Γράφει ο Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος για το “ΕΘΝΟΣ”

Κανένας δεν αρνείται ότι ο μεγάλος νικητής της περασμένης Κυριακής ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Και κανένας δεν αμφισβητεί ότι είναι αδιανόητο να υπάρξει κυβέρνηση συνεργασίας χωρίς τη συμμετοχή του. Μόνο που τα δύο αυτά δεδομένα δεν είναι ικανά να ακυρώσουν ορισμένα άλλα, εξίσου σοβαρά ή ενδεχομένως και σοβαρότερα. Οπως, για παράδειγμα, ότι δεν είναι μερικές χιλιάδες ψήφοι και ο εκλογικός νόμος που εμποδίζουν τον Αλ. Τσίπρα να διεκδικήσει τη δεδηλωμένη, όπως ο ίδιος διατείνεται. Για την ακρίβεια είναι το 32% του εκλογικού σώματος ή δύο εκατομμύρια ψήφοι περίπου.

Κατανοώ απόλυτα την κατάσταση ψυχικής ευφορίας στην οποία βρίσκεται ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά τα πανηγύρια τελείωσαν και η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα ούτε μικροκομματικά παιχνίδια δικαιολογεί, ούτε αβάσιμες μεγαλοστομίες επιτρέπει. Γι’ αυτό και ο αναμφισβήτητος νικητής των εκλογών οφείλει να είναι τουλάχιστον σοβαρός και υπεύθυνος στα όσα λέει και κάνει διαχειριζόμενος τη διερευνητική εντολή. Κι αν μπορεί, και κάπως σεμνός. Το καλάμι είναι κακός σύμβουλος. Ιδιαίτερα όταν τον εξωθεί στην αθλιότητα να αξιώνει δηλώσεις μετανοίας από τους πολιτικούς αντιπάλους του.

Δεν έγινε ξαφνικά ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως κακώς φαντάζεται ο Τσίπρας, επικυρίαρχος της πολιτικής ζωής. Είναι ένα κόμμα που σημείωσε μεν εντυπωσιακή άνοδο, αλλά το 18% είναι με οποιοδήποτε εκλογικό σύστημα 18%, παραμένει, με επιλογή του, ένα κόμμα χωρίς πολιτικές συμμαχίες και είναι προφανέστατη η αδυναμία του να διαχειριστεί τα πλεονεκτήματα που του απέφερε το εκλογικό αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής. Γι’ αυτό και είναι σαφής η προσπάθειά του να ακυρώσει τα όποια περιθώρια προσέγγισης θα ήταν δυνατό να υπάρξουν. Με τη ΝΔ το κατάφερε ήδη, με το ΠΑΣΟΚ θα το καταφέρει πιθανότατα σήμερα.

Είναι προφανές ότι ο Τσίπρας μετέχει στη διαδικασία των διερευνητικών εντολών έχοντας κατά νου τις εκλογές στις οποίες μάλλον οδηγούμαστε. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίος ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί τη διερευνητική εντολή. Προεκλογικό αγώνα κάνει περιφέροντας τη διερευνητική εντολή σε συναντήσεις με συνδικαλιστικές και άλλες ηγεσίες και διακηρύσσοντας αστειότητες για «κυβέρνηση με προοδευτικές αριστερές και οικολογικές δυνάμεις εντός και εκτός της Βουλής». Απαράδεκτες κακοποιήσεις ρητών συνταγματικών ρυθμίσεων.

Πηγή : ethnos.gr

ΣΗΜΕΡΑ -κατ’ εξαίρεση- δεν θα ασχοληθώ με τη μιζέρια της πολιτικής μας σκηνής, παρότι οι αφορμές για να το κάνω είναι και πολλές και σημαντικές. Από την αυτοκτονία του 77χρονου συνταξιούχου φαρμακοποιού στην πλατεία Συντάγματος, που συγκλόνισε το πανελλήνιο, εκτός ίσως από τον Μπεγλίτη και τον Κουκουλόπουλο, μέχρι τον βαρύ τραυματισμό του προέδρου των φωτορεπόρτερ από τα ΜΑΤ, που μας εξόργισε όλους και από τη βιομηχανία των ρουσφετολογικών τροπολογιών, που πέρασαν νύχτα από τη Βουλή, μέχρι την προκλητική ρύθμιση της τελευταίας στιγμής για τις οικονομικές επιδοτήσεις και τα χρέη των κομμάτων, το πολιτικό μας σύστημα απέδειξε για πολλοστή φορά τις τελευταίες ημέρες πόσο γηρασμένο, παρηκμασμένο, αυτιστικό και αναξιόπιστο είναι!

Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ που πέρασε, όμως, είχε και μια μικρή αφορμή αισιοδοξίας και ανάτασης. Το δίκτυο ellines.com που ίδρυσε και διαχειρίζεται ο φίλος και συνεργάτης μου Χρήστος Μπάρλας, διευθυντής του Real FM, πραγματοποίησε στην Αθήνα ένα πολύ επιτυχημένο συνέδριο, με θέμα «Ελληνες – Από την κρίση στη διάκριση» (ρεπορτάζ στη σελ. 48). Ομιλητές επτά ξεχωριστοί Ελληνες, που διακρίθηκαν εκτός των ελληνικών συνόρων. Κοινό χαρακτηριστικό όλων τους η βαθειά και ανυπόκριτη αγάπη για την Ελλάδα και η αντίληψη ότι αν εργαστούμε ενωμένοι και σκληρά, μπορούμε όχι μόνο να βγούμε από την κρίση, αλλά και να φτάσουμε πάλι στη διάκριση.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΗ ΜΟΥ ομιλία στο συνέδριο αυτό, παραθέτω λίγες γραμμές: «Η περιδίνηση της κρίσης, το άγχος για τις δημοσιονομικές επιδόσεις και η βαριά εθνική κατάθλιψη που σκεπάζει τη χώρα συσκοτίζουν τον πιο ουσιαστικό διάλογο που ακόμα δεν έχουμε ξεκινήσει στη χώρα μας. Ελληνες. Ποιοι είμαστε; Πιστεύουμε στον εαυτό μας; Μπορούμε συλλογικά και οργανωμένα ως έθνος να τα καταφέρουμε στην παγκόσμια εποχή; Μπορούμε να περάσουμε από την εποχή της κρίσης στην εποχή της διάκρισης; Και με αφετηρία αυτά τα βασικά ερωτήματα για την εθνική μας ταυτότητα, να δώσουμε απαντήσεις και σε άλλα, που σχετίζονται άμεσα με τον εθνικό μας χαρακτήρα, την πολύπλευρη κρίση που αντιμετωπίζουμε και την προοπτική εξόδου από αυτή; Πώς γίνεται να αγαπάμε τόσο πολύ σε ατομικό επίπεδο την πατρίδα μας και την κληρονομιά μας, αλλά να μισούμε τόσο πολύ το κράτος που έχουμε οικοδομήσει; Πώς είναι δυνατό να έχουμε κρατήσει ζωντανές τις κοινότητες των Ελλήνων εδώ και 3.000 χρόνια, αλλά να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε ως λαός ούτε για τα αυτονόητα; Πώς φτάσαμε στο σημείο εμείς που ανακαλύψαμε την αξία του νέου, της προόδου και της εξέλιξης να πιστεύουμε σήμερα ότι η παγκοσμιοποίηση και ο ξέφρενος ρυθμός εξέλιξης που τη συνοδεύει είναι μία συνωμοσία που απειλεί την εθνική μας ύπαρξη; Πώς γίναμε από παραγωγοί μεγάλων ιδεών, παράτολμοι έμποροι και μεγάλοι ανθρωπιστές, μιμητές, παθητικοί καταναλωτές, δογματικοί, λάτρεις του παλιού, του σίγουρου, του εξαρτημένου;

ΕΑΝ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΜΕ σε αυτά τα βασικά ερωτήματα, που σχετίζονται άμεσα με την εθνική μας ταυτότητα, πολύ φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσουμε να συνδιαμορφώσουμε ως κοινωνία το πολυπόθητο εθνικό σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου μας. Αλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οποιοδήποτε στρατηγικό σχέδιο ξεκινάει από τη στοχοθέτηση και την ανάπτυξη των συγκριτικών πλεονεκτημάτων. Ξεκινάει από την ξεκάθαρη διατύπωση ενός οράματος και μίας αποστολής. Ξεκινάει από το επίπεδο των αξιών και των μοναδικών χαρακτηριστικών που επιθυμούμε να δούμε να αναπτύσσονται. Από την ίδρυση του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους δεν τον κάναμε ποτέ αυτό τον διάλογο για την ταυτότητά μας. Δεν κάναμε τον διάλογο και δεν αποκτήσαμε ποτέ το δικό μας σχέδιο, τη δικιά μας πολιτεία, το δικό μας παραγωγικό μοντέλο. Καταφύγαμε στην αντιγραφή, στον μιμητισμό, στον συνεχή δανεισμό. Τώρα, λοιπόν, που ολοκληρώνεται με τον πιο ηχηρό τρόπο όχι μόνο ο κύκλος της μεταπολίτευσης, αλλά και ο κύκλος του ’21, ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε στον καθρέπτη και να ανοίξουμε τον πιο ουσιαστικό διάλογο».

ΘΑ ΚΛΕΙΣΩ το σημείωμα αυτό με ένα απόσπασμα από το εξαιρετικό βιβλίο του Στέλιου Παρασκευόπουλου, που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τον τίτλο «Ηττηθήκαμε; Νομίζω πως ναι!». Γράφει ο δημοσιογράφος και συγγραφέας: «Στην Ελλάδα, δεν της αξίζει η αποτέφρωση που την οδηγούν οι πολιτικοί της. Στην Ελλάδα, δεν της αξίζει να σκεπαστεί με δαμασκηνό σάβανο. Αλικο αίμα είναι το ανάβρυσμα αυτού του λαού στην ιστορική του πορεία. Ο γόος της μάνας συνόδευε πάντα τα παιδιά της πατρίδας στις πεπρωμένες θυσίες τους. Οι οιμωγές της ψυχής των πολεμιστών ήταν πάντα το τραγούδι της λευτεριάς αυτής της ηλιογέννητης χώρας. Αυτά τα άγια κειμήλια του λαού, το αίμα του, το δάκρυ του, τον κοπετό του, τον μόχθο του, δεν είχαν το δικαίωμα οι πολιτικοί να τα κηλιδώσουν, αν δεν ήθελαν να τα σεβαστούν. Και τα σπίλωσαν. Και τα βεβήλωσαν ανερυθρίαστα, οδηγώντας τους πολίτες στην απόγνωση και την πενία». Και λίγο πιο κάτω υπογραμμίζει: «Παρ’ όλα αυτά, πάντα θα υπάρχει η απαντοχή μιας οικουμενικής μορφής, η “απότομη σπαθιά” του Αξελού και πάντα θα υπάρχει η ελπίδα, κατά τον Οδυσσέα Ελύτη, “ν’ ακουστεί ένα βήμα ελεύθερο, ν’ ανατείλει μία φωνή ξεκούραστη». Είθε!

Άρθρο της Κατερίνας Γκίκα για το protagon.gr

“Θα τα κάνουμε μπουρδέλο”, έλεγε με απειλητική διάθεση στέλεχος του κόμματος του Kαμμένου στο εντευκτήριο της Bουλής αμέσως μετά από έναν τρικούβερτο καυγά που είχε ρίξει στην Ολομέλεια. “Tην Δευτέρα θα ρίξω μπουρλότο και θα τα κάψω όλα”, προειδοποιούσε εκτός εαυτού αγανακτισμένο στέλεχος του ΠAΣOK. Pώτησα να μάθω για την αιτία του θυμού του και μου είπε χλωμός σχεδόν από ένταση ότι “την ώρα που πέρασαν όλες οι ρυθμίσεις και οι τροπολογίες των υπουργών που αλλάζουν δραματικά τη ζωή πολλών ανθρώπων, με παρέμβαση του Mαξίμου αποσύρθηκαν όλες οι φιλολαϊκές τροπολογίες”.  

Tις τελευταίες μέρες η Bουλή, έχει μετατραπεί σε θεατρικό σανίδι προεκλογικών συγκρούσεων. Όλοι υποδύονται ρόλους προκειμένου να εμφανιστούν με αξιώσεις και να εξευμενίσουν τις άγριες διαθέσεις με τις οποίες τους περιμένουν οι πολίτες. Kάποιοι ελπίζουν πως μετακομίζοντας σε καινούργιο πολιτικό σπίτι με νέο αέρα και πολλά υποσχόμενοι, θα τους μπερδέψουν και θα εκτελωνίσουν χωρίς συνέπειες τις παλιές πολιτικές τους αποσκευές.

Eίμαι πλέον αρκετά υποψιασμένη για να πιστέψω πως ό,τι συμβαίνει αυτές τις μέρες στην Bουλή γίνεται επειδή οι “αγανακτισμένοι” πολιτικοί “καίγονται” για να υπερασπιστούν το δίκιο των ψηφοφόρων τους. Για την πάρτη τους νοιάζονται και ανάλογα με τις εκλογικές προοπτικές τους και τη βολή τους αποφασίζουν. “H συνείδηση μου, μου υπαγόρευσε να πω όχι στο μνημόνιο”, λέει βουλευτίνα που εσχάτως μετακόμισε σε άλλο πολιτικό στρατόπεδο, χωρίς όμως να με πείθει. Διαβάζοντας μια επιστολή που δέχτηκα στο mail μου υποψιάζομαι πως το πιο πιθανό είναι να θύμωσε γιατί ο αρχηγός του κόμματος που ανήκε, έχει άλλον εκλεκτό στην περιφέρεια που εκλέγεται και επομένως μειώνονταν οι πιθανότητες να εκλεγεί ξανά. Τι κι αν είχε η ίδια κάνει κουμπαριά με στέλεχος από πολιτικό τζάκι. Aν ο… “αντίπαλος” έχει φίλο τον αρχηγό, παίζει αλλιώς μπάλα.

Επιμύθιο: Mετακομίζοντας κανείς σε ένα νέο κόμμα έχει περισσότερες ελπίδες, να είναι μέσα στη Βουλή ακόμα και με ελάχιστες ψήφους. Βέβαια από την πλευρά τους όποιοι το κάνουν, καλά κάνουν αν ο κόσμος χάφτει τα κόλπα των πολιτικάντηδων που “καίγονται” δήθεν για το καλό του τόπου. Nα κρατήσουν την δουλειά τους παλεύουν κι αυτοί οι έρμοι. Έστω κι αν χρειάζεται κάποιες φορές να μετακινηθούν πότε λίγο δεξιά και πότε αριστερότερα…

Tο λυπηρό είναι πως παρακολουθώντας την εικόνα της σημερινής βουλής λίγες ώρες πριν κλείσει για να ξεκινήσει η προεκλογική περίοδος βλέπω την προσομοίωση της επόμενης βουλής της 7ης Mαϊου. Aν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις, στην Eθνική αντιπροσωπεία θα εισέλθουν οχτώ ίσως και εννέα κόμματα μεταξύ των οποίων ακραίοι εκφραστές του πολιτικού φάσματος. Aν αυτό λέγεται δημοκρατία δεν γνωρίζω, πάντως ανησυχώ!

Πηγή : protagon.gr

Άρθρο του Παναγιώτη Παναγιώτου για το “ΕΘΝΟΣ”

Οτι βρισκόμαστε σε συνθήκες ελεγχόμενης χρεοκοπίας είναι αναμφισβήτητο γεγονός. Οι ευθύνες για το πώς φθάσαμε εδώ είναι το ένα θέμα. Το άλλο είναι η ικανότητα ή όχι του πολιτικού συστήματος να τη διαχειριστεί με όρους στοιχειώδους κοινωνικής συνοχής. Γιατί χωρίς αυτό το στοιχείο, όχι μόνο κανένα οικονομικό σχέδιο δεν μπορεί να εφαρμοστεί και να φέρει κάποια θετικά αποτελέσματα, αλλά επιπλέον τίθεται σε κίνδυνο και η δημοκρατία, ως πολίτευμα που προϋποθέτει ορισμένες κοινωνικές ισορροπίες. Υπ’ αυτήν την έννοια, παρότι αυξάνεται ραγδαία η ανεργία (πάνω από ένα εκατομμύριο), ο βασικός μισθός πήγε σε επίπεδα Πορτογαλίας (586 ευρώ) και επιδεινώθηκαν από κάθε άποψη οι όροι εργασίας (εργάζονται χωρίς να πληρώνονται 400.000, μετατροπή πλήρους απασχόλησης σε μερική, ανασφάλιστη εργασία κ.λπ.), εντούτοις οι εταίροι – δανειστές μας επιμένουν σε μεγαλύτερες μειώσεις μισθών, περαιτέρω απορρύθμιση των «ανοχύρωτων» από τις συλλογικές συμβάσεις εργασιακών σχέσεων κ.ο.κ.

Μας «σπρώχνουν» με διάφορα εκβιαστικά διλήμματα σε έναν καταστροφικό και επικίνδυνο δρόμο, χωρίς επιστροφή. Η «εσωτερική υποτίμηση» αν υπερβεί ένα «σημείο» (και οδηγούμεθα στην υπέρβασή του) όχι μόνο δεν λειτουργεί «θεραπευτικά», αλλά οδηγεί την οικονομία σε «κώμα», με παράλληλες κοινωνικές καταστροφές.

Επιπλέον, χωρίς να έχουν προηγηθεί σοβαρές διαρθρωτικές αλλαγές και η οικονομία να έχει αρχίσει να παίρνει εξωστρεφή χαρακτηριστικά, ακόμα και το όφελος μιας λογικής «εσωτερικής υποτίμησης» εξανεμίζεται…
Δυστυχώς το κυρίαρχο πολιτικό μας σύστημα (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) δεν μπόρεσε να διαχειριστεί επιτυχώς την κρίση. Λειτούργησαν χωρίς αξιόπιστο και ως εκ τούτου διαπραγματεύσιμο εθνικό σχέδιο και με το «κόμπλεξ» ενός «επαρχιωτισμού» έναντι των Γερμανών, που μέσω της Ελλάδας οργανώνουν ένα πανευρωπαϊκό σχέδιο ηγεμονίας τους.

Μετατράπηκαν σε «μεγάφωνα» των επιχειρημάτων τους, χωρίς να μπορέσουν να αρθρώσουν τα σοβαρά οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά επιχειρήματα της δικής μας πλευράς. Σιγά σιγά, πολλοί «μύθοι» της περιόδου της «ελληνικής ζαλάδας» αρχίζουν να ξεδιαλύνονται. Λόγου χάρη, προχθές ο επικεφαλής του προσωρινού μηχανισμού διάσωσης (EFSF), ο Κλάους Ρέγκλινγκ, δήλωσε ότι «οι επιχειρήσεις διάσωσης της Ελλάδας δεν έχουν στοιχίσει στον Γερμανό φορολογούμενο μέχρι στιγμής ούτε ένα ευρώ, αντίθετα η Γερμανία έχει ωφεληθεί από την κρίση και λόγω εισροής κεφαλαίων και λόγω πληρωμής 15 δισ. ευρώ λιγότερα σε τόκους»! Ενώ η κ. Μέρκελ, αφού πρώτα με το «μαχαίρι της εξόδου από το ευρώ στον λαιμό» μάς έβαλε και υπογράψαμε τα «πάντα όλα» απνευστί, χωρίς κανένα περιθώριο λογικής διαπραγμάτευσης δήλωσε κατηγορηματικά προχθές στο BBC ότι «το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ θα ήταν καταστροφή και τεράστιο πολιτικό λάθος»! Τα συμπεράσματα δικά σας…

Πηγή : ethnos.gr