Τα παιδιά δεν χάσανε τίποτα.
Εμείς, Στερήσαμε τα πάντα στα παιδιά μας. Δώσαμε μεγάλη σημασία στην απόκτηση υλικών, αναλώσιμων υλικών, εργαζόμενοι και οι δύο γονείς και εγκαταλείψαμε την διαπαιδαγώγηση των παιδιών “στον αέρα”.
Πρώτο πράγμα που στερήσαμε και στερούμε στα τέκνα μας είναι η Οικογενειακή Ζωή. Τα βλαστάρια μας, μεγαλώνουν στους δρόμους, στα ωδεία, στα φροντιστήρια, στα γυμναστήρια, δηλαδή σε ξένα χέρια.

Αντί να οραματιζόμαστε, αναζητώντας το ταλέντο στο κάθε παιδί και να το οδηγούμε στην καλλιέργεια του ταλέντου, εμείς συγκρίνουμε το παιδί μας με τα παιδιά του γείτονα, του φίλου ή του συγγενή πιέζοντάς το, να είναι το καλύτερο. Πρώτο σε όλα. Ξεχνούμε ότι η κάθε προσωπικότητα είναι ξεχωριστή και ο κάθε άνθρωπός πρέπει να είναι ευχαριστημένος να δημιουργεί στον τομέα που του ταιριάζει απόλυτα, αυτό λέγεται Ευτυχία.

Μας έχουν “σερβίρει” μια κάποια επίπλαστη καλοπέραση, και έχουμε στην πλειοψηφία βολευτεί. Μας έχει ξεφύγει ο “έλεγχος”, διότι δεν θέλουμε να μας “ελέγχει” κανείς, ενώ εμείς ελέγχουμε τους πάντες. Έτσι και τα παιδιά μας, αντιγράφοντας μας, όταν τους συμβουλεύουμε, αντιδρούν. Η αληθινή ζωή, έχει απαιτήσεις και εμείς αδρανούμε.
Μεγάλη Ιστορία. Σταματώ εδώ, με την υπόσχεση να επιχειρήσω την καταγραφή των απαιτήσεων της Ζωής.