Γράφει η Παπαματθαίου Μάρνυ για το tovima.gr

Απορία πρώτη: Είναι ο Νόμος – Πλαίσιο το μεγαλύτερο πρόβλημα της παιδείας σήμερα;

Απορία δεύτερη: Είναι ο τρόπος εκλογής πρυτάνεων, αντιπρυτάνεων, κοσμητόρων και προέδρων τμημάτων το μεγαλύτερο άγχος των ελληνικών οικογενειών;

Απορία τρίτη: Έχουν στο παρελθόν υπάρξει νομοθετήματα των οποίων κάποιες διατάξεις διορθώθηκαν, τροποποιήθηκαν ή ακόμη και δεν εφαρμόστηκαν ή είναι η πρώτη φορά που εγείρονται αντιρρήσεις;

Επειδή βλέπω το μεγαλύτερο μέρος της εκπαιδευτικής (αλλά και πολιτικής) ειδησεογραφίας να κατευθύνεται, για μία ακόμη φορά, ολοταχώς σε ένα «αγώνα χωρίς τέλος», θέλω να θυμίσω τα εξής: Πέρυσι τα σχολεία της χώρας δεν είχαν βιβλία. Εφέτος οι αρμόδιοι υπόσχονται ότι το θέμα ρυθμίστηκε αν και δικαιούμαστε να διατηρούμε μια ανησυχία.

Πέρυσι πολλές σχολικές επιτροπές δεν είχαν πετρέλαιο και αναλώσιμα για να ολοκληρώσουν τη χρονιά, ενώ παιδιά έφταναν στα σχολεία χωρίς να έχουν φάει πρωινό. Εφέτος η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση της χώρας πέφτει σε νομοθετικές… τρύπες, καθώς η μεταρρύθμιση που ξεκίνησε το ΠαΣοΚ στα σχολεία έμεινε στη μέση, το περίφημο νομοσχέδιο του Νέου Λυκείου δεν ψηφίστηκε ποτέ. Στο δημοτικό ξεκίνησαν τα πιλοτικά προγράμματα των νέων δημοτικών σχολείων με αναμορφωμένο πρόγραμμα, στο γυμνάσιο δεν έγινε καμία αλλαγή από όσες είχαν προγραμματιστεί για ενιαίο τρόπο διδασκαλίας και προγράμματα σπουδών, στην Α’ τάξη Λυκείου προχώρησε το νέο πρόγραμμα, αλλά στην Β’ και την Γ’ Λυκείου παραμένει το παλαιό…

Επιμόρφωση εκπαιδευτικών δεν υπάρχει, τα πανεπιστήμια δεν έχουν λεφτά, οι εκπαιδευτικές ομοσπονδίες γκρινιάζουν.

Μήπως κάπου εδώ χάνουμε τον στόχο μας; Μήπως ενδιαφέρεται κανείς σ’ αυτόν τον τόπο, πλην ίσως παλαιών διοικήσεων στο υπουργείο Παιδείας ή νυν διοικήσεων στα πανεπιστήμια, εάν ο υφυπουργός Παιδείας κ. Θ. Παπαθεοδώρου και πρώην πρύτανης θα αναλάβει στην ευθύνη του την αρμοδιότητα των σχολείων ή των ΑΕΙ και αν αυτό είναι «μήνυμα» για το αν θα ανατραπεί ο νόμος για τα πανεπιστήμια; Οπως καταλαβαίνω εγώ, ένας υφυπουργός για θέματα παιδείας έχει ορισθεί, οπότε είναι πιθανόν να έχει άποψη για όλα. Όπως άποψη δικαιούται να έχει ο νέος υπουργός κ. Κ. Αρβανιτόπουλος, στον οποίο δόθηκε η «λαϊκή εντολή» να λύσει το θέμα. Εάν δεν υπήρχε εδώ μια διάθεση αλλαγής πλεύσης, δεν θα είχε αλλάξει και η ηγεσία του υπουργείου και της χώρας συνολικά, να υποθέσω.

Προτείνω λοιπόν, να αφήσουμε πανεπιστήμια και υπουργείο να λύσουν τα θέματά τους, χωρίς να θεωρούμε αυτό το κεντρικό διακύβευμα της Παιδείας μας σήμερα. Γιατί απλά δεν είναι. Το μυστικό βρίσκεται αλλού: Τα πανεπιστήμια, αποτελούν «θερμοκήπια» πολιτικών στελεχών, φορείς μια πολύ μεγαλύτερης εξουσίας από εκείνη του κοινοβουλίου: της εξουσίας της γνώσης. Άλλοι την χρησιμοποιούν σωστά, άλλοι όχι. Πάντα όμως γίνονται ο εφιάλτης κάθε υπουργού. Πάντα, κάθε υπουργός θέλει κάτι… να αλλάξει.

Κανείς ως σήμερα δεν ασχολήθηκε με τα νηπιαγωγεία και τα δημοτικά, παρότι αποτελούν μια βαθμίδα κρισιμότατη για την ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών κατά την πρώτη επαφή τους με την εκπαιδευτική πραγματικότητα. Γιατί άραγε;

Γράφει ο Χρήστος Πασαλάρης για τη real.gr

ΠΩΣ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ το στοίχημα της «εθνικής σωτηρίας» μια κυβέρνηση που, από τα γεννητούρια της, βγήκε φορτωμένη με φαυλότητες, προχειρότητες, συμβιβασμούς και αφόρητη καρεκλολαγνεία;

ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ από το αμαρτωλό πολιτικό σύστημα (αυτό που ευθύνεται για τον εθνικό κατήφορο των 39 ετών) να έχει συνειδητοποιήσει τις ευθύνες του και να ευγνωμονεί τον Υψιστο που οι ΕΞΗ κεφαλές του γλύτωσαν το Γουδί. Περιμέναμε να αναλάβει την εξουσία με ξηλωμένα τα γαλόνια του, με στολές αγγαρείας, με τη μύτη χαμηλωμένη και με τα μανίκια ανασκουμπωμένα για σκληρή δουλειά…

ΑΝΤΙ ΑΥΤΟΥ είδαμε τους «20» να γίνονται, όσο περνούσαν οι ώρες, 30 και τους 30 να γίνονται 39 (παρά έναν τεσσαράκοντα), ύστερα από ομηρικές μάχες στους διαδρόμους των κομματικών αρχηγείων, απίθανες καραμπόλες, πισωγυρίσματα, γκάφες, όπως εκείνη με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, και αδιανόητο παραμερισμό των γυναικών, με συμμετοχή δύο μόνον από τις 60 της Βουλής, ενώ οι γυναίκες είναι εκείνες που έδωσαν τη νίκη στο κόμμα του Αντώνη Σαμαρά.

ΑΠΟΡΗΣΕ αυτός ο καρτερικός κόσμος (που έδωσε προσωρινά συγχωροχάρτι στη Νέα Δημοκρατία) με την προχειρότητα των υπευθύνων, ακόμη και στα ραντεβού. Απόρησε με την αδιανόητη καθυστέρηση υπουργού κατά μισή ώρα στην ορκωμοσία. Απόρησε με τη σημαδιακή σιωπή των «38» την ώρα που ο πρωθυπουργός ανακοίνωνε τη μείωση των αποδοχών τους κατά 30%, ενώ θα περίμενε να σηκωθούν όρθιοι και να τον χειροκροτούν.

ΑΠΟΡΗΣΑΝ και οι δημοσιογράφοι, που έβλεπαν από τη μια μεριά δυστυχισμένους πολίτες να κάθονται στην ουρά για το δωρεάν καλαθάκι με τα λαχανικά και από την άλλη λαχανιασμένους υποψήφιους να έχουν κολλημένα τα κινητά στο αυτί τους και να εκλιπαρούν ή να εκβιάζουν τους αρχηγούς τους για μια καρέκλα στο σχήμα της «εθνικής σωτηρίας» (τι τραβάς, ωρέ δόλια πατρίδα!). Που σημαίνουν όλα αυτά ότι οι άνθρωποι της τριμερούς συμμαχίας (της «ντόπιας τρόικας», όπως έσπευσε να τη χαρακτηρίσει ο, προσεκτικά καιροφυλακτών, ΣΥΡΙΖΑ), έβαλαν το παραταξιακό συμφέρον πάνω από το εθνικό…

ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ; Τι έχει πάθει ο λαός μας, που το φυσά και δεν κρυώνει γιατί έχασε προ διετίας την ευκαιρία να ξεχυθεί από την πλατεία Συντάγματος σε μια ανατρεπτική επανάσταση, την τέταρτη κατά σειρά δημοκρατική επανάσταση στην Ιστορία του; Ο λαός μας έχει προσβληθεί (για να θυμηθούμε και λίγο την Ιατρική) από το λίαν διαδεδομένο σήμερα «σύνδρομο της χρόνιας κόπωσης». Που σημαίνει ότι νοιώθει βαριά κουρασμένος με όλα όσα έχει τραβήξει. Οτι έχει χάσει την ικανότητά του να αντιδρά και ότι ψάχνει, αλλά δεν έχει βρει ακόμη, επαναστάτη αρχηγό όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος ή ακόμη όπως ο Θεμιστοκλής Σοφούλης, που πέθανε σαν σήμερα το 1949, όταν έβραζε ο εμφύλιος πόλεμος. Και οι δύο ξεκίνησαν ως επαναστάτες, ένωσαν με την Ελλάδα ο πρώτος την Κρήτη και ο δεύτερος τη Σάμο και έφυγαν δοξασμένοι, ο ένας εξόριστος όπως ο Τρικούπης και ο άλλος φτωχούλης όπως ο Πλαστήρας. Οχι όμως δολοφονημένοι όπως ο Καποδίστριας!..

ΘΑ ΜΟΥ ΓΡΑΨΟΥΝ κάποιοι: «Μα, ακόμη δεν ξεκίνησαν οι άνθρωποι για την 4ετή θητεία τους (!;;) και άρχισες τη γκρίνια;». Ναι, την άρχισα γιατί οι οπισθοφυλακές του Συστήματος έδωσαν ήδη φανερά και κρυφά δείγματα αλαζονείας, έπαρσης και σπουδαιοφάνειας, αντί να υπερθεματίζουν σε σεμνότητα και ταπεινότητα. Αρα η κριτική εκείνων που έχουν λευκό παρελθόν πρέπει να είναι αυστηρή, αλύπητη, οδυνηρή.

ΤΟΥΤΟ δεν σημαίνει ότι η κυβέρνηση Σαμαρά (γαλάζια, κατά υστερόβουλη παραχώρηση των συνεταίρων της) δεν δικαιούται τις ευχές και τη βοήθεια όλων μας. Την επιτυχία της εγγυάται για την ώρα η αναγκαστική συνεργασία των τριών αρχηγών, όσο δεν ναρκοθετεί εκ των κάτω. Την εγγυώνται οι περισσότεροι εκ των υπουργών της, όχι όμως όλων. Την εγγυώνται η μακροθυμία και η καρτερικότητα του λαού μας, που ήδη βάλλεται από τους Γερμαναράδες, ότι «μαζί με τη φτώχεια του έχασε και την αξιοπρέπειά του», επειδή ζητιανεύει στις ουρές…

ΤΗΝ ΕΓΓΥΑΤΑΙ περισσότερο από όλους ο καλός Θεός της Ελλάδας που τη θέλει ζωντανή, να πέφτει από ψηλά με τα τέσσερα όπως η γάτα, όπως έλεγε ο μακαρίτης Ανδρέας Παπανδρέου, που έφυγε τέτοιες μέρες το 1996, αλλά κανείς δεν τον θυμάται πια. Ούτε βεβαίως οι καπεταναίοι της Κουμουνδούρου, που τον κακοποιούν σε μιμήσεις με κούφια λόγια και πομπώδεις χειρονομίες, συναγωνιζόμενοι σε φαυλότητα με όσους «Καραγκιόζηδες» διαθέτει και η αποδώ πλευρά…

Γράφει ο Τάκης Μίχας για το protagon.gr

Η ανάληψη του υπουργείου οικονομικών από τον Γιάννη Στουρνάρα αντιπροσωπεύει την τελευταία προσπάθεια της πολιτικής ελίτ του τόπου να προσπαθήσει να λύσει την οικονομική κρίση εντός του ευρώ.

Στα θετικά του νέου υπουργού των οικονομικών είναι ότι  είναι ένθερμος οπαδός των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων καθώς και της κατάργησης των συντεχνιακών προνομίων που στρεβλώνουν τον ανταγωνισμό και οδηγούν σε ύφεση την οικονομία.

Στα αρνητικά του είναι η «τυφλή» ταύτιση του με το ευρώ και η αδυναμία του να κατανοήσει τον τρομερά αρνητικά ρόλο που έπαιξε για την ανταγωνιστικότητα της χώρας το «κλείδωμα» των ισοτιμιών που αντιπροσώπευε η ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη.

Πιστεύω ότι ακόμα και αν είχαν γίνει όλες οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις την περασμένη δεκαετία -ακόμα δηλαδή και αν η γιαγιά μου είχε ρόδες-η Ελλάδα θα συνέχιζε να πάσχει από έλλειψη ανταγωνιστικότητας και να συσσωρεύει ελλείμματα και χρέη (αν και όχι φυσικά στα σημερινά στρατοσφαιρικά επίπεδα)

Ο νέος υπουργός Οικονομικών θα αντιμετωπίσει ένα επιπλέον πρόβλημα στις προσπάθειες του να βγάλει την χώρα από την ύφεση: Το γεγονός ότι οι αγορές σε ολοένα μεγαλύτερο βαθμό προεξοφλούν την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη κάτι πού οπωσδήποτε επηρεάζει τις αποφάσεις των ξένων επενδυτών να μεταφέρουν κεφάλαια στην Ελλάδα. Μέχρι τώρα τα αντικίνητρα για ξένες επενδύσεις ήταν η χαμηλή παραγωγικότητα, η κρατική γραφειοκρατία, η έλλειψη θεσμών, η διαφθορά, το ΠΑΜΕ, οι «τοπικές κοινωνίες» κλπ. Σήμερα στα προαναφερθέντα έρχεται να προστεθεί και το τεράστιο αντικίνητρο της συναλλαγματικής αβεβαιότητας το οποίο δεν πρόκειται να εξαλειφθεί όσα ξόρκια και αν κάνουν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών.

Αν  αποτύχει και ο κ.Στουρνάρας -όπως άλλωστε συνέβη με τους προκατόχους του -τότε πλέον η πορεία για την έξοδο από το ευρώ θα είναι μονόδρομος. Και δυστυχώς στο βαθμό που σήμερα δεν υπάρχει κανένας φιλελεύθερος πολιτικός φορέας που να έχει επεξεργασθεί θεωρητικά τα σενάρια μιας συντεταγμένης εξόδου από την ευρωζώνη, αυτή θα γίνει με χαοτικό τρόπο, υπό την ηγεσία των εθνικομπολσεβίκων και θα προκαλέσει τέτοιες πληγές στην χώρα που θα χρειασθούν πολλά μα πάρα πολλά έτη για να επουλωθούν.

Γι όλους λοιπόν του παραπάνω λόγους ας ευχηθούμε στον Γ.Στουρνάρα κάθε  επιτυχία στο δύσκολο έργο του.

Πηγή : protagon.gr