Το χωράφι μέσα στην πόλη

Άρθρο του Παύλου Γεωργιάδη για το protagon.gr

Τον τελευταίο καιρό έχει ανοίξει η συζήτηση για τον ρόλο των μεσαζόντων στην διατροφική αλυσίδα. Αν και το «κίνημα της πατάτας» αποτελεί πλέον θέμα και στον διεθνή τυπο και έχει απήχηση σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας, δεν είναι ο μόνος τρόπος σύνδεσης του παραγωγού με τον καταναλωτή. Ναι, το απευθείας εμπόριο, οι online αγορές και η δουλειά των εθελοντών έριξαν τον πρώτο σπόρο. Όμως για να μετεξελιχθεί σε πραγματικό κίνημα με ουσία, θα πρέπει να αναλάβει η κοινωνία τον ρόλο της στην αύξηση της συλλογικότητας, της ποικιλότητας και της συνειδητοποίησης πάνω σε θέματα υγείας και περιβάλλοντος. Εμπνέοντας και εκπαιδεύοντας συγχρόνως ανθρώπους όλων των ηλικιών να δημιουργήσουν βιώσιμα συστήματα παραγωγής που θα κάνουν τις πόλεις μας πιο λειτουργικές.

Σε ολόκληρο τον κόσμο υπάρχουν σήμερα αμέτρητα projects που μετατρέπουν αστικές περιοχές σε «εδώδιμες πόλεις», χρησιμοποιώντας ποικίλους τρόπους αστικής παραγωγής και Κοινωνικά Υποστηριζόμενης Γεωργίας. Πρόκειται για κοινωνικά διαχειριζόμενες δράσεις που συνδιάζουν το ανθρώπινο, φυτικό και ζωικό δυναμικό μέσα σε μικρούς κήπους στους ελεύθερους χώρους ανάμεσα στις πολυκατοικίες, σε κοινοτικά θερμοκήπια και μεγάλες περιαστικές φάρμες. Από τους κοινοτικούς κήπους του Παρισιού και τις ταράτσες του Λονδίνου, έως τους Κήπους της Νίκης του Σαν Φρανσίσκο και το φοιτητικό αγρόκτημα σε ένα πανεπιστήμιο στα προάστια της Στουτγάρδης, όλο και περισσότεροι άνθρωποι παράγουν τα δικά τους προϊόντα σε μέρη που κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί μόλις λίγα χρόνια πριν. Δεν αποτελεί φυσικά έκπληξη, μιας και οι τιμές των τροφίμων που καλπάζουν συνοδεύονται από μία ολοένα αυξανόμενη ζήτηση για φρέσκα προϊόντα που παράγονται με σωστό τρόπο.

Η Κοινωνικά Υποστηριζόμενη Γεωργία δεν είναι κάποια καινούρια μέθοδος παραγωγής. Είναι απλώς ένας διαφορετικός τρόπος οργάνωσης της διατροφικής αλυσίδας. Φυσικά, δεν υπάρχουν μεσάζοντες και έμποροι, μιας και οι παραγωγοί έρχονται σε άμεση επαφή και συνέργιεα με τους καταναλωτές. Οι καλλιέργιες και οι τιμές καθορίζονται από τις ανάγκες της τοπικής αγοράς και η παραγωγή από τις ανάγκες της κοινότητας που υποστηρίζει το κάθε αγρόκτημα. Έτσι, οι καταναλωτές δεν χρειάζεται να αγοράζουν φρέσκα κηπευτικά και φρούτα από το supermarket, μιας και μπορούν να διαλέγουν και να προμηθεύονται τα προϊόντα μέσα στο αγρόκτημα, ακόμη και να τα συλλέγουν οι ίδιοι.

Από τη μία, οι γεωργοί δεν έχουν το άγχος της παραγωγής, μιας και μοιράζονται το κόστος μαζί με τους καταναλωτές. Από την άλλη, οι καταναλωτές δεν χρειάζεται να ανησυχούν για τα «ψιλά γράμματα» της συμβατικής γεωργίας: ορμόνες, φυτοφάρματα, συνθετικά λιπάσματα και την περιβαλλοντική ρύπανση. Κυρίως, οι καταναλωτές γίνονται συμπαραγωγοί, δηλαδή αποκτούν τη δυνατότητα να επιλέγουν οι ίδιοι για την παραγωγή της τροφής τους, συμβάλλοντας έτσι στην περιβαλλοντική υγεία και τη διατροφική ασφάλεια των κοινοτήτων τους μέσα στις πόλεις.

Στην πλειοψηφία τους, τα αστικά αγροκτήματα και οι κοινοτικοί κήποι συστήνονται από ενεργοποιημένους εθελοντές, ενώ σε μερικές περιπτώσεις, μεγαλύτερες φάρμες μπορούν να δημιουργήσουν ακόμη και θέσεις εργασίας. Τα περισσότερα projects διαχειρίζονται από αυτόνομες επιτροπές ενώ άλλα σε συνεργασία με τις τοπικές αρχές. Αυτές οι ομάδες ασχολούνται κυρίως με την παραγωγική διαδικασία, παρέχουν μαθήματα, επισκέπτονται σχολεία, κοινοτικούς αγρούς και κοινωνικές επιχειρήσεις. Άλλες φιλοξενούν εγκαταστάσεις για παιχνίδι και άθληση, καθώς και εξωσχολικές δραστηριότητες, ακόμη και προγράμματα διακοπών.

Η προσφορά της κοινωνικής γεωργίας δεν επιτρέπει απλώς στους πολίτες να έρθουν σε επαφή με την πραγματική ζωντανή τροφη παρέχοντάς φρέσκα, ντόπια, εποχικά και βιολογικά προϊόντα. Παρέχει επίσης ευκαιρίες για την εκμάθηση νέων ικανοτήτων και δεξιοτήτων μέσω εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Και σίγουρα συμβάλλει στην οικονομική ευρωστία και περιβαλλοντική υγεία των περιοχών που την φιλοξενούν. Πάνω απ’ όλα, μπορεί να μετατραπεί σε ένα ανεκτίμητο εργαλείο που φέρνει κοντά ανθρώπους από διαφορετικές ηλικίες, κουλτούρες και δεξιότητες, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να βελτιώσουν την φυσική και ψυχική υγεία των κοινοτήτων τους.

Η αστική γεωργία μπορεί επίσης να βοηθήσει πολύ στην οικονομική υγεία των πόλεων, μιας και η παραγωγή μπορεί να συνδιαστεί με τις εθελοντικές διανομές τροφίμων (που η χάρη τους έφτασε περήφανα μέχρι την Κίνα), τα κοινωνικά παντοπωλεία και τα συσσίτια που υπάρχουν σε όλους σχεδόν τους δήμους της χώρας. Μπορεί πραγματικά να βοηθήσει ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες της ανεργείας, της πείνας, του ανθυγιεινού τρόπου διατροφής, της έλλειψης πληροφόρισης και παιδείας. Και μπορεί να δώσει ώθηση στην αλλαγή της νοοτροπίας και της ψυχολογίας της κοινωνίας μας, δημιουργώντας μια άλλη προσέγγιση στην τροφή και την οικονομική ασφάλεια.

Η Ελλάδα έχει να αποκομίσει τεράστια οφέλη αν οι αστικές περιοχές της μπορέσουν να σμίξουν την ανάπτυξή τους με την ποιότητα του περιβάλλοντος, την σταθεροποίηση της γειτονιάς και την συνειδητοποίηση από μέρους των πολιτών πάνω σε θέματα διαχείρισης των αγροτικών και φυσικών πόρων. Ένα τέτοιο πράσινο μοντέλο αστικού σχεδιασμού μπορεί να επανασυνδέσει την παραγωγή αγροτικών προϊόντων υψηλής αξίας με τις αστικές οικονομίες, Και μπορεί να παρέχει μικρές και μεγάλες ευκαιρίες που εν δυνάμει θα προσελκύσουν ένα ευρύ φάσμα εμπορικών επιχειρημάτων και επενδύσεων. Αυτό θα βελτιώσει την πρόσβαση σε βασικά γεωργικά προϊόντα που θα είναι φθηνά, προωθόντας συγχρόνως την υγεία των πολιτών αλλά και την ποιότητα στις γειτονιές και τις πόλεις.

Τα πρώτα σεμνά βήματα ήδη γίνονται στην Αθήνα (στο Ελληνικό αλλά και στο «Πάρκο Τρίτση») στην Θεσσαλονίκη, τη Νέα Ραιδεστό, την Αλεξανδρούπολη. Ενδιαφέρουσα και η κίνηση της ΔΗΩ για την Κοινωνικά Υποστηριζόμενη Γεωργία (σελ. 20-28 εδώ). Χρησιμοποιήστε τα σχόλια αν ξέρετε για παρόμοιες πρωτοβουλίες σε άλλους δήμους της Ελλάδας.

Πηγή : protagon.gr

Μύθοι και πραγματικότητα

Άρθρο του Παναγιώτη Παναγιώτου για το “ΕΘΝΟΣ”

Οτι βρισκόμαστε σε συνθήκες ελεγχόμενης χρεοκοπίας είναι αναμφισβήτητο γεγονός. Οι ευθύνες για το πώς φθάσαμε εδώ είναι το ένα θέμα. Το άλλο είναι η ικανότητα ή όχι του πολιτικού συστήματος να τη διαχειριστεί με όρους στοιχειώδους κοινωνικής συνοχής. Γιατί χωρίς αυτό το στοιχείο, όχι μόνο κανένα οικονομικό σχέδιο δεν μπορεί να εφαρμοστεί και να φέρει κάποια θετικά αποτελέσματα, αλλά επιπλέον τίθεται σε κίνδυνο και η δημοκρατία, ως πολίτευμα που προϋποθέτει ορισμένες κοινωνικές ισορροπίες. Υπ’ αυτήν την έννοια, παρότι αυξάνεται ραγδαία η ανεργία (πάνω από ένα εκατομμύριο), ο βασικός μισθός πήγε σε επίπεδα Πορτογαλίας (586 ευρώ) και επιδεινώθηκαν από κάθε άποψη οι όροι εργασίας (εργάζονται χωρίς να πληρώνονται 400.000, μετατροπή πλήρους απασχόλησης σε μερική, ανασφάλιστη εργασία κ.λπ.), εντούτοις οι εταίροι – δανειστές μας επιμένουν σε μεγαλύτερες μειώσεις μισθών, περαιτέρω απορρύθμιση των «ανοχύρωτων» από τις συλλογικές συμβάσεις εργασιακών σχέσεων κ.ο.κ.

Μας «σπρώχνουν» με διάφορα εκβιαστικά διλήμματα σε έναν καταστροφικό και επικίνδυνο δρόμο, χωρίς επιστροφή. Η «εσωτερική υποτίμηση» αν υπερβεί ένα «σημείο» (και οδηγούμεθα στην υπέρβασή του) όχι μόνο δεν λειτουργεί «θεραπευτικά», αλλά οδηγεί την οικονομία σε «κώμα», με παράλληλες κοινωνικές καταστροφές.

Επιπλέον, χωρίς να έχουν προηγηθεί σοβαρές διαρθρωτικές αλλαγές και η οικονομία να έχει αρχίσει να παίρνει εξωστρεφή χαρακτηριστικά, ακόμα και το όφελος μιας λογικής «εσωτερικής υποτίμησης» εξανεμίζεται…
Δυστυχώς το κυρίαρχο πολιτικό μας σύστημα (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) δεν μπόρεσε να διαχειριστεί επιτυχώς την κρίση. Λειτούργησαν χωρίς αξιόπιστο και ως εκ τούτου διαπραγματεύσιμο εθνικό σχέδιο και με το «κόμπλεξ» ενός «επαρχιωτισμού» έναντι των Γερμανών, που μέσω της Ελλάδας οργανώνουν ένα πανευρωπαϊκό σχέδιο ηγεμονίας τους.

Μετατράπηκαν σε «μεγάφωνα» των επιχειρημάτων τους, χωρίς να μπορέσουν να αρθρώσουν τα σοβαρά οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά επιχειρήματα της δικής μας πλευράς. Σιγά σιγά, πολλοί «μύθοι» της περιόδου της «ελληνικής ζαλάδας» αρχίζουν να ξεδιαλύνονται. Λόγου χάρη, προχθές ο επικεφαλής του προσωρινού μηχανισμού διάσωσης (EFSF), ο Κλάους Ρέγκλινγκ, δήλωσε ότι «οι επιχειρήσεις διάσωσης της Ελλάδας δεν έχουν στοιχίσει στον Γερμανό φορολογούμενο μέχρι στιγμής ούτε ένα ευρώ, αντίθετα η Γερμανία έχει ωφεληθεί από την κρίση και λόγω εισροής κεφαλαίων και λόγω πληρωμής 15 δισ. ευρώ λιγότερα σε τόκους»! Ενώ η κ. Μέρκελ, αφού πρώτα με το «μαχαίρι της εξόδου από το ευρώ στον λαιμό» μάς έβαλε και υπογράψαμε τα «πάντα όλα» απνευστί, χωρίς κανένα περιθώριο λογικής διαπραγμάτευσης δήλωσε κατηγορηματικά προχθές στο BBC ότι «το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ θα ήταν καταστροφή και τεράστιο πολιτικό λάθος»! Τα συμπεράσματα δικά σας…

Πηγή : ethnos.gr

Πασοκονουδού μπαϊλντί

Άρθρο του Άρη Δαβαράκη για το protagon.gr

Δεν έχει επιστημονικά καταγραφεί πότε και πώς φτάνει ο ψηφοφόρος να βροντοφωνάξει «έλεος πια, μπαΐλντησα ο νεοέλληνας», είναι όμως παράξενα πασιφανές το αίσθημα όταν έρθει η ώρα του. Τελειώνει ο Μάρτιος το Σάββατο και το πρόγραμμα του φετινού Απριλίου  φαντάζει τόσο βαρύ και ασήκωτο όσο και το φορτίο που κουβαλάμε σαν κοινωνία  όλοι μαζί, δυόμιση χρόνια τώρα : Προεκλογικός μήνας, με Πάθη, Σταύρωση, Ανάσταση και εκλογές καπάκι. Και τι εκλογές! Οι πιο επικίνδυνες, απρόβλεπτες, πιεσμένες οικονομικά και ημερολογιακά – αλλά και οι πιο ενδιαφέρουσες που έγιναν από το ’65, όταν ο κόσμος είχε πάλι μπαϊλντήσει με τους πολιτικούς του – για άλλους λόγους τότε. Ευτυχώς δεν κινδυνεύουμε από στρατιωτική χούντα το 2012, άλλες «απειλές» όμως, εξ’ ίσου σοβαρές, ανεβάζουν στο κόκκινο τον βαθμό επικινδυνότητας αυτής της, σχεδόν 50 χρόνια «μετά» αναμέτρησης αντιπροσωπευτικών πόλων της κοινωνίας μας, στον στίβο της καθημερινότητας, της βιοπάλης και της επιβίωσης.

Η πρόσφατη (αποχαιρετιστήρια από την προεδρία του ΠΑΣΟΚ) ομιλία του ΓΑΠ, μας έφερε όλους σε μεγάλη αμηχανία : Φαινόταν (και ήταν)  πραγματικά πάρα πολύ ευχαριστημένος και «χορτάτος» από την 30 μηνών θητεία του στην Πρωθυπουργία. Δεν μας το είπε απλώς με λέξεις αλλά με την ψυχή του, το βλέμμα του και με την γλώσσα του σώματός του (που πολύ δύσκολα ψεύδεται), πως είναι υπερήφανος για αυτά που πέτυχε. Δεν έλεγε ψέματα.  Είναι στ’ αλήθεια υπερήφανος για την πατροκτονία που κάθε ισχυρό αρσενικό οφείλει να ολοκληρώσει πριν προχωρήσει στο δικό του, προσωπικό έργο. Γιατί, κακά τα ψέματα, ότι και να λέμε εμείς, όσο ακριβό και αν ήταν το κόστος, ο ΓΑΠ το κατάφερε αυτό που ήθελε και που είχε υποσχεθεί στον εαυτό του: Να γκρεμίσει, να διαλύσει κυριολεκτικά,  το κράτος που είχε χτίσει “ο μπαμπάς του” – πάνω στα θεμέλια των προκατόχων του «παλαιοπολιτικών» (και στρατοκρατών) ανδρών. Και αν δεν το πέτυχε απόλυτα, το πέτυχε σε ποσοστό πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο θα τολμούσε κανείς να διανοηθεί πως θα του επέτρεπαν οι πυλώνες της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας, της τόσο καλοστημένης αυτής ΑΕ που λειτουργούσε άψογα μέχρι να έρθει η εποχή των «οικογενειακών διαδόχων».

Τώρα πια έχουμε να κάνουμε με αρχηγούς που όχι μόνο δεν νοιώθουνε στο DNA τους την αντιπαλότητα «Καραμανλήδων» και «Παπανδρέου»,  αλλά αντίθετα, είναι πανέτοιμοι «να συνεργαστούν».  Δεν το έχουμε ξαναζήσει αυτό, να βλέπουμε τα δύο κάποτε «μεγάλα κόμματα» να  χαϊδεύονται τόσο πολύ μεταξύ τους προεκλογικά, ώστε να χρειαστεί να επινοηθεί αυτή η  νέα λέξη-κόμμα, το  «Πασοκονουδού».  Έχουν φτάσει πια να αυτοαμφισβητούνται σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην είναι σίγουροι αν θα καταφέρουν να στείλουνε στο κοινοβούλιο 151 βουλευτές και οι δύο μαζί –σε αγαστή συνεργασία. Αν δεν υπήρχε αυτό το –κατάπτυστο – «μπόνους» των 60 βουλευτών που χαρίζει ο εκλογικός νόμος στο πρώτο κόμμα (όποιο και αν είναι το ποσοστό του) το πασοκονουδού πιθανότατα θα εξαφανιζόταν από τον πολιτικό μας χάρτη αρχές Μαΐου, ανίκανο να  σχηματίσει ακόμα και κυβέρνηση συνεργασίας. Τους έχει τόσο σιχαθεί ο κόσμος που, όπως δείχνουν  όλες οι μετρήσεις μέχρι σήμερα, δεν τους εμπιστεύεται πια παρα το ποσοστό εκείνο που εξαρτάται ακόμα άμεσα  από τους «μηχανισμούς» τους σε όλη την Ελλάδα –μηχανισμούς που, έστω και στα τελευταία τους, δυστυχώς, λειτουργούν ακόμα, έστω και υπό διάλυση.

Όπως και να έχει όμως αυτές θα είναι οι τελευταίες εκλογές που θα γίνουν με τους όρους που έθεταν οι μέχρι τώρα εξουσίες. Η  ζωή, που έχει μεγάλη πλάκα, τα έφερε καπάκι και τώρα τα μπλε και τα πράσινα καφενεία συνεταιριστήκανε και παλεύουνε να κρατηθούνε, για όσο ακόμα, στην εξουσία – έστω και συνεταιρικά. Λίγο ακόμα, μια τζούρα.  Μπας και προλάβουμε κάνα διορισμό ακόμα, μπας και γλυτώσουμε λίγους ακόμα μήνες πριν γυρίσει, δυνατά πια, η σελίδα.

«Έζησα να το δω κι’ αυτό» – θα μπορώ να πω στις 29 Απριλίου, στις 6 ή τις 13 Μαΐου: Το τέλος του δικομματισμού στην Ελλάδα. Η οποία, βουτηγμένη ως το λαιμό στο πρόβλημα, τι παράξενο πράγμα, τι θετικό και αισιόδοξο –έχει ήδη πατήσει το restart και σε πολύ λίγα χρόνια, όχι περισσότερα από δύο ή τρία,  θα έχει μεταμορφωθεί σε μια σύγχρονη, παραγωγική, δημιουργική χώρα.  Άλλα πρόσωπα θα είναι στα υπουργεία, άλλα μυαλά θα καταρτίζουνε προγράμματα, νέοι Έλληνες θα πάρουν το τιμόνι στα χέρια τους.

Και το πασοκονουδού θα έχει πια μπει στου μπαμπά-Ανδρέα το χρονοντούλαπο, άπαξ και δια παντός – και θα μιλάμε γι’ αυτό όπως μιλάνε τώρα για το ’65, την «αποστασία» ή τη Μαρίκα Παλαίστη.

Δεν ξέρετε ποια είναι η Μαρίκα Παλαίστη; Google her!

Πηγή : protagon.gr

Τέτοιες μέρες, πιτσιρίκοι ξεκινούσαμε τη μεγάλη αντίσταση

Γράφει ο Χρήστος Πασαλάρης

ΚΑΤΑ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ καθήκον επετειακό θα είναι το σημερινό άρθρο, καθώς υπόδουλοι και πάλι, όχι όμως «γκιαούρηδες», γιορτάζουμε (όπως τα γιορτάζουμε) τα 191 χρόνια από την επανάσταση του «21». Θα μείνω λοιπόν σε ένα νεανικό περιστατικό που το θυμάμαι με νοσταλγία…

ΤΕΤΟΙΑ ΜΕΡΑ, στις 25 Μαρτίου του 1942, μαθητής του Α’ Γυμνασίου της Πλάκας, καλούσα με τη χειρόγραφη εφημερίδα μου τους συμμαθητές να διαδηλώσουμε στην πλατεία Συντάγματος ενάντια στην ξένη κατοχή και να στεφανώσουμε τους «Φιλικούς» στο Κολωνάκι.

ΜΑΖΕΥΤΗΚΑΜΕ καμιά διακοσαριά αγόρια, αλλά θέλαμε και τα κορίτσια. Κυκλώσαμε το γυμνάσιο Θηλέων που ήταν απέναντι, καλέσαμε τις μαθήτριες να έλθουν μαζί μας, εκείνες όμως φοβήθηκαν τις δασκάλες τους και δεν έβγαιναν. Τότε ένας δικός μας σκαρφάλωσε στο παράθυρο και τους έριξε δύο ποντικούς που είχε παγιδεύσει από την αποθήκη των συσσιτίων. Εκείνες πετάχτηκαν έξω και -θέλοντας και μη- ήλθαν μαζί μας…

ΠΗΓΑΜΕ τραγουδώντας στην πλατεία Συντάγματος, στήσαμε χορό, χαλάσαμε τον κόσμο με τις φωνές, ώσπου φάνηκε ξαφνικά το ιταλικό ιππικό με τον ίλαρχο καραμπινιέρο να διατάσσει «πυρ» και τους φρατέλλους του να μας πυροβολούν. Σκορπίσαμε στους πέντε δρόμους, αλλά του λόγου μου δεν πρόλαβα και ένας ιππέας με βούτηξε από τον λαιμό και σηκωτό με πήγε στο «Κομμάντο Πιάτσα» που ήταν στην οδό Στάδιου, απέναντι από το «Αττικόν». Εκεί ένας αξιωματικός βιαζόταν να με τυλίξει για το στρατοδικείο. Πριν όμως το πράξει, πήρε στο τηλέφωνο τον γυμνασιάρχη μου…

ΕΔΩ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Λίγες μέρες πριν μας είχε έλθει η πληροφορία ότι ο γυμνασιάρχης μας ήταν, λέει, άνθρωπος των Γερμανών και έπρεπε να του δώσουμε ένα γερό μάθημα. Συνεννοηθήκαμε με τους μαθητές του 5ου γυμνασίου που επικεφαλής τους ήταν ο μετέπειτα σπουδαίος αγωνιστής Κώστας Μανωλκίδης. Ορίσαμε τη μέρα, στήσαμε καρτέρι στην οδό Αγίας Φιλοθέης, έξω από την Αρχιεπισκοπή, και μόλις εμφανίστηκε ο γυμνασιάρχης με τη ρεπούμπλικα στο κεφάλι και με τη σάκα στο χέρι τον κυκλώσαμε, του χώσαμε το καπέλο ώς το σαγόνι, να μη βλέπει (αν και με είχε υποπτευθεί, λόγω εφημερίδας) και του ρίξαμε… παρά μία τεσσαράκοντα…

ΕΔΩ ΚΛΕΙΝΕΙ η παρένθεση και ξαναγυρνάμε στο τηλεφώνημα του Ιταλού ανακριτή προς τον γυμνασιάρχη:

– Κύριε γυμνασιάρχα, κρατάμε εδώ έναν μαθητή σας (είπε το όνομά μου) που τον πιάσαμε στο Σύνταγμα μαζί με διαδηλωτές. Τι ξέρετε γι’ αυτόν;

(Ωχ, μανούλα μου, είπα μέσα μου, θα με κάψει ο Μπομπός!..)

Και τότε άκουσα τη φωνή του να λέει στον ανακριτή:

– Προς Θεού, κύριε, μην το πειράξετε το παιδί, είναι άριστος μαθητής, εγγυώμαι εγώ γι’ αυτόν! Αφήστε τον, παρακαλώ!..

(Επεσα από τα σύννεφα, αλλά μυαλό δεν έβαλα)

Ο ΙΤΑΛΟΣ με απέλυσε, αλλά το ίδιο βράδυ συνεννοηθήκαμε τρεις μαθητές να βάψουμε τους τοίχους του γυμνασίου με συνθήματα. Ο ένας όμως που θα κρατούσε «τσίλιες» δεν ήλθε. Ανέβηκα εγώ στους ώμους του δεύτερου, ώστε να βάψουμε ψηλά, να μην τα σβήσει ο κυρ Σωτήρης ο επιστάτης. Καθώς έγραφα τη φράση «Εξω οι κατακτητές από την Ελλάδα», ακριβώς στη γωνία του σχολείου εμφανίστηκαν δύο Ιταλοί καραμπινιέροι. Ξαφνιάστηκαν που μας αντίκρισαν και με το στόμα ορθάνοιχτο άρχισαν να ξεκρεμούν τις αραβίδες τους. Η αντίδρασή μας ήταν ανακλαστική: Ο ένας Ιταλός βρέθηκε λουσμένος με την μπλε μπογιά και ο άλλος με το πινέλο χωμένο στο στόμα του ώς το λαιμό. Επωφεληθήκαμε από την αμηχανία τους και το βάλαμε στα πόδια… Ο Ψαθάς έγραψε αργότερα το περιστατικό στο βιβλίο του «Αντίσταση».

• ΠΟΙΟΣ ΝΑ ΗΞΕΡΕ τότε (γράφω στο βιβλίο μου «Οι βαρώνοι των media») ότι τις ίδιες εκείνες μέρες έγραφαν στους τοίχους, φώναζαν με το χωνί και μοίραζαν προκηρύξεις ποιοι νομίζετε; Ο Αλαφούζος στο Πολυτεχνείο, ο Βαρδινογιάννης στην Κρήτη, ο Μπόμπολας στην Καστέλα, ο Τεγόπουλος στη Λάρισα, ο Σαραντόπουλος στο Παγκράτι, ο Μάστορας στα Εξάρχεια, όλοι αυτοί που υπονοούνται με την αξιομνημόνευτη ρήση του Τσώρτσιλ: «Αλίμονο στον νέο που δεν πέρασε στα νιάτα του από την Αριστερά, αλλά τρις αλίμονο σε εκείνον που πέρασε και έμεινε»!..

ΙΣΩΣ ΟΜΩΣ την ώρα που τα διαβάζετε εσείς όλα αυτά, κάποιοι νέοι με γενναία ψυχή «μαγειρεύουν» τις ίδιες και ακόμη πιο τολμηρές πράξεις αντίστασης… Η πατρίδα το χρειάζεται!..

Πηγή : real.gr