Άρθρο του Άρη Δαβαράκη για το protagon.gr

Δεν έχει επιστημονικά καταγραφεί πότε και πώς φτάνει ο ψηφοφόρος να βροντοφωνάξει «έλεος πια, μπαΐλντησα ο νεοέλληνας», είναι όμως παράξενα πασιφανές το αίσθημα όταν έρθει η ώρα του. Τελειώνει ο Μάρτιος το Σάββατο και το πρόγραμμα του φετινού Απριλίου  φαντάζει τόσο βαρύ και ασήκωτο όσο και το φορτίο που κουβαλάμε σαν κοινωνία  όλοι μαζί, δυόμιση χρόνια τώρα : Προεκλογικός μήνας, με Πάθη, Σταύρωση, Ανάσταση και εκλογές καπάκι. Και τι εκλογές! Οι πιο επικίνδυνες, απρόβλεπτες, πιεσμένες οικονομικά και ημερολογιακά – αλλά και οι πιο ενδιαφέρουσες που έγιναν από το ’65, όταν ο κόσμος είχε πάλι μπαϊλντήσει με τους πολιτικούς του – για άλλους λόγους τότε. Ευτυχώς δεν κινδυνεύουμε από στρατιωτική χούντα το 2012, άλλες «απειλές» όμως, εξ’ ίσου σοβαρές, ανεβάζουν στο κόκκινο τον βαθμό επικινδυνότητας αυτής της, σχεδόν 50 χρόνια «μετά» αναμέτρησης αντιπροσωπευτικών πόλων της κοινωνίας μας, στον στίβο της καθημερινότητας, της βιοπάλης και της επιβίωσης.

Η πρόσφατη (αποχαιρετιστήρια από την προεδρία του ΠΑΣΟΚ) ομιλία του ΓΑΠ, μας έφερε όλους σε μεγάλη αμηχανία : Φαινόταν (και ήταν)  πραγματικά πάρα πολύ ευχαριστημένος και «χορτάτος» από την 30 μηνών θητεία του στην Πρωθυπουργία. Δεν μας το είπε απλώς με λέξεις αλλά με την ψυχή του, το βλέμμα του και με την γλώσσα του σώματός του (που πολύ δύσκολα ψεύδεται), πως είναι υπερήφανος για αυτά που πέτυχε. Δεν έλεγε ψέματα.  Είναι στ’ αλήθεια υπερήφανος για την πατροκτονία που κάθε ισχυρό αρσενικό οφείλει να ολοκληρώσει πριν προχωρήσει στο δικό του, προσωπικό έργο. Γιατί, κακά τα ψέματα, ότι και να λέμε εμείς, όσο ακριβό και αν ήταν το κόστος, ο ΓΑΠ το κατάφερε αυτό που ήθελε και που είχε υποσχεθεί στον εαυτό του: Να γκρεμίσει, να διαλύσει κυριολεκτικά,  το κράτος που είχε χτίσει “ο μπαμπάς του” – πάνω στα θεμέλια των προκατόχων του «παλαιοπολιτικών» (και στρατοκρατών) ανδρών. Και αν δεν το πέτυχε απόλυτα, το πέτυχε σε ποσοστό πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο θα τολμούσε κανείς να διανοηθεί πως θα του επέτρεπαν οι πυλώνες της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας, της τόσο καλοστημένης αυτής ΑΕ που λειτουργούσε άψογα μέχρι να έρθει η εποχή των «οικογενειακών διαδόχων».

Τώρα πια έχουμε να κάνουμε με αρχηγούς που όχι μόνο δεν νοιώθουνε στο DNA τους την αντιπαλότητα «Καραμανλήδων» και «Παπανδρέου»,  αλλά αντίθετα, είναι πανέτοιμοι «να συνεργαστούν».  Δεν το έχουμε ξαναζήσει αυτό, να βλέπουμε τα δύο κάποτε «μεγάλα κόμματα» να  χαϊδεύονται τόσο πολύ μεταξύ τους προεκλογικά, ώστε να χρειαστεί να επινοηθεί αυτή η  νέα λέξη-κόμμα, το  «Πασοκονουδού».  Έχουν φτάσει πια να αυτοαμφισβητούνται σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην είναι σίγουροι αν θα καταφέρουν να στείλουνε στο κοινοβούλιο 151 βουλευτές και οι δύο μαζί –σε αγαστή συνεργασία. Αν δεν υπήρχε αυτό το –κατάπτυστο – «μπόνους» των 60 βουλευτών που χαρίζει ο εκλογικός νόμος στο πρώτο κόμμα (όποιο και αν είναι το ποσοστό του) το πασοκονουδού πιθανότατα θα εξαφανιζόταν από τον πολιτικό μας χάρτη αρχές Μαΐου, ανίκανο να  σχηματίσει ακόμα και κυβέρνηση συνεργασίας. Τους έχει τόσο σιχαθεί ο κόσμος που, όπως δείχνουν  όλες οι μετρήσεις μέχρι σήμερα, δεν τους εμπιστεύεται πια παρα το ποσοστό εκείνο που εξαρτάται ακόμα άμεσα  από τους «μηχανισμούς» τους σε όλη την Ελλάδα –μηχανισμούς που, έστω και στα τελευταία τους, δυστυχώς, λειτουργούν ακόμα, έστω και υπό διάλυση.

Όπως και να έχει όμως αυτές θα είναι οι τελευταίες εκλογές που θα γίνουν με τους όρους που έθεταν οι μέχρι τώρα εξουσίες. Η  ζωή, που έχει μεγάλη πλάκα, τα έφερε καπάκι και τώρα τα μπλε και τα πράσινα καφενεία συνεταιριστήκανε και παλεύουνε να κρατηθούνε, για όσο ακόμα, στην εξουσία – έστω και συνεταιρικά. Λίγο ακόμα, μια τζούρα.  Μπας και προλάβουμε κάνα διορισμό ακόμα, μπας και γλυτώσουμε λίγους ακόμα μήνες πριν γυρίσει, δυνατά πια, η σελίδα.

«Έζησα να το δω κι’ αυτό» – θα μπορώ να πω στις 29 Απριλίου, στις 6 ή τις 13 Μαΐου: Το τέλος του δικομματισμού στην Ελλάδα. Η οποία, βουτηγμένη ως το λαιμό στο πρόβλημα, τι παράξενο πράγμα, τι θετικό και αισιόδοξο –έχει ήδη πατήσει το restart και σε πολύ λίγα χρόνια, όχι περισσότερα από δύο ή τρία,  θα έχει μεταμορφωθεί σε μια σύγχρονη, παραγωγική, δημιουργική χώρα.  Άλλα πρόσωπα θα είναι στα υπουργεία, άλλα μυαλά θα καταρτίζουνε προγράμματα, νέοι Έλληνες θα πάρουν το τιμόνι στα χέρια τους.

Και το πασοκονουδού θα έχει πια μπει στου μπαμπά-Ανδρέα το χρονοντούλαπο, άπαξ και δια παντός – και θα μιλάμε γι’ αυτό όπως μιλάνε τώρα για το ’65, την «αποστασία» ή τη Μαρίκα Παλαίστη.

Δεν ξέρετε ποια είναι η Μαρίκα Παλαίστη; Google her!

Πηγή : protagon.gr

Άρθρο του Θανάση Λυρτσογιάννη για το “ΕΘΝΟΣ”

Μπορεί με την επιτυχία του PSI να μπήκε οριστικό τέλος στα τρομοσενάρια της άτακτης χρεοκοπίας, όμως, τα δύσκολα για τη χώρα μας είναι εδώ και μάλιστα έχουν πάρει απειλητικές διαστάσεις προκαλώντας φόβο και ανασφάλεια στους πολίτες.
Γι’ αυτό η κυβέρνηση και τα κόμματα έχουν καθήκον να εξασφαλίσουν και να εμπεδώσουν κλίμα ασφάλειας, παρά την επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση. Να δημιουργήσουν τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις ώστε να απαλλαγούν από τον φόβο που παραλύει κάθε δημιουργική σκέψη και δραστηριότητα.

Προς τούτο το πρώτο και καλύτερο που επιτακτικά απαιτείται να κάνουν είναι να βάλουν φίμωτρο στην τρόικα και προπαντός στους τρεις επικεφαλής λεβέντες, οι οποίοι νομίζουν πως είναι και συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αδιαμφισβήτητοι του τόπου.

Το δεύτερο καθήκον είναι να εμφυσήσουν την πεποίθηση πως κυβέρνηση και κόμματα με στιβαρό τρόπο θα αντιμετωπίσουν τα προβλήματα και ότι μπήκαν οι βάσεις για σταδιακή έξοδο από την κρίση. Η αναστήλωση του ηθικού των πολιτών είναι μοναδική αναγκαία και ικανή συνθήκη που μπορεί να σύρει την οικονομία έξω από το τέλμα της ύφεσης.

Ο φοβισμένος πολίτης, ο τρομοκρατημένος καταναλωτής και επενδυτής είναι η μεγαλύτερη παγίδα για την ανάκαμψη. Λοιπόν τέρμα στα λόγια, τέρμα στις δηλώσεις και τις τοποθετήσεις που καλλιεργούν φόβο. Δόσεις συγκρατημένης αισιοδοξίας και ελπίδας καλείται να προσφέρει η κυβέρνηση στους πολίτες.

Και θα το πετύχει αν υπουργοί και άλλοι αρμόδιοι ξεχάσουν κατά την προεκλογική περίοδο τα μικρόφωνα και το προφίλ, ανασκουμπωθούν, δουλέψουν και παράξουν έργο. Ο χρόνος είναι αδυσώπητος και οι λύσεις δεν μπορούν να περιμένουν.

Πηγή : ethnos.gr

Άρθρο του Παναγιώτη Παναγιώτου για το “ΕΘΝΟΣ”

Προτού καν οριστεί η ημερομηνία των εκλογών και χωρίς τα… εκλογικά αποτελέσματα, άρχισαν οι συζητήσεις και οι «ζυμώσεις» για την κυβέρνηση της… επόμενης ημέρας! Πολλοί σπεύδουν και βάζουν το «κάρο» μπροστά απ’ τ’ άλογα». Δεν πρόκειται, φυσικά, για «αθώες» πολιτικά συζητήσεις. Λόγου χάρη, ο προεξοφλούμενος κίνδυνος ακυβερνησίας που -αν προσέξει κανείς και τα πρώιμα δημοσκοπικά αποτελέσματα- δεν είναι σοβαρός, «ποντάρει» στη διευκόλυνση της μεγαλύτερης δυνατής συσπείρωσης του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Οσο για τη μετεκλογική κυβερνητική συνεργασία μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, απορρίπτεται για διαφορετικούς λόγους και από τις δύο ηγεσίες, έστω κι αν έχει πολλούς υποστηρικτές στο εσωτερικό και των δύο κομμάτων. Στη ΝΔ γιατί υπονομεύει τον εκλογικό στόχο της «αυτοδυναμίας», στο ΠΑΣΟΚ γιατί δυσκολεύει τη συσπείρωσή του. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει μια ανυπέρβλητη αλήθεια. Το οικονομικό πρόγραμμα της επόμενης τριετίας είναι δεδομένο και ψηφισμένο και από το ΠΑΣΟΚ και από τη ΝΔ και οι ηγεσίες τους έχουν δεσμευτεί στους εταίρους – δανειστές μας πλήρη τήρηση και εφαρμογή.

Αυτό είναι το δεδομένο. Από κει και πέρα η μορφή της συνεργασίας θα εξαρτηθεί από τις λεπτομέρειες του εκλογικού αποτελέσματος. Τα «παιχνίδια» με την ακυβερνησία μπορεί να λειτουργούν «ψηφοθηρικά» για τα δύο κυρίαρχα κόμματα της μεταπολίτευσης, ευρύτερα όμως βλάπτουν τη χώρα. Εκτός αυτού, οι προφανώς ανεφάρμοστες και εκτός πραγματικότητας στρατηγικές, όπως λ.χ. η στρατηγική της ΝΔ για «αυτοδυναμία» με «επιθέσεις κατά της Αριστεράς», αυτοϋπονομεύουν την ίδια, καθώς στερούνται ρεαλισμού. Κάτι που ο κόσμος το αντιλαμβάνεται πλήρως.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εκφράζοντας προσωπική άποψη, ιεράρχησε ως πρώτη επιλογή την κυβερνητική συνεργασία της ευρύτερης κεντροδεξιάς παράταξης, συμπεριλαμβάνοντας τη ΝΔ, τον ΛΑΟΣ, τη Δημοκρατική Συμμαχία και το κόμμα του κ. Καμμένου, εάν βέβαια όλα τα σχήματα αυτά μπουν στη Βουλή και δίνουν κυβέρνηση.Αυτό, όμως, είναι κάτι άλλο… Να κάτι που επίσης οφείλει η ΝΔ να διευκρινίσει. Προτιμά, λ.χ., μια συνεργασία με τον ΛΑΟΣ και τον κ. Καμμένο από μία συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, παρότι έχουν δεσμευτεί εκατέρωθεν στην εφαρμογή του τριετούς προγράμματος;
Οφείλει βέβαια και το ΠΑΣΟΚ, μετά την εκλογή της νέας ηγεσίας του, να διευκρινίσει τι θέλει σε σχέση με την κυβέρνηση της επόμενης ημέρας. Ορθά σχολίασε ο κ. Βενιζέλος ότι αυτό θα το πει ο λαός με την ψήφο του, αλλά πέραν αυτής υπάρχει και η προεκλογική θέση κάθε κόμματος. Ψυχραιμία χρειάζεται και στοχασμός. Οχι μικροκομματισμός… και καλλιέργεια φοβίας προκαταβολικά!

Πηγή : ethnos.gr