Άρθρο του Παναγιώτη Παναγιώτου για το “ΕΘΝΟΣ”
Τα μονομερή μέτρα λιτότητας, χωρίς ένα ευρύτερο ευρωπαϊκό σχέδιο ρεαλιστικής χρηματοδότησης με αναπτυξιακή στόχευση των χωρών που έχουν πρόβλημα, θα αποδειχθούν μια “τρύπα στο νερό”…
Από κρίση χρέους μερικών χωρών της Ευρωζώνης, τελικά η “κρίση” έγινε “κρίση του ευρώ” και εν τέλει έθεσε υπό αμφισβήτηση την Ευρωζώνη στο σύνολό της και κατ’ επέκταση ακόμα και την ΕΕ! Αιτία γι’ αυτήν τη μετεξέλιξη είναι το γεγονός ότι οι “Μερκοζί” αρνήθηκαν εξαρχής και πεισματικά να δουν την ουσία της κρίσης, που είχε ως ένδειξη (πυρετό) τις εθνικές δημοσιονομικές αποκλίσεις ή ακόμα και τους εκτροχιασμούς, αλλά η βαθύτερη αιτία βρισκόταν στις γενετικές συστημικές ατέλειες του ευρώ, που η διεθνής κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος έφερε στην επιφάνεια οξύνοντας τις ευρω-εσωτερικές αντινομίες και ανισότητες.
Ετσι υιοθετήθηκε μια “κλασική” καταστροφική συνταγή βίαιης οριζόντιας λιτότητας, η οποία δημιουργεί με τη σειρά της μια ανεξέλεγκτη ύφεση, η οποία στη συνέχεια υπονομεύει την απόδοση των μέτρων της δημοσιονομικής προσαρμογής, οπότε απαιτούνται νέα περιοριστικά μέτρα κ.ο.κ.
Ετσι το έλλειμμα για να “μαζευτεί” χρειάζεται άντληση πολλαπλάσιων οικονομικών πόρων -μέχρι ασφυξίας- από την πραγματική οικονομία σε ένα περιβάλλον ραγδαία μειούμενης ρευστότητας. Ενώ παράλληλα, λόγω των υψηλών τόκων, το χρέος διευρύνεται και καθίσταται μη διαχειρίσιμο. Σταδιακά οι “αγορές” άρχισαν να “χτυπούν” μία – μία τις απροστάτευτες και με προβλήματα δανεισμού χώρες, αρχίζοντας από τις πιο ευάλωτες και πηγαίνοντας στις πιο ισχυρές, όσο οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης δεν “έχτιζαν” ένα αποτελεσματικό οικονομικό ανάχωμα.
Αποτέλεσμα σήμερα το “κόστος δανεισμού” να χτυπάει την πόρτα σχεδόν όλων των χωρών της Ευρωζώνης, καθώς δεν αποτιμάται μόνο η αδυναμία μιας χώρας ή δύο ή τριών, αλλά συνολικά του ευρώ ως νομίσματος, σε συνδυασμό με “κινδύνους” που αφορούν την ύπαρξη της ίδιας της Ευρωζώνης!
Δραστικοί τρόποι αντιμετώπισης υπάρχουν (από το ευρωομολόγο μέχρι τη διαφορετική λειτουργία της ΕΚΤ). Ομως κάποιος πρέπει σε τελευταία ανάλυση να “πληρώσει” γιατί, ως γνωστόν, “τζάμπα γεύματα δεν υπάρχουν”. Αλλά δυστυχώς αυτοί που μπορούν διστάζουν λόγω “πολιτικής μυωπίας” παρ’ ότι η κρίση έρχεται καταπάνω τους! Ηδη, η κατάσταση τείνει να ξεφύγει και να γίνει ανεξέλεγκτη. Το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει τα χάλια του. Ο υπόλοιπος κόσμος δύσκολα το δανείζει. Τα κεφάλαια ζητούν καλύτερα “καταφύγια” εκτός Ευρώπης, πλην εκείνων που κάνουν σκληρά κερδοσκοπικά παιχνίδια. Οι δανειακές ανάγκες των ευρωπαϊκών χωρών για το 2012 είναι εξαιρετικά μεγάλες και οι “καχυποψίες” εκτινάσσουν τα επιτόκια στα ύψη. Αρα χρειάζονται συνολικές και συστημικού χαρακτήρα απαντήσεις από την Ευρωζώνη. Τα μονομερή μέτρα λιτότητας, χωρίς ένα ευρύτερο σχέδιο ρεαλιστικής χρηματοδότησης, αναπτυξιακού χαρακτήρα των χωρών της Ευρωζώνης, θα αποδειχθούν μια “τρύπα στο νερό”, με πολλά όμως ανθρώπινα θύματα…
Πηγή : www.ethnos.gr