Οι κάλπες θα κλείσουν σήμερα το βράδυ και ελπίζουμε μαζί να κλείσει και η άσκοπη συζήτηση που ξεκίνησε, με ευθύνη του κ. Γ. Παπανδρέου, για τη διενέργεια εθνικών εκλογών. Η κυβέρνηση εδώ και μερικές εβδομάδες δεν έχει δουλέψει σαν πραγματική κυβέρνηση σε καιρό έκτακτης ανάγκης, με τους υπουργούς να σηκώνουν ο καθένας το δικό του «μπαϊράκι», το νέο συντονιστικό κέντρο να είναι ανύπαρκτο και τις προθεσμίες που προβλέπει το Μνημόνιο να περνούν χωρίς να βρίσκονται λύσεις. Αυτό πρέπει να τελειώσει από αύριο το πρωί και ο πρωθυπουργός να το πάρει απόφαση και να «μπει τώρα στα δύσκολα».
Είναι όμως ανάγκη ο κ. Παπανδρέου, αφού βάλει τάξη στα του οίκου του, να δώσει μηνύματα συναίνεσης προς την αντιπολίτευση, ακόμη και να εξετάσει σοβαρά το πάγωμα των εξεταστικών επιτροπών που δυναμιτίζουν το πολιτικό σκηνικό την ώρα που παλεύουμε με τη χρεοκοπία. Ευθύνη για την πορεία των πραγμάτων θα έχει βεβαίως και ο κ. Σαμαράς, ο οποίος πρέπει να εγκαταλείψει την ακραία αντιμνημονιακή ρητορεία και να συνεχίζει να «βάζει πλάτη» στα δύσκολα, ακόμη και αν έχουν να κάνουν με εξαιρετικά επώδυνες αποφάσεις για τη μείωση του δημόσιου τομέα.
Εικόνα τριτοκοσμικής πρωτεύουσας εμφανίζει η Αθήνα αυτές τις ημέρες λόγω των φωτεινών σηματοδοτών, οι οποίοι δεν λειτουργούν σε πολλές διασταυρώσεις. Οι δικαιολογίες των αρμοδίων υπουργών είναι ποικίλες, αλλά ακούγονται αστείες. Είναι προφανές πως ο εύκολος λαϊκισμός της διακοπής των συμβάσεων με τη Siemens σε συνδυασμό με τον κακό συντονισμό διαφόρων υπηρεσιών οδήγησαν στην κατάσταση που βιώνουμε όλοι στους δρόμους. Επιτέλους, ας παρέμβει κάποιος για να δώσει μια λύση σε αυτό το πρόβλημα που δείχνει μια εικόνα παράλυσης, ίσως και κατάρρευσης του κράτους.
Αυτό που προέχει σήμερα για τη χώρα είναι να υπάρχει μια κυβέρνηση που θα σταθεί στα πόδια της και θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να αποφύγει τη χρεοκοπία, όσο δύσκολο και επώδυνο και αν είναι. Σίγουρα, πάντως, δεν χρειάζεται εκλογές, που δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα. Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του πρέπει να ανασυνταχθούν και να πάρουν τις δύσκολες αποφάσεις, τις οποίες θα αναγκασθεί να λάβει όποιος και αν κυβερνήσει τη χώρα τους επόμενους μήνες. Αν δεν το αντέχουν, οφείλουν να το εξηγήσουν στον ελληνικό λαό, να του πουν την αλήθεια και, ενδεχομένως, λειτουργώντας με αίσθηση ευθύνης, να προτείνουν οι ίδιοι ένα κυβερνητικό σχήμα εκτάκτου ανάγκης, με τη συμμετοχή μη κομματικών προσωπικοτήτων, που θα μπορούν να αντέξουν τον «σταυρό», τον οποίο πρέπει δυστυχώς όλοι μαζί να σηκώσουμε για να μη βρεθούμε στο σημείο που το κράτος δεν θα έχει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις.
Ο δημόσιος διάλογος πρέπει να έχει κάποια όρια, όπως αυτά ορίζονται από τον νόμο και την ελληνική δημοκρατία. Οταν κάποιος διαφωνεί, για παράδειγμα, με την απόφαση ενός Δικαστηρίου ή μιας Ανεξάρτητης Αρχής δεν μπορεί ούτε να απειλεί ούτε να εκβιάζει τα μέλη της. Αρκετά ανεχθήκαμε, ως κοινωνία, αυτά τα φαινόμενα. Καιρός να προστατεύσουμε δημόσιους λειτουργούς, οι οποίοι προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους αντιμετωπίζοντας τις πιο άγριες μεθοδεύσεις.
