. Σαμαράς μπορεί να ισχυρισθεί ότι είναι πιο υπεύθυνος και ήπιος στην αντιπολίτευση που ασκεί σε σχέση με το πώς φερόταν ο κ. Παπανδρέου. Ολα αυτά, όμως, είναι τόσο τετριμμένα μπροστά στη μεγάλη κρίση που αντιμετωπίζουμε και την ανάγκη να σωθεί η χώρα! Ας βάλουν, λοιπόν, και οι δύο τα κομματικά τους καπέλα και τους εγωισμούς στην άκρη και ας βγουν από αυτές τις συναντήσεις με μια μίνιμουμ συμφωνία γι’ αυτά που, είτε με τρόικα είτε χωρίς, έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και χρόνια.

Τους επόμενους δύσκολους μήνες η κυβέρνηση καλείται να υλοποιήσει πολύ επώδυνες και τολμηρές αποφάσεις και μεταρρυθμίσεις. Καλώς ή κακώς, έτυχε ο κλήρος στη σημερινή κυβέρνηση να «βγάλει το φίδι από την τρύπα», να λύσει μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και κυριολεκτικά με το πιστόλι στον κρόταφο προβλήματα δεκαετιών. Οσο πόνο και ξεβόλεμα και αν προκαλούν αυτές οι αλλαγές είναι αυτές που έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και χρόνια, αλλά σκόνταψαν στο πολιτικό κόστος. Το παράδοξο είναι πως όλα αυτά υλοποιούνται από μία κυβέρνηση που στη μεγάλη της πλειοψηφία δεν πιστεύει στις αλλαγές, οι οποίες έρχονται σε αντίθεση με την κληρονομιά του ΠΑΣΟΚ και τα συμφέροντα των συντεχνιών που εξέθρεψε. Η έκβαση του εγχειρήματος είναι αβέβαιη, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ειλικρινή προσπάθεια λιγοστών υπουργών της κυβέρνησης Παπανδρέου να λύσουν «γόρδιους δεσμούς» της ελληνικής κοινωνίας.