«Προπαγάνδα», σύμφωνα με τα λεξικά, είναι η επιλεκτική μετάδοση πληροφοριών –ενίοτε εσφαλμένων– στο πλαίσιο οργανωμένης επιχείρησης χειραγώγησης της κοινής γνώμης προς ίδιον όφελος. Η προπαγάνδα δεν είναι σπάνιο φαινόμενο στην πολιτική, στη δημοσιογραφία, στον δημόσιο διάλογο. Αυτό που είναι πρωτοφανές είναι το περιεχόμενο, η στόχευση και η ένταση της προπαγανδιστικής επιχείρησης που βρίσκεται σε εξέλιξη τους τελευταίους μήνες στη χώρα μας.

Οι πρωτεργάτες και ενορχηστρωτές της εν λόγω επιχείρησης γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο μοναδικός λόγος χάρη στον οποίο μπορούμε ακόμη να βγάζουμε χρήματα από τα ΑΤΜ και τους –έστω συρρικνωμένους– τραπεζικούς λογαριασμούς μας είναι η στήριξη που παρέχει στις τράπεζές μας το Ευρωσύστημα. Ξέρουν επίσης ότι η άτακτη χρεοκοπία ισοδυναμεί με εκπαραθύρωση από το ευρώ και –στη συνέχεια– έξοδο από την Ε.Ε. Επομένως συνειδητοποιούν τις διπλωματικές, πολιτικές και αμυντικές συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής. Καταλαβαίνουν ότι η μετάβαση σε ένα νέο νόμισμα χωρίς καμία ανταλλακτική αξία θα δημιουργήσει ανυπέρβλητες δυσκολίες στις εισαγωγές τροφίμων, φαρμάκων, πετρελαίου και φυσικού αερίου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνική ειρήνη και τη δημοκρατία. Ξέρουν ότι η Ελλάδα έχει ακόμη πρωτογενές έλλειμμα, άρα ακόμη και αν δεν πλήρωνε ούτε ευρώ σε τόκους από αύριο, πάλι «μέσα» θα έμπαινε. Γνωρίζουν ακόμη πως το ελληνικό κράτος συνεχίζει να λειτουργεί, να έχει καύσιμα για τα μαχητικά και τα πυροσβεστικά του, ρεύμα για τα σχολεία του και γάζες για τους ασθενείς του, χάρη στους Ευρωπαίους φορολογούμενους. Τους Ευρωπαίους φορολογούμενους –οικοδόμους, δασκάλους, αγρότες, ή υπαλλήλους– τους οποίους προτείνουν χωρίς αιδώ να φεσώσουμε, βάζοντάς τους στην ίδια μοίρα με τους κερδοσκόπους και τους ιδιώτες πιστωτές μας. Τέλος, γνωρίζουν ότι, όπως σε κάθε ναυάγιο, έτσι και στη χρεοκοπία, αυτοί που επιβιώνουν είναι οι επιβάτες της πρώτης θέσης.

Τα ξέρουν όλα αυτά, λοιπόν. Δεν μπορεί να μην τα ξέρουν. Είναι άνθρωποι με μεταπτυχιακά και διδακτορικά ή άνθρωποι που τέλος πάντων γνωρίζουν απλή αριθμητική. Κι όμως, τα αποκρύπτουν με τον πλέον δόλιο τρόπο. Στην καλύτερη περίπτωση ψιθυρίζουν κάτι αοριστολογίες του τύπου «ε, δεν λέμε και ότι θα ήταν εύκολη επιλογή η χρεοκοπία», χωρίς όμως να υπεισέρχονται στις εφιαλτικές λεπτομέρειες. Και το κάνουν φυσικά σκόπιμα. Οπως σκόπιμα δυναμιτίζουν το κλίμα, αναφέρονται σε φανταστικές συνωμοσίες, υποδύονται τα παλικάρια της φακής απέναντι στους εταίρους μας, παραπλανούν και υπόσχονται ανύπαρκτους παραδείσους, με Χιλιαστικές ανοησίες για ξανθά ή μελαψά γένη που θα μας σώσουν.

Το δηλητήριό τους έχει ποτίσει την κοινωνία μας. Το ακούς να ρέει στο ταξί, στο λεωφορείο, στις συζητήσεις του καφενείου, στα κανάλια, στα ραδιόφωνα, στις εφημερίδες, στη Βουλή: οι ίδιοι που υπόσχονταν παλιότερα ότι μπορούμε να δανειζόμαστε εσαεί χωρίς να πληρώσουμε ποτέ, τώρα υπόσχονται ότι όλα θα λυθούν με ένα άλμα στο κενό. Οι ευκολόπιστοι τσιμπάνε μαζικά, αλλά «έσται η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης»…

Ποιος είναι, όμως, ο στόχος των προπαγανδιστών; Ορισμένοι εξ αυτών θέλουν να επωμιστούν άλλοι το βάρος της προσαρμογής και εκείνοι να αποκομίσουν οφέλη, έχοντας διαχωρίσει τη θέση τους. Αλλοι να πάνε στον πόλεμο δηλαδή και άλλοι να μαζέψουν τα παράσημα.

Μερικοί καίγονται να διατηρήσουν τα προνόμια των πελατειακών τους δικτύων, έστω και με δραχμές. Διότι σε ένα περιβάλλον δημοσιονομικής πειθαρχίας, θα τους είναι δύσκολο να διορίζουν τους ψηφοφόρους τους και να βολεύουν «τα δικά τους παιδιά». Κανείς τότε δεν θα τους δίνει σημασία, μόνοι θα πίνουν τον εσπρέσο στην πλατεία, σπάνια θα χτυπάει το τηλέφωνο για παρακαλετά. Σε μία πραγματικά Ευρωπαϊκή Ελλάδα, τέτοιοι καταχραστές δεν θα έχουν άλλη θέση εκτός από το περιθώριο. Προκειμένου λοιπόν να μη βγάλουν το δάχτυλο από το μέλι της εξουσίας, υποκρίνονται ότι «προσπάθησαν αλλά δεν γίνεται τίποτα», ενώ η αλήθεια είναι ότι παραμένουμε μέχρι σήμερα στην Ευρωζώνη όχι χάρη σε αυτούς, αλλά παρά τις προσπάθειές τους.

Τέλος, οι πλέον αχρείοι πρακτορεύονται τα συμφέροντα των αφεντικών τους που έχουν βγάλει περιουσίες στο εξωτερικό και θέλουν να αγοράσουν στη συνέχεια την Ελλάδα με ψίχουλα. Για να επιτύχουν τον απαίσιο στόχο τους, δεν διστάζουν να βάλουν το κεφάλι όλων των υπολοίπων στη λαιμητόμο. Παρουσιάζουν την ύφεση ως την απόλυτη καταστροφή και μας βομβαρδίζουν με περισπούδαστες αναλύσεις, την ώρα που με τις θέσεις τους μας σπρώχνουν στον εμφύλιο πόλεμο και την εξαθλίωση.

Με τι άλλο ισοδυναμούν τα παραπάνω, εκτός από εθνική προδοσία;

Η φοβερή αυτή κατηγορία, η πιο βαριά κουβέντα που μπορεί να εκστομίσει κανείς, δεν αφορά φυσικά τα θύματα της πλάνης και της προπαγάνδας ή τους ολιγόνοες που δεν καταλαβαίνουν. Δεν αφορά καν τις συντεχνίες που προσπαθούν να περισώσουν ό,τι μπορούν από τον μπαξέ τους και δεν παίρνουν χαμπάρι ότι καίγεται το σπίτι τους. Αφορά εκείνους μόνον οι οποίοι γνωρίζουν ότι κινδυνεύουμε με καταστροφή και επενδύουν σε αυτήν εν γνώσει τους. Και τολμούν να μιλούν για πατρίδα, την ώρα που παίζουν την Ελλάδα στα ζάρια.

Πηγή : kathimerini.gr