Στο «παρά ένα» της διαπραγμάτευσης που όντως θα κρίνει το μέλλον της Ελλάδας, πρέπει αμέσως να συνειδητοποιηθεί ότι η χώρα δεν είναι αδύναμη, στην έκταση τουλάχιστον που παρουσιάζεται. Αυτό οφείλουν να το αντιληφθούν όλοι. Δεν πρέπει να πάει να υπογράψει ούτε ως επαίτης, ούτε ως ηττημένη. Βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση, αλλά σε επίσης πολύ δύσκολη θέση βρίσκονται και οι δανειστές της, που τρέμουν ακόμα τον κίνδυνο μιας ελληνικής κατάρρευσης και τις ενδεχόμενες επιπτώσεις του.

Ακόμα περισσότερο, οι Γερμανοί τρέμουν το ενδεχόμενο ελληνικής άρνησης του νέου συμφώνου. Ηδη η Ιρλανδία, προετοιμάζεται να το θέσει σε δημοψήφισμα, κάτι που ασφαλώς θα πράξουν και άλλες χώρες και που περίπου με μαθηματική βεβαιότητα οδηγεί το σύμφωνο σε προδιαγεγραμμένο θάνατο: όταν εξηγηθεί στους ευρωπαϊκούς λαούς ότι όλη αυτή η νέα φτώχεια θεσμοποιείται σε επίπεδο ευρωπαϊκού «Συντάγματος», τότε, πολύ δύσκολα θα περάσει. Και η Γερμανία θα βρεθεί μπροστά στην κατάρρευση των ηγεμονικών ελπίδων της: μπορεί να εκβιάζει κυβερνήσεις, αλλά είναι αδύνατον να εκβιάζει λαούς…

Η ελληνική πλευρά, οφείλει αμέσως να συνειδητοποιήσει ότι αν ήταν τόσο αδύναμη όσο κάποιοι εδώ θέλουν να πιστεύουν και να παρουσιάζουν, ούτε PSI θα υπήρχε, ούτε κανένα είδους πρόγραμμα «βοήθειας». Όλα αυτά, οι πιστωτές δεν τα κάνουν από αλληλεγγύη, αυτό είναι πλέον προφανές σε όλους: τα κάνουν επειδή αυτό τους συμφέρει και το έχουν ανάγκη. Τι κάνουν; Στην ουσία, αποφεύγουν μια εξωτερική χρεοκοπία και προκαλούν μια εσωτερική που διαλύει την Ελλάδα. Τα πολυδιαφημισμένα 130 δισ. επί της ουσίας θα διασφαλίσουν τους πιστωτές για φέτος. Ούτε καν για του χρόνου. Θα διασφαλίσουν, επίσης, σε έναν βαθμό, κάποιες τράπεζες. Αλλά, πολύ σύντομα, το πρόβλημα θα εγερθεί εκ νέου. Και αυτό το γνωρίζουν οι πάντες.

Ακόμα κι έτσι όμως, από τη στιγμή που η χώρα κρίνει ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εγκαταλείψει το κοινό νόμισμα και σκέπτεται να υπογράψει τέτοιου είδους συμφωνίες, πρέπει να είναι βέβαιη ότι εξασφάλισε τον πρωταρχικό της στόχο: την παραμονή, ακριβώς, στο ευρώ. Γι’ αυτό δεν τα κάνουμε όλα αυτά; Αυτή δεν είναι η πολυπόθητη σωτηρία;

Εστω λοιπόν ότι είναι. Τότε, οι υπογραφές που καλείται να βάλει η ελληνική πλευρά δεν θα πρέπει ρητά να διασφαλίζουν και ότι η χώρα δεν πρόκειται ποτέ να βρεθεί μπροστά στο ενδεχόμενο εξόδου από το κοινό νόμισμα;
Αυτό ακριβώς είναι και το αντάλλαγμα που πρέπει να διασφαλιστεί κατά την υπογραφή, όχι του PSI, καθώς ουδεμία σχέση έχουν με κάτι τέτοιο οι ιδιώτες, αλλά με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή που εκπροσωπείται στην τρόικα.
Αν δεν διασφαλιστεί ρητά, αν δεν επαναβεβαιωθεί, αν δεν λήξει οριστικά και αμετάκλητα αυτή η απειλή, η χώρα ΔΕΝ πρέπει να υπογράψει κι ας κινδυνεύσει από την επίσημη πτώχευση.

Κάποιοι θα πουν ότι το αντάλλαγμα είναι η ίδια η «βοήθεια». Αλλά, εξηγήθηκε ότι δεν πρόκειται περί βοήθειας. Και κάποιοι θα σπεύσουν να πουν ότι δεν υπάρχει νομικός τρόπος να γίνει κάτι τέτοιο. Αυτό, είναι αστείο. Ούτε για τη συρρίκνωση της εθνικής κυριαρχίας υπάρχει, αλλά συντελείται. Επίσης, αν ξαφνικά μας πουν ότι κάτι τέτοιο δεν γίνεται γιατί ουδείς μπορεί να διώξει μια χώρα από την ευρωζώνη καθώς αυτό δεν προβλέπεται, να τους θυμίσουμε τις αμέτρητες δηλώσεις πίεσης που μας ανάγκασαν να υπογράφουμε τέτοια κείμενα: δηλώσεις σε όλα τα επίπεδα, ως και της ίδιας της Γερμανίδας καγκελάριου.

Η Ελλάδα, αυτή την ύστατη στιγμή, πρέπει να διασφαλίσει τον εαυτό της. Πρέπει να διασφαλίσει ότι θα παραμείνει στην ευρωζώνη κι όχι ότι θα υπογράψει όλα αυτά που καλείται, και σε δύο μήνες ή σε έξι, θα τεθεί εκ νέου θέμα αποχώρησής της, την ώρα που θα έχει υποθηκευθεί πλήρως και αμετάκλητα.

Αν το πετύχει αυτό, ότι εγγράφως κλείνει οριστικά κάθε τέτοιο ενδεχόμενο, ας υπογράψει. Αν όχι, οφείλει να αρνηθεί. Και να τα τινάξει όλα στον αέρα. Χωρίς τη διασφάλιση αυτή, πρέπει να μην προχωρήσει, γιατί, ουσιαστικά, θα προχωρά στον θάνατο.

Αν η παραμονή στο ευρώ είναι ο απόλυτος εθνικός στόχος, πρέπει να διασφαλιστεί ότι όλα αυτά που γίνονται θα την εξασφαλίσουν οριστικά και αμετάκλητα. Αλλιώς, δεν πρέπει να γίνουν.

Υπάρχουν πολλές δυσκολίες και για τα τρία κόμματα και τους τρεις αρχηγούς που στηρίζουν την κυβέρνηση. Κυρίως γιατί καλούνται να ψηφίσουν πράγματα που είναι σαφές ότι θα εντείνουν την ύφεση, την ανεργία, καθώς κινούνται στην ίδια λογική του πρώτου μνημονίου, που απεδείχθη, αντί για εξυγιαντικό, καταστροφικό. Μαζί με τους μισθούς, καταρρέουν και τα Ταμεία. Ενώ η ύφεση, μαζί με την έλλειψη ρευστότητας, «στραγγαλίζει» την οικονομία και εκτινάσσει την ανεργία. Είναι προφανές ότι αυτό το πράγμα δεν συνιστά «συνταγή» διάσωσης της χώρας. Ακόμα και με το PSI και το δάνειο των 130 δισ., δεν είναι βιώσιμο το σχέδιο, εάν δεν διαφοροποιηθεί με δομικές αλλαγές το ευρωσύστημα (ρόλος ΕΚΤ, ευρωομόλογο, οικονομική ενίσχυση του Ταμείου Σταθερότητας κ.λπ.) και δεν υπάρξει ένα ευρωπαϊκό σχέδιο ανάπτυξης. Χωρίς αυτά, με την έναρξη λειτουργίας του Μόνιμου Μηχανισμού Σταθερότητας, που χρονικά έρχεται πιο κοντά η λειτουργία του, ο κίνδυνος να οδηγηθούμε, με τις διαδικασίες που προβλέπει, σε κανονική χρεοκοπία είναι μεγάλος. Κάτω από μια άλλη οπτική, αυτά που γίνονται τώρα, ίσως είναι και μια προετοιμασία περιορισμού των επιπτώσεων για τους δανειστές.

Το παράλογο είναι ότι η Ευρώπη και το ΔΝΤ επιβάλλουν μια «θεραπεία-σοκ», χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τις αντοχές του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας. Με τις αστοχίες όμως των «συνταγών τους», «παίρνουν στον τάφο» το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, που θα μπορούσε να υλοποιήσει ένα, εν πάση περιπτώσει, σκληρό αλλά λογικό πρόγραμμα, και κάνουν ακόμα και τον κόσμο που θέλει την Ευρώπη και το ευρώ, να… «παραμιλάει». Ετσι όμως δεν σώζεται τίποτα και το κόστος, εντέλει, για την Ευρώπη θα είναι μεγαλύτερο… Αντί για «εκβιαστικές λογικές», πρέπει να επιστρέψει ο ρεαλισμός. Μόνο έτσι μπορεί -αν θέλουν- να σωθεί η Ελλάδα. Αυτό λένε και σχεδόν όλοι οι σοβαροί Ευρωπαίοι πολιτικοί, αναλυτές και δημοσιογράφοι.

Αντιλαμβανόμεθα τις ασφυκτικές πιέσεις. Αλλά κάτι πρέπει να πει και η ελληνική πολιτική ηγεσία. Να διατυπώσει ένα δικό της σχέδιο. Να δείξει ότι μπορεί να το υλοποιήσει και ότι θα υπάρξουν αποτελέσματα. Γιατί μεγάλες θυσίες του ελληνικού λαού υπήρξαν. Προκύπτουν και από τα νούμερα. Ομως, δεν έφεραν αποτελέσματα. Αντίθετα, χειροτέρεψαν τα πράγματα. Είναι φανερό ότι άλλα πράγματα έπρεπε να γίνουν (διαρθρωτικές αλλαγές) και με διαφορετική ιεράρχηση, έτσι ώστε οι επιλεκτικές και όχι οριζόντιες περιοριστικές πολιτικές να γίνουν αποδοτικές. Ενώ τώρα έχουμε μπει σε μια υποτίθεται «διαπραγμάτευση», όπου καλούμεθα στην ουσία να διαλέξουμε το «όπλο» της… αυτοκτονίας μας! Αυτό όμως δεν συνιστά διαπραγμάτευση…

Πηγή : ethnos.gr