Άρθρο του Αντώνη Φουρλή
Ο φακός ζουμάρει στα υγρά μάτια, στα μισάνοιχτα χείλη, στα χέρια που τρέμουν. Ξανά και ξανά. Έπειτα αρχίζει, συνήθως, ένα βιντεοκλιπ με σύντομο φλας-μπακ σε εικόνες από προηγούμενα επεισόδια. Μερικές φορές, αισθητικά είναι όλα σωστά. Ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί κάνουν ευσυνείδητα τη δουλειά τους. Ξαφνικά, όμως, συνειδητοποιώ ότι όλα αυτά τα έχω ξαναδεί και ότι, αυτή τη φορά, δεν είναι σκηνές από τηλεοπτικό σίριαλ. Ξέρετε, από αυτά όπου οι πρωταγωνιστές συμμετέχουν σε μακρόσυρτους διαλόγους με μακριές παύσεις, ενώ κοιτάζονται στα μάτια με νόημα, επειδή το σενάριο είναι γραμμένο για να τραβά σε μάκρος και να παρατείνει την αγωνία. Έτσι μαζεύεις περισσότερους τηλεθεατές. Εξοικονομείς και χρήματα για την παραγωγή. Στα σίριαλ, αυτό δεν είναι καθόλου πρόβλημα. Ίσα – ίσα. Άλλωστε, οι τηλεθεατές που τα παρακολουθούν, προφανώς, έχουν αρκετό χρόνο για να τον ξοδεύουν μπροστά στην οθόνη, γνωρίζουν ότι αυτό που επιλέγουν δεν είναι “υψηλή τέχνη” και οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει τεράστια απόσταση, ανάμεσα στα σενάρια και στην πραγματική ζωή.
Εδώ και πολλές εβδομάδες, όμως, έχω ακριβώς την ίδια αίσθηση, όταν διαβάζω ανακοινώσεις κομμάτων ή ακούω “παρεμβάσεις” πολιτικών προσώπων! Πέρασαν 45 ημέρες από τότε που ορκίστηκε πρωθυπουργός ο Παπαδήμος. Επί 45 ημέρες, τα ίδια πρόσωπα που συμφώνησαν – υποτίθεται – να αναθέσουν στον Παπαδήμο την πρωθυπουργία, συντηρούν έναν ανούσιο δημόσιο διάλογο, επί των ζητημάτων για τα οποία συμφώνησαν. Σαν να μην υπήρξε ποτέ η μεταξύ τους μακρόσυρτη διαπραγμάτευση – τραγέλαφος. Από την επομένη, κιόλας, της ορκωμοσίας του πολυπληθούς κυβερνητικού σχήματος, στο οποίο οι ίδιοι επέμειναν: Διαφωνούν για το αν, πότε και ποιές αποφάσεις θα πάρουν. Διαφωνούν για κάθε μία από αυτές και μαλλιοτραβιούνται στα υπουργικά συμβούλια για κάθε νομοσχέδιο. Πάνω από όλα, όμως, διαφωνούν για την ημερομηνία των εκλογών.
Από το ΠΑΣΟΚ λένε τώρα, πως είναι αδιανόητη η διεξαγωγή τους στα τέλη Φεβρουαρίου, επικαλούμενοι την αδυναμία (τους;) να κλειδώσουν μέχρι τότε την συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου. Ταυτόχρονα τους απασχολούν και τα δικά τους – πιθανόν και περισσότερο από το αν θα γράψει η χώρα “κλειστόν” από αύριο. Ο Γιώργος έχει και σχέδια, βλέπετε, για την Σοσιαλιστική Διεθνή. Από τη ΝΔ, πάλι, φωνάζουν ότι, πριν καλά-καλά στεγνώσει η συμφωνία στο χαρτί, πάμε να την κάνουμε λάστιχο. Η συμφωνία έλεγε πράγματι για κάλπες με “ενδεικτική” ημερομηνία την 19η Φεβρουαρίου. Αλλά η συμφωνία έλεγε και για όσα πρέπει να γίνουν μέχρι τότε. Και η επίκληση της συμφωνίας παραμένει προσχηματική, τουλάχιστον μέχρι να πειστούμε ότι ο Σαμαράς έχει την πρόθεση να βοηθήσει όσο του αναλογεί (δηλαδή, πολύ) στην υλοποίησή της. Και ο Καρατζαφέρης, αφού λύσσαξε να γίνει κυβέρνηση “εθνικής σωτηρίας” και τρύπωσε, τώρα θυμήθηκε ότι αυτό που τον απασχολεί περισσότερο είναι…μην ανέβουν τα ποσοστά της αριστεράς! Στη Βουλή, έφτασε στο σημείο να πει ευθέως και ειλικρινώς, ότι αν είναι να αποφασίσει τώρα η κυβέρνηση επώδυνα μέτρα, τότε πρέπει να πάνε παραπίσω οι εκλογές. Αλλιώς, είπε, να γίνουν τώρα οι εκλογές και μετά τα μέτρα. Όχι παίζουμε! Τόσο πολύ κόπτονται όλοι τους για την διάσωση της πατρίδας. Η μήπως, της παρτίδας;
Στο ίδιο αυτό διάστημα των 45 ημερών, η κυβέρνηση που εξουσιοδοτήθηκε από τρία κόμματα να κάνει τα αυτονόητα – τουλάχιστον, να μην πέσει το καράβι σε ξέρα – δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα! Είδατε εσείς να προχωρά ή να αλλάζει κάτι στη χώρα; Είδατε να σπάνε αυγά με καμία μεταρρύθμιση; Είδατε να αγγίζουν τους ημέτερους που διόρισαν;
Διάβασα στο “Βήμα” και στο “Έθνος της Κυριακής” δύο διαρροές του Παπαδήμου, με το κωδικοποιημένο μήνυμα: “Με φωνάξατε να βγάλω το φίδι απ’ την τρύπα και τώρα μου ζητάτε και τα ρέστα. Θα πάρω κι εγώ τις αποφάσεις μου, αν χρειαστεί.”
Ο Παπαδήμος έχει αργήσει – και πολύ μάλιστα – αν περιμένει τώρα να λάβει τις αποφάσεις του. Το αν είχαν αποτέλεσμα τα ραντεβού με Σαμαρά – Καρατζαφέρη, θα το διαπιστώσουμε οσονούπω. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι πάει να χάσει το μισό παιχνίδι – και μόνο με το που μπαίνει στη διαδικασία να ανταλλάξει “ραβασάκια” με τα κόμματα, μέσω εφημερίδων. Τα παιχνιδάκια των διαρροών είναι μέρος του “πολιτικού σαβουάρ βιβρ” των κομμάτων. Αν ο Παπαδήμος το εννοούσε, όταν έλεγε “δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός”, τότε δεν θα έπρεπε και να συμπεριφέρεται ως επαγγελματίας πολιτικός. Την επόμενη φορά που θα έχει να πει κάτι, να το πει με το στόμα του, δημοσίως και να απευθύνεται στους πολίτες. Ας ρίξει μια ματιά και στο Σύνταγμα. Μπορεί να τον “διόρισαν” τα κόμματα, αλλά ως πρωθυπουργός, λογοδοτεί σε εμάς.
