Αρχείο ετικέτας έξοδος Ελλάδας από ευρώ

Ο δρόμος που φοβίζει

Άρθρο του Οδυσσέα Ιωάννου για το protagon.gr

Μια προσπάθεια ανακεφαλαίωσης της πρωτοφανούς επιχείρησης κατατρομοκράτησης όλων μας, μέσα στο Σαββατοκύριακο. Δεν θα έχουμε τρόφιμα, φάρμακα και πετρέλαιο. Θα κλείσουν οι τράπεζες και θα χυθεί αίμα μπροστά από τα ATM. Στις γυναίκες θα κοπεί μαχαίρι η περίοδος και όλοι οι άνδρες θα ξυπνήσουμε με το πέος μας μία ίντσα σε στύση, για πάντα.

Δεν θα πληρωθούν μισθοί. Ακρίδες θα πέσουν στα σπαρτά μας, στέρφες θα γίνουν μονομιάς όλες οι γίδες ελευθέρας βοσκής.

Δεν θα πληρωθούν συντάξεις. Τα παιδιά μας θα βγάλουν βυζιά στην πλάτη και όλοι θα αποκτήσουμε πέτρα στο νεφρό.
 
Ο Βενιζέλος να ουρλιάζει στους επικριτές του στην Βουλή «κόψτε την πλάκα!» Ο πιο πλακατζής από όλους! Πώς αλλιώς να περιγράψεις έναν άνθρωπο που ενώ είναι ένας από τους σαράντα- πενήντα υπεύθυνους για την κατάσταση που περιγράφει, παρουσιάζεται ταυτόχρονα και ως σωτήρας, χρωστώντας ακόμη μία μεγάλη, βαριά «συγγνώμη» που δεν έχει βγει ως τώρα από τα βλάσφημα χείλη του!
     
Δεν είμαι τζογαδόρος. Δεν μπορώ να ρίξω ζαριά για το «ναι» ή το «όχι». Όμως ένα από τα μαθήματα που έχω πάρει στην ζωή μου και μου έχει βγει σε καλό μέχρι τώρα, είναι πως όταν ανοίγονται μπροστά μου δύο δρόμοι, να ακολουθώ πάντα εκείνον που με φοβίζει περισσότερο! Κι αυτός που με φοβίζει τώρα, είναι ο άγνωστος δρόμος του «όχι».  Προφανώς αυτό ισχύει μόνο για τον εαυτό μου. Αν από την απόφασή μου εξαρτιόταν έστω ένας ακόμη άνθρωπος, θα λειτουργούσα μάλλον πιο «ορθολογιστικά». Θα κάλυπτα έτσι τα νώτα μου, υπερασπιζόμενος μία απόφαση που θα είχε με το μέρος της την διασκέδαση του φόβου των πολλών, θα ακολουθούσα έναν έτοιμο δρόμο, αλλά έτσι δεν θα γινόμουν ποτέ εγώ ο δρόμος. Όχι βέβαια με την έννοια του ταγού ή του σωτήρα, αλλά ενός ανθρώπου που ερχόμενος από το πουθενά και καταλήγοντας στο τίποτα – όπως όλοι μας-  θα ήθελε λίγη «περιπέτεια» στο μικρό ενδιάμεσο.

Εκείνη την περιπέτεια που αξιώθηκαν όλοι όσοι λοιδορήθηκαν ως τρελοί από τους σύγχρονούς τους και συκοφαντήθηκαν ως ανεύθυνοι. Όσοι ακολούθησαν τον άγνωστο δρόμο, όσοι επαναστάτησαν όταν όλοι οι σύγχρονοί τους, τους έλεγαν πως δεν ήταν ακόμη ο καιρός, πώς δεν ήταν η κατάλληλη ώρα, πως δεν βοηθούσε η κατάσταση γιατί είχαν τον Ερμή τους ανάδρομο και την Σελήνη στο διάολο. Ναι, η ζωή δεν είναι συρτάρι με κάλτσες για να γουστάρεις και να διαφημίζεις ως ιδεολογία την ακαταστασία και το ακανόνιστο. Έτσι κι αλλιώς δεν είμαι οπαδός της καταστροφής. Θεωρώ πως υπάρχουν πολλές κατακτήσεις στον πολιτισμό μας και στο παρόν πολιτικό σύστημα που αξίζει να πολεμήσω για να μην χαθούν. Αλλά η ιστορία έχει αποδείξει πως πολλές φορές ο «ρεαλισμός» αποδείχτηκε το δίδυμο αδελφάκι του φόβου για ζωή, της δειλής επιβίωσης και το τρεχούμενο αίμα έγινε πλακούντας.
 
Ξέρω τι σκέφτεστε τώρα όσοι είστε αναφανδόν υπέρ του «ναι». Ευτυχώς που κάτι τύποι σαν κι εμένα δεν κρατούν στα χέρια τους τις τύχες σας. Δίκιο έχετε. Με το ζόρι κρατάω την δική μου. Αλλά επιτρέψτε μου να σας επιστρέψω τον φόβο σας. Εσείς γιατί κρατάτε την δική μου στα χέρια σας με τόση σιγουριά για την κρίση σας;

Πηγή : protagon.gr

Ιδανικοί αυτόχειρες. Γιατί;

Άρθρο του Γιώργου Καρελιά για το protagon.gr 

Και καλά ο Παπανδρέου έχει ξοφλήσει ως πολιτικός και μπορεί να μην τον νοιάζει πλέον τι υπογράφει. Αλλά ο Βενιζέλος, που φιλοδοξεί να τον διαδεχθεί; Δεν ξέρει ότι, υπογράφοντας και αυτή τη συμφωνία, οδηγείται σε εκλογική σφαγή; Και ο Σαμαράς, που έχει τις περισσότερες πιθανότητες να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός, δεν καταλαβαίνει ότι υπογράφοντας κι αυτός τη συμφωνία, μπορεί να καταδικάσει το κόμμα του σε ρόλο μετεκλογικού κομπάρσου;

Τρία τινά συμβαίνουν με αυτούς τους τρεις πρωταγωνιστές της μεγαλύτερης μεταπολιτευτικής ελληνικής τραγωδίας.

Πρώτον, είναι εντελώς ηλίθιοι, γι’ αυτό δεν καταλαβαίνουν ότι το κόστος που αναλαμβάνουν είναι δυσβάσταχτο. Δεν τους έχω για τέτοιους. Εσείς;

Δεύτερον, είναι ενεργούμενα των Γερμανών, του ΔΝΤ και του παγκόσμιου καπιταλισμού, δηλαδή ένα είδος εθνικών προδοτών, όπως λένε  όσοι- από την άκρα  δεξιά, αλλά και την αριστερά- πουλάνε εθνικοφροσύνη και πατριωτισμό. Πόσο πιθανό σας φαίνεται; Εμένα καθόλου.

Τρίτον, είναι τόσο χέστες που δεν τολμούν να πουν ένα «όχι» σε απανωτά μέτρα-σοκ, που τσακίζουν δικούς τους ψηφοφόρους. Εγώ βλέπω ότι ο μοναδικός χέστης είναι ο κωλοτούμπας Καρατζαφέρης, που βλέπει να κατρακυλάει στις δημοσκοπήσεις και την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια.

Δεν βλέπουν ο Παπανδρέου και ο Βενιζέλος ότι το ΠΑΣΟΚ  κινδυνεύει να μην είναι ούτε αξιωματική αντιπολίτευση στην επόμενη Βουλή και στη συνέχεια να διασπαστεί και να εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη; Δεν ξέρει ο Σαμαράς ότι, αν έλεγε ένα ηρωικό «όχι», μπορεί να σάρωνε στις εκλογές;

Τότε τι συμβαίνει; Γιατί βάζουν το κεφάλι τους στον ντορβά; Κι αφού ούτε ηλίθιοι είναι, ούτε προδότες, η μοναδική εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ότι τρέμουν αυτό που θα συμβεί αν πούν  «όχι». Ξέρουν ότι τα μέτρα που θα υπογράψουν θα φέρουν σε απόγνωση εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια Ελληνες, που ήταν και ψηφοφόροι τους. Αλλά φοβούνται ότι αυτό που θα ακολουθήσει, αν πουν «όχι», θα είναι πολύ χειρότερο και γι’ αυτούς και για όλους τους άλλους Ελληνες και θα καταδικάσουν τη χώρα στην απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση για δεκαετίες. Ξέρουν ότι φτώχεια θα έχουμε και με αυτά τα μέτρα, αλλά φοβούνται ότι η άρνησή τους θα οδηγήσει σε πραγματική καταστροφή, οικονομική και κοινωνική, άνευ προηγουμένου.

Ετσι όπως τα κατάφεραν, είναι πολύ δύσκολο να πείσουν την πλειοψηφία ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Κι ας είναι η οδυνηρή αλήθεια. Μετά τις εκλογές η πλειοψηφία θα είναι αριστερή, αντιμνημονιακή και αντιγερμανική. Και θα έχει την ευθύνη να αρνηθεί να εφαρμόσει τα μέτρα, σύμφωνα με τις σημερινές εξαγγελίες της Παπαρήγα, του Τσίπρα, του  Κουβέλη. Και τότε θα δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος…

Πηγή : protagon.gr

Κι αν μας παρατήσουν;

Άρθρο του Σταύρου Θεοδωράκη για το protagon.gr

Είδατε τι είπε ο υπουργός με την αλογοουρά και το σκουλαρίκι; Στον Σουηδό υπουργό των Οικονομικών αναφέρομαι. «Η Ελλάδα», είπε, «είναι για μοναδική περίπτωση μη υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων». Ο κ. Μποργκ δεν μου είναι αντιπαθής. Κατά πρώτον μου θυμίζει Σουηδό τουρίστα στα Χανιά. Κατά δεύτερον έχει δουλέψει στη ζωή του πριν γίνει υπουργός.  Πτυχίο Οικονομικών δεν διαθέτει – νομίζω ότι δεν διαθέτει κανένα πτυχίο- αλλά για τους Financial Τimes ήταν ο καλύτερος υπουργός Οικονομικών της Ευρώπης το 2011 (ναι, ο χειρότερος είναι αυτός που σκεφτήκατε). Είναι κεντροδεξιός βέβαια (κανείς δεν είναι τέλειος) αλλά δεν δίστασε να τα βάλει με τους τραπεζίτες (για τα μπόνους τους), με τους στρατηγούς (για τα όπλα τους) και η οικονομία της χώρας του, στα χέρια του, πηγαίνει κάθε χρόνο και καλύτερα. Οι τελευταίες του δηλώσεις, λοιπόν με πλήγωσαν. «Η Ελλάδα είναι μια μοναδική περίπτωση…». Τι χειρότερο θα μπορούσε να πει, μιλώντας «ζωντανά» στα διεθνή δίκτυα; Τα τελευταία 24ωρα πληθαίνουν οι «σύμμαχοι», που μιλούν χωρίς ενδοιασμούς, δημοσίως, με τα χειρότερα λόγια για τους Έλληνες. Ακόμη και οι Πορτογάλοι φίλοι, δήλωσαν στην αρχή της εβδομάδας– και αυτοί στις τηλεοράσεις –  ότι «δεν είμαστε σαν τους Έλληνες».
Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει κι αν προλαβαίνουμε να κάνουμε κάτι, αλλά αν το διεθνές κλίμα δεν αλλάξει, το τέλος πλησιάζει. Μια Ευρώπη σε κρίση δεν είναι καλός σύμβουλος ούτε για τις κυβερνήσεις ούτε για τους λαούς. Με την ίδια ευκολία που, όλους αυτούς τους μήνες, λένε «να βοηθήσουμε τους Έλληνες», σύντομα θα πουν «παρατήστε τους»! Και τότε ότι και να κάνουμε – όσα «Ελληνικά» κι αν πουλήσουμε, όσους οργανισμούς κι αν ιδιωτικοποιήσουμε, όσους 13ους ή 14ους μισθούς κι αν κόψουμε, όσες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων κι αν κάνουμε – η χώρα, δεν θα μπορέσει να σωθεί. Γιατί αυτό που δεν λέμε οι «τσαμπουκάδες» των «παραθύρων», είναι, ότι αν κλείσουμε την πόρτα στους δανειστές και αρνηθούμε τα δάνειά τους, τότε -ή κυρίως τότε- η χώρα θα πεινάσει. Γιατί, πολύ απλά, τα λεφτά που βγάζουμε είναι λιγότερα από τα λεφτά που χρειαζόμαστε.
Το 2010 βγάλαμε 52 και θέλαμε 60 (αν υπολογίσουμε και 14 για τους τόκους θέλαμε 74). Το 2011 βγάλαμε 51 και θέλαμε 58 (κι αν υπολογίσουμε 15 για τους τόκους θέλαμε 73).  Δεν είναι δύσκολα μαθηματικά. Ακόμη κι αν δεν πληρώνουμε «τους τόκους τους» και κάνουμε στάση πληρωμών, όπως ζητούν κάποιοι «αντιστασιακοί» της ακροδεξιάς και της «παραδοσιακής αριστεράς», ακόμη και τότε τα λεφτά δεν βγαίνουν. Θέλουμε 100, βγάζουμε 85 (χωρίς τους τόκους και τα πανοτόκια, επαναλαμβάνω). Τόσο απλό!
Αυτά που λείπουν λοιπόν, ποιος θα μας τα δώσει; Ή δεν θέλουμε να μας τα δώσει κανείς και θα τα «κόψουμε» από την «καθημερινότητα» μας; Ωραία! Τι θα κόψουμε λοιπόν; Τα καύσιμα, τα φάρμακα, τις πρώτες ύλες της βιομηχανίας, τα κρέατα ή το γάλα που εισάγουμε; Ή μήπως θα μειώσουμε ξανά οριζοντίως τους μισθούς και τις συντάξεις; «Να κόψουμε από τα κόμματα» φώναζε ένας λαϊκιστής της τηλεόρασης που κατά καιρούς σιτιζόταν στις αυλές των αρχηγών. Ναι τρώνε πολλά (αυτός ξέρει). Να τα κόψουμε λοιπόν να μην τους δώσουμε ούτε ευρώ τσακιστό. Αλλά και πάλι μας λείπουν καμιά 20αρια δις. Έχουμε καμιά ιδέα που θα τα βρούμε ή θα το σκεφθούμε όταν θα μας έχουν παρατήσει οι «σύμμαχοι»;
Πηγή : protagon.gr

Η ώρα της αλήθειας

Άρθρο του Τάκη Μίχα για το protagon.gr

Από τότε που ξέσπασε η κρίση μέχρι σήμερα τόσο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όσο και η κυβέρνηση Παπαδήμου ακολουθούν την ίδια πολιτική, αυτό που θα ονόμαζα το «δόγμα Τσίπρα»: δεν κάνουμε καμιά μεταρρύθμιση εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι οι πιστωτές θα συνεχίσουν να μας χρηματοδοτούν, πιστεύοντας στις καταστροφικές επιπτώσεις μιας ελληνικής χρεοκοπίας/εξόδου από το ευρώ. Σε μεγάλο βαθμό αυτή η τακτική απέδωσε μέχρι σήμερα. Ποτέ ίσως στην ιστορία της ανθρωπότητας ένα κράτος δεν έχει πει τόσα ψέματα όπως φαίνεται από τις πράξεις του. Σε αντίθεση με τις κυβερνητικές επαγγελίες στα τελευταία δυόμιση έτη κανένας κρατικός οργανισμός δεν  έκλεισε, κανένας δημόσιος υπάλληλος δεν απολύθηκε, καμιά ιδιωτικοποίηση δεν έγινε, καμιά απελευθέρωση επαγγέλματος ή άνοιγμα αγορών δεν πραγματοποιήθηκε. Και όταν ψηφίζονται νόμοι αυτοί δεν εφαρμόζονται, όπως αποδεικνύει ατράνταχτα η «απαγόρευση» του καπνίσματος.
Αν λοιπόν το δόγμα στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού ήταν «προσποιούμεθα ότι δουλεύουμε και εσείς προσποιείσθε ότι μας πληρώνετε», το δόγμα στην σχέση Ελλάδος –ΕΕ είναι «προσποιούμεθα ότι κάνουμε μεταρρυθμίσεις και εσείς προσποιείσθε ότι μας πιστεύετε».
Όμως φαίνεται ότι αυτή η χαρούμενη ιστορία φτάνει στο τέλος της. Αυτό που ίσως δεν έχει γίνει ευρύτερα αντιληπτό είναι ότι από την στιγμή που επιτευχθεί η συμφωνία για το PSI ανοίγει πλέον διάπλατα ο δρόμος για την χρεοκοπία και την έξοδο  της χώρας από την ευρωζώνη στην περίπτωση που δεν γίνουν οι μεταρρυθμίσεις. Διότι αν υποθέσουμε ότι επιτυγχάνεται μια συμφωνία για το PSI, οι ιδιώτες θα είναι πια «έξω από το παιχνίδι» και η Ελλάδα θα γίνει ένα εσωτερικό πολιτικό πρόβλημα της Ευρώπης, το οποίο δυνητικά θα εμπεριέχει μικρότερες πιθανότητες μετάδοσης καθώς η πλειοψηφία των απωλειών στους ιδιώτες θα έχει ήδη καταμεριστεί.
Όπως αναφέρει  ο αναλυτής Γιάκομπ Κιρκεργκαρντ του γνωστού ερευνητικού κέντρου της Ουάσιγκτον Peterson Institute of International Economics το πιο σημαντικό πρόβλημα  δεν είναι η επίτευξη συμφωνίας ανταλλαγής ομολόγων όσο «η ανικανότητα της κυβέρνησης του Λουκά Παπαδήμου να εφαρμόσει το πρόγραμμα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων». Αν δεν προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις   μια συμφωνία για το PSI απλά «θα αναβάλλει για μερικούς μήνες μια αναπόφευκτη οικονομική κατάρρευση». Όμως τότε μια οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας θα έχει λιγότερο σοβαρές επιπτώσεις για την ευρωζώνη. Καθώς δεν θα υπάρχουν πια ιδιώτες πιστωτές η πιθανότητα μετάδοσης των συνεπειών στον ιδιωτικό τομέα θα έχει μειωθεί σημαντικά.
«Μετά την επίτευξη της συμφωνίας για την ανταλλαγή των ομολόγων ο κίνδυνος μετάδοσης θα έχει μειωθεί σημαντικά, κάτι που σημάνει ότι η Ελλάδα θα χάσει το διαπραγματευτικό της όπλο έναντι των εταίρων της στην Ευρωζώνη. Όσο θα μειώνονται οι πιθανότητες μετάδοσης των επιπτώσεων μιας ελληνικής κατάρρευσης στις υπόλοιπες χώρες τόσο θα μειώνονται και οι δυνατότητες της Αθήνας να αποσπά πολιτικές υποχωρήσεις από τους εταίρους της. Σε αυτή την περίπτωση η Ελλάδα θα βρεθεί στο έλεος των «γερακιών» της ευρωζώνης που θα ενδιαφέρονται μόνο να προστατεύσουν τους εαυτούς τους και το EFSF-χωρίς να τους καίγεται καρφί τι θα συμβεί στην Ελληνική οικονομία και στους πολίτες της χώρας. Σε τελική ανάλυση» καταλήγει ο ερευνητής «θα τεθεί το πολιτικό ερώτημα στην ευρωζώνη: Μπορεί η νομισματική ένωση να συνεχίσει να έχει ως μέλος της μια χώρα που είτε δεν μπορεί είτε δεν θέλει να μεταρρυθμιστεί;»
Πηγή : protagon.gr