Αρχείο μηνός Νοέμβριος 2011

Χωρίς κατηγορία

Το τανγκό της ισότητας

Σχολιάστε

Γνώμη – Κείμενο του Γιώργου Κούρου

Σίγουρα τα ποσά που ακούγονται το τελευταίο διάστημα, όσον αφορά στα χρέη προς το Δημόσιο, είναι εντυπωσιακά και δημιουργούν αίσθηση στην κοινή γνώμη, που μάλλον είναι και το ζητούμενο, αφού σε αρκετές περιπτώσεις τα ονόματα που οδηγούνται στον εισαγγελέα είναι, όπως λέμε στη δημοσιογραφική γλώσσα, τρανταχτά.
Όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να παταχθεί η φοροδιαφυγή και να εισπραχθούν τα ληξιπρόθεσμα χρέη, αφού είναι ο μόνος δρόμος για να ορθοποδήσει η οικονομία και να σταματήσουν να πληρώσουν τα συνήθη υποζύγια, να διευρυνθεί η φορολογική βάση και γενικά να αισθανθούμε ότι ζούμε σε ένα κράτος δικαίου.
Και καλώς επομένως όσοι χρωστούν να πληρώσουν! Όλοι όμως, ακόμη και το Δημόσιο. Γιατί εάν μπορείς, σε ένα κράτος δικαίου, να «κρεμάς στα μανταλάκια» τους φοροφυγάδες και όσους δεν εξοφλούν τα χρέη τους προς την Εφορία ή τα Ασφαλιστικά Ταμεία, θα πρέπει να έχεις «όπλα» για να αντιμετωπίσεις ανάλογα και το κράτος που δεν πληρώνει.
Και το Ελληνικό Δημόσιο, δυστυχώς, έχει πολλά χρέη. Το ποσό προσεγγίζει τα 7 δισ. ευρώ, όσο δηλαδή το ύψος της 6ης δόσης που αναμένουμε από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ! Ποιος θα τα πληρώσει αυτά;
Πώς οι επιχειρήσεις ή οι επιτηδευματίες, στους οποίους χρωστάει το Δημόσιο και εξαιτίας αυτού του
λόγου βρίσκονται στο «κόκκινο», θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το κράτος;
Ποιον θα στείλουν στον Εισαγγελέα και στη φυλακή εάν δεν εισπράξουν τα χρέη τους και αναγκαστούν να βάλουν «λουκέτο»; Καλό θα είναι οι ασκούντες την οικονομική πολιτική να γνωρίζουν ότι η «συμμόρφωση προς τις υποχρεώσεις» δεν αφορά μόνο τους πολίτες, αλλά και το ίδιο το Δημόσιο. Δεν μπορεί ένας μισθωτός, συνταξιούχος, να πληρώνει τους φόρους στην ώρα του και όταν έρθει η ώρα να πάρει το εκκαθαριστικό της Εφορίας με επιστροφή φόρου να εισπράττει τα χρήματα, σχεδόν, ένα χρόνο μετά και χωρίς τόκο. Όπως στο τανγκό χρειάζονται δύο, έτσι και σε θέματα φορολογικού δικαίου «χορεύουν» δύο.
Το υπουργείο Οικονομικών, δηλαδή το κράτος, και φυσικά οι φορολογούμενοι. Και στη συγκεκριμένη σχέση, δυστυχώς, αρκετές φορές, οι υποχρεώσεις του ενός είναι άρρηκτα συνδεμένες με τις υποχρεώσεις του άλλου. Και όταν ένας εκ των δύο συμβαλλομένων δεν τις τηρεί τότε το «συμβόλαιο» σπάει.


Πηγή : naftemporiki.gr
Χωρίς κατηγορία

Ο μαγνητισμός της διάλυσης

Σχολιάστε

Κείμενο της Λίνας Παπαδάκη
«Χρειάζεται ένα άλλο πολιτικό σύστημα για να κάνει την εξαίρεση της δεύτερης Ελλάδας, κανόνα» σημείωσε στην κατακλείδα του κειμένου του ο Ηλίας Μόσιαλος, έχοντας προηγουμένως αναλύσει τις παθογένειες του υπάρχοντος και τις δυνάμεις που συντηρούν τον λαϊκισμό, τον κρατισμό και την ισοπέδωση της πρώτης Ελλάδας.
Το πολιτικό σύστημα που αγωνίζεται να σταθεί στα πόδια του, δομήθηκε στην ουρά δυο ηγετών. Ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν τα πρόσωπα που διέθεταν τα καλά και τα κακά για να χαλιναγωγήσουν και να φανατίσουν μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού.
Διάλεξαν ονόματα, έφτιαξαν συνθήματα και αντιλήφθηκαν το λαϊκό αίσθημα που ακολούθησε της πτώσης της χούντας. Η Ελλάδα ετοιμαζόταν να χαρεί την ελευθερία και βιαζόταν να πάρει τον ευρωπαϊκό της αέρα . Οι ιδέες ξαναδιαβάζονταν, ο σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός, ο καπιταλισμός ξαναμπήκαν στο λεξιλόγιό μας και η επιλογή της κυβέρνησης ορίστηκε από τις βασικές αρχές και τα βιώματα της εποχής.
Οι ιδέες πέπλο λανθασμένης στρατηγικής απέτυχαν να φθάσουν το στόχο τους. Το όραμά τους απεδείχθη εικονικό και όσοι τις εκμεταλλεύτηκαν, βουλιάζουν τώρα μαζί με τους κόμπους του.
«Χρειάζεται ένα άλλο πολιτικό σύστημα» παραδέχεται ένας πολιτικός του σημερινού. Μα για να γεννηθεί κάτι νέο πρέπει πρώτα να σπάσει το παλιό, να κομματιαστεί και οι κόκκοι του να ενωθούν όχι με γνώμονα τις παραγράφους των καταστατικών αλλά τον μαγνητισμό της στιγμής. Τα επίκαιρα ζητήματα.
Ποιος νοιάζεται πια για τη  φόρμα μιας σκέψης παρελθοντικής; Τώρα είναι η ευκαιρία να βγουν απ’ τα παραδοσιακά κόμματα όσοι μπορούν να δουν καθαρά, ψύχραιμα και μακριά. Να ξεχωρίσουν, να κάνουν ένα βήμα μπροστά, κρατώντας σφιχτά την εμπειρία και τολμώντας για την ευκαιρία. Η αλλαγή δεν θέλει ούτε ήλιο ούτε δάδα ούτε σφυροδρέπανο. Θέλει ενόραση στην πολιτική και διορατικότητα στην πράξη.
Πηγή : protagon.gr
Χωρίς κατηγορία

Ένα ξεκάθαρο τελεσίγραφο

Σχολιάστε

Άρθρο του Γιώργου Καπόπουλου για την  “ΗΜΕΡΗΣΙΑ”
Την Τετάρτη 23 Νοεμβρίου, η Γερμανία, με την αποτυχία διάθεσης των ομολόγων της, πήρε ένα ξεκάθαρο μήνυμα από τις αγορές: Η εμπιστοσύνη των επενδυτών για το δημόσιο χρέος της Ευρωζώνης έχει κλονισθεί συνολικά με υπαιτιότητα της κυβέρνησης Μέρκελ και για να αντιστραφεί το κλίμα δεν αρκούν πλέον οι συμβιβασμοί και οι συμψηφισμοί της τελευταίας στιγμής.
Με δεδομένο ότι μέσα στο 2012 η Ευρωζώνη θα χρειασθεί να αντλήσει από τις αγορές περίπου 800 δισ. ευρώ, θα πρέπει να γίνει από το Βερολίνο στροφή 180 μοιρών ώστε να μη βρεθούν οι πάντες, συμπεριλαμβανομένης και της Γερμανίας, σε κρίση δανεισμού:
Το αργότερο μέχρι τη Σύνοδο Κορυφής της 9ης Δεκεμβρίου, θα πρέπει να έχουν αναιρεθεί όλοι οι λόγοι που προκάλεσαν την κρίση εμπιστοσύνης, από την αβεβαιότητα για το ύψος της συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα στη διάσωση χωρών με δημοσιονομικά προβλήματα έως και τον τερματισμό της συζήτησης περί ασύντακτης χρεοκοπίας, ακόμη και με τη μορφή απειλής για να ληφθούν οδυνηρά μέτρα.
Σχήματα του τύπου πρώτα μεταρρύθμιση των συνθηκών για δημοσιονομική πειθαρχία γερμανικού τύπου και μετά οικονομική διακυβέρνηση και πολιτική ένωση, στο πλαίσιο των οποίων μπορεί να υπάρξει κάποια μορφή ευρω-ομολόγου, θα αφήσουν παγερά αδιάφορους αγορές και οίκους αξιολόγησης.
Δύο κινήσεις απαιτούν εδώ και τώρα οι αγορές, για να δείξουν εκ νέου εμπιστοσύνη στο δημόσιο χρέος της Ευρωζώνης:
Πρώτον, να λειτουργήσει τώρα η ΕΚΤ ως ύστατος δανειστής, όπως η Fed στις ΗΠΑ, εγγυώμενη ότι με το εργαλείο της «ποσοτικής χαλάρωσης» διασφαλίζει την αποπληρωμή των δανειστών της Ευρωζώνης.
Δεύτερον, με την απαιτούμενη εξισορρόπηση των πολιτικών δημοσιονομικής σταθεροποίησης στην Ευρωζώνη να υπάρξει επιστροφή στην ανάπτυξη, τη μόνη μακροπρόθεσμη διέξοδο των χωρών-μελών από την υπερχρέωση.
Η Ευρωζώνη έφθασε στη σημερινή συνολική κρίση δανεισμού με υπαιτιότητα της Γερμανίας, που έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να κλονίσει την εμπιστοσύνη των επενδυτών, με ένα στρατηγικής σημασίας ερώτημα να εξακολουθεί να μένει αναπάντητο: Πρόκειται για ανεπάρκεια της κυβέρνησης συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών – Φιλελευθέρων, για απίστευτο επαρχιωτισμό και εσωστρέφεια της Μέρκελ στην προσπάθειά της να αποφύγει εσωτερικό πολιτικό κόστος και φθορά ή για συνειδητή επιλογή που έγινε με βάση μία κρυφή ατζέντα επιβολής της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρωζώνη και στην Ε.Ε. συνολικά;
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψουμε την πρώτη ερμηνεία, καθώς ο κυβερνητικός συνασπισμός στο Βερολίνο υφίσταται μία συνεχή φθορά και πτώση, που δεν έχει επηρεασθεί από τις καθυστερήσεις και τις παλινωδίες της Μέρκελ στη διαχείριση της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη. Με τα σημερινά δεδομένα, ύστερα από αλλεπάλληλες ήττες σε τοπικές εκλογές, η συντριβή των Φιλελευθέρων στις προσεχείς εκλογές έχει «κλειδώσει» την απομάκρυνση της Μέρκελ από την εξουσία.
Η δεύτερη εκδοχή φαίνεται πιο αληθοφανής, καθώς αν δεν υπήρχε η κλιμάκωση της πίεσης των αγορών ακόμη και σε βάρος της Γερμανίας, Ιταλία, Ισπανία και Γαλλία πρόβαλαν να μην έχουν άλλη επιλογή παρά την αποδοχή του πλαισίου μιας γερμανικής Ευρωζώνης.
Και χωρίς την επίθεση των αγορών, επρόκειτο για μία πύρρειο νίκη, με τη Γερμανία να εγκλωβίζεται στην ύφεση σε λίγους μήνες.
Αν το Βερολίνο υπολόγιζε να επιβάλει σήμερα όσα δεν μπόρεσε να επιβάλει στο Μάαστριχτ πριν από είκοσι χρόνια, οι αγορές του ζητούν εδώ και τώρα να απεμπολήσει πολλά από τα κεκτημένα της ιδρυτικής του ευρώ συνθήκης.

Ανεπάρκεια ή δόλος;
Η Ευρωζώνη έφθασε στη σημερινή συνολική κρίση δανεισμού με υπαιτιότητα της Γερμανίας, που κλόνισε την εμπιστοσύνη των επενδυτών, με ένα στρατηγικής σημασίας ερώτημα να εξακολουθεί να μένει αναπάντητο: Πρόκειται για ανεπάρκεια της κυβέρνησης συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών – Φιλελευθέρων ή για συνειδητή επιλογή που έγινε με βάση μία κρυφή ατζέντα επιβολής της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρωζώνη;
Πηγή : imerisia.gr
Χωρίς κατηγορία

Το Υπόγειο

Σχολιάστε

Άρθρο του Γιάννη Μπασκόζου για το “ΒΗΜΑ”
∆ιάβασα πρόσφατα στα «Νέα» µια αναφορά στο υπόγειο του Νικολάκη, χωρίς πολλές πληροφορίες. Ας πούµε δυο λόγια παραπάνω για όσους το αγνοούν. Πρόκειται για έναν ιστορικό χώρο, από αυτούς που δεν θα ξαναγίνουν. Στέκι λογοτεχνών, παλαιοβιβλιοπωλείο, χώρος πνεύµατος και οινοπνεύµατος. Ο Κωστής Νικολάκης ξεκίνησε ως τσιγκογράφος, δουλεύοντας για ιστορικά «µαγαζιά» – Ασπιώτη – ΕΛΚΑ, εφηµερίδα «Εστία», περιοδικό «Θέατρο» του Κώστα Νίτσου, τυπογραφείο Γιάννη Μακρή, τυπογραφείο «Κωνσταντινίδη – Μιχαλά» – αλλά και για ζωγράφους και χαράκτες όπως ο Γιάννης Τσαρούχης και ο Τάσος.
Γνωστός στους βιβλιόφιλους έγινε µε το περίφηµο καρότσι του που αλώνιζε µε καλά και σπάνια βιβλία στο Μοναστηράκι. Εγώ πρόλαβα το καρότσι στην τελευταία στάση του, στην αρχή της οδού Χέυδεν. Ηταν ένα ενηµερωµένο βιβλιοπωλείο, γι’ αυτό και έγινε στέκι ανθρώπων που αναζητούσαν το καλό βιβλίο. «Μίαν πρωίαν όµως εθεάθη µε εν καρότσιον πλήρες βιβλίων, κυλιόµενο µεν, αλλά σταθµευµένο επί πεζοδροµίω, έχοντας µπλοκαρισµένη την δεξιάν ρόδαν δι’ ενός ζεύγους υποδηµάτων, άτινα εχρησιµοποίει ως σφήνας, το νούµερο των οποίων δεν πρέπει να ήτο µικρότερον των τεσσαράκοντα πέντε τσαγκάρικων µονάδων. Οταν δε διερχόµενος χωροφύλαξ τού συνέστησε να αιχµαλωτίση την αριστεράν ρόδαν αντί της δεξιάς, ούτος ηρνήθη. ∆ιά την ενέργειάν του αυτήν εκατηγορήθη και εδιώχθη, όµως, δυστυχώς, ουδέποτε ανεγνωρίσθη η ηρωική του πράξις και ως εκ τούτου δεν του απενεµείθη εισέτι ο τίτλος του αντιστασιακού» όπως αναφέρει χιουµοριστικά ο Κώστας Εµµανουηλίδης.
Μ’ αυτά και µ’ αυτά η χούντα δεν του ανανέωσε την άδεια και ο Κωστής το 1972 αναζήτησε µόνιµη στέγη στο υπόγειο της 3ης Σεπτεµβρίου 91, απέναντι από τον ΟΤΕ. Μέσα στην πίεση και στη σύγχυση των καιρών το υπόγειο του Κωστή έγινε απάνεµο λιµανάκι για λογοτέχνες και λογοτεχνίζοντες. Πέρασαν πολλοί από το υπόγειο, όπως ο Μάριος Μαρκίδης, ο Κορνήλιος Καστοριάδης όταν βρισκόταν στην Αθήνα, ο Γιώργος Καραβασίλης, ο Γιάννης Βαρβέρης, ο Βασίλης Βασιλικός, ο Μένης Κουµανταρέας… Ακόµη και σήµερα κάποιες Τετάρτες θα βρεις µέσα τον Γιάννη Κοντό, τον Γιώργο Μαρκόπουλο, τον Κωστή Γκιµοσούλη κ.ά. Ο Νικολάκης δηµιούργησε παράλληλα εκδοτικό οίκο µε το όνοµα της σκοτεινής θεάς Εκάτης, εκδίδοντας σπάνια βιβλία όπως τον περίφηµο «Χρυσό κλώνο» του G. Fraser, ταξιδιωτικά κείµενα περιηγητών, έργα του Στάινερ, του Ελυάρ, του Λοτραµόν κ.ά.
Προχθές κατέβηκα ξανά τα δυο σκαλιά του υπόγειου. Ο Κωστής είναι πάντα εκεί, χαµογελαστός, έτοιµος να σε ξεναγήσει σε παλιά καλά βιβλία, έχοντας πια για βοηθό τον γιο του Χρήστο.
Ολα καλά.
Πηγή : tovima.gr